Ο Ολυμπιακός βγάζει από τη νύχτα της Πέμπτης (18/3) μια υπερβολική αισιοδοξία για το ευρωπαϊκό του μέλλον. Η νέα νίκη κόντρα στην Αρσεναλ δίνει το δικαίωμα στους οπαδούς του να «ξεχνούν» ότι αποκλείστηκαν και να συνεχίζουν να ονειρεύονται διάφορα.
Καλό να βλέπει κανείς πάντα τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, μα η πραγματικότητα είναι, πλέον, εντελώς διαφορετική. Τα τελευταία δύο χρόνια απέδειξαν ότι ο Ολυμπιακός ακούμπησε το ταβάνι του. Ως εκεί είναι οι δυνατότητές του. Να μπαίνει στους ομίλους του Champions League, να τερματίζει συνήθως τρίτος με μια - δυο νίκες, να περνάει στο Europa και να σταματάει στους «16». Το μέγιστο με βάση τη σημερινή δυναμική του. Ολοι, κατά βάθος, ξέρουμε, άλλωστε, πως αν δεν υπήρχε το 3-1 του πρώτου αγώνα, θα βλέπαμε ένα εντελώς διαφορετικό ματς και μια αλλιώτικη Αρσεναλ στο Λονδίνο.
Το ακόμη πιο κακό για τον Ολυμπιακό είναι, πως δύσκολα θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει την ως τώρα επιτυχημένη πορεία του και να επιχειρήσει ακόμη μεγαλύτερη υπέρβαση. Από την επόμενη χρονιά τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται περίπλοκα, καθώς οι ελληνικές ομάδες συνολικά, θα βρεθούν σε σοβαρότερες για το μέλλον τους περιπέτειες.
Οπως έγραφα και χθες, ο πρωταθλητής θα πρέπει να περνάει τέσσερις γύρους για να συμμετέχει σε όμιλο. Την ίδια ώρα, ο δεύτερος της βαθμολογίας δεν θα παίζει προκριματικά Champions League, αλλά μαζί με τον τρίτο και τον τέταρτο θα μένουν έξω από το Europa και θα βρίσκονται κατευθείαν στο Conference League. Είναι κάτι που θα πρέπει να μας γίνει συνήθεια σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα (μη) διάκρισης, αλλά και τα ελάχιστα έσοδα που προσφέρει.
Αρα, πολύ δύσκολο να ξανασηκώσει η Ελλαδίτσα κεφάλι, για να γυρίσει στη 16η θέση της ειδικής βαθμολογίας της UEFA, ώστε να αρχίσει να απολαμβάνει τα παλιά προνόμια. Αυτή θα είναι από δω και πέρα η κατάσταση και οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Γιατί αντιλαμβάνομαι, πως πολύ λίγοι την κατανοούν, παρασυρμένοι από τη θριαμβολογία που έχει αναπτυχθεί με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού στο Λονδίνο.
Επειτα, τα ματς με τη Αρσεναλ αλλά και τα περσινά με την Γουλβς έδειξαν μεγάλες διαφορές στην αντιμετώπιση των αγώνων. Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν προσφέρει δυνατότητα παραπέρα ανάπτυξης των ομάδων μας. Δεν συνηθίζει τον ποδοσφαιριστή στη συνεχή ένταση ενός παιχνιδιού, ούτε σε ρυθμούς που να τού επιτρέπουν να σταθεί ανταγωνιστικά σε υψηλότερο επίπεδο. Εδώ οι προπονήσεις είναι πιο χαλαρές και οι αγώνες σε πολύ πιο χαμηλό τέμπο. Εχει μετρηθεί ότι σε ένα «δικό μας» ματς, ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού είναι λιγότερος από ένα ημίχρονο. Το υπόλοιπο περνάει σε διαμαρτυρίες, φάουλ, επαναφορές της μπάλας, αλλαγές, περιττά σφυρίγματα διαιτητών και καθυστερήσεις... Αυτό δεν αλλάζει...
Καλό να συνυπολογίζουμε επίσης το όνομα των αντιπάλων που θα αντιμετωπίζουν οι ομάδες μας στο Conference. Πάντα από το χαμηλότερο ράφι, οπότε μόνο ο φανατικός οπαδός θα νιώθει την ανάγκη να παρακολουθήσει. Ετσι, για να καταλάβουμε σε ποιο λούκι μπαίνει από την επόμενη σεζόν το ποδόσφαιρό μας...
