Η δημοσιοποίηση πολύ προσωπικών στιγμών είναι κακούργημα, είναι έγκλημα και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Ούτε μπορεί να γίνει δεκτή «συγγνώμη» εφόσον δεν συνοδεύεται από δημόσια ταπεινή και ειλικρινή αυτοκριτική. Εν ολίγοις, το «έκανα μια απαράδεκτη πράξη υπό την επήρεια κακής συγκυρίας στη ζωή μου» και το «ήταν μια τεράστια απερισκεψία», επιστρέφονται ως απαράδεκτα στον Στάθη Παναγιωτόπουλο, των «Αρβύλα».
Από εκεί και πέρα, η Δικαιοσύνη θα κρίνει τις ποινές, αλλά θέλω να ελπίζω πως ο στιγματισμός καθενός που προβαίνει σε ανάλογες χυδαίες πράξεις, θα είναι διαρκής. Και πως θα είμαστε όλοι κάθετοι: το θύμα δεν φταίει. Δεν έφταιξε ποτέ, σε κάθε περίπτωση. Γιατί είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να γράφουν, γυναίκες κιόλας, μα κι αυτή πού πήγαινε η Λολίτα με έναν ώριμο; Ο έρωτας είναι τυφλός. Τυφλή δεν πρέπει να είναι η ανθρωπότητα όταν συντελούνται τέτοιες βρώμικες πράξεις.
Η αποποίηση ευθυνών μετά βδελυγμίας, όπως κάνουν στην περίπτωσή μας οι άλλοι τρεις του Ράδιο Αρβύλα, είναι μονάχα για αφελείς. «Είναι σαν να ζούμε μια εξωσωματική εμπειρία, σαν να το ζούμε έξω από τους εαυτούς μας και δεν το πιστεύουμε» είπε ο Αντώνης Κανάκης στη χθεσινή εκπομπή στον ΑΝΤ-1. Έλα! Έπεσαν από τα σύννεφα τα παλληκάρια που έβγαλαν πρώτοι το τσοντο-βίντεο της Τζούλιας Αλεξανδράτου; Τρο-με-ρό.
Ας καθίσει, λοιπόν, ο κ. Κανάκης και ας δει στις εκπομπές του, σε αυτές που υποτίθεται πως σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα χωρίς φόβο, κ.λπ., πόσες φορές όσα λέχθηκαν ήταν σεξιστικά, πόσος μισογυνισμός πέρασε από τις πόρτες και τα παράθυρα και πόσοι άνθρωποι με πρόβλημα σατιρίστηκαν;
Και αφού διαπιστώσει πως αυτό έγινε πολλές φορές, αλλά και ότι πουθενά στην εκπομπή του δεν επικροτήθηκε κάτι εναντίον του σεξισμού, του μισογυνισμού, ας πάρει πίσω ήρεμα και ωραία τα όσα είπε για το θύμα. Πρώτον, το εξηγήσαμε ήδη, δεν είναι απλώς «χυδαίο όταν κάποιος παρεμβαίνει με αυτόν τον τρόπο στα προσωπικά σου» είναι εγκληματικό. Αλλά αν δεν το έχεις ενστερνιστεί, δεν σου βγαίνει το άτιμο.
Ακόμα και αν τώρα το έμαθαν και δεν το γνώριζαν από πριν, τι περιμένει δηλαδή; Να απευθυνθεί η γυναίκα - θύμα στην παρέα τους, που μόνο κρύα καλαμπούρια για «γκόμενες» ξέρει να κάνει, ελπίζοντας να βρει στήριξη; Για σκέψου!
Να γίνει, βεβαίως, μια συζήτηση «και να μην βρεθεί κανείς σε παρόμοια θέση γιατί έχει ξεφύγει η κατάσταση». Είναι όμως ικανοί να την κάνουν; Η λογική τους είναι τελείως διαφορετική, δεν διαθέτουν ενσυναίσθηση για τις πληγές που αφήνει μια τέτοια αντιμετώπιση. Εδώ πρόκειται για λεπτά θέματα, όχι για άγαρμπη σάτιρα.
Αφήστε που η επίκληση στο θύμα να επικοινωνήσει μαζί τους, όπως γίνεται δημόσια, δεν πείθει. Αν ήθελαν να τη βρουν και να τη στηρίξουν θα το έκαναν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και πόζες του στυλ «δείτε τι καλοί που είμαστε». Όπως και με τη φιλανθρωπία, αν δεν είναι αθόρυβη, δεν πείθει. Οι συνεργάτες τους βρίσκουν τα πάντα στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Οι τηλεοπτικές προσκλήσεις φαντάζουν και άχαρες, και «άκυρες».
Το θέμα αυτό καθεαυτό έχει μια φρικτή μπόχα αρβύλας. Μακάρι να το αναγνωρίσουν. Αλλιώς αργά ή γρήγορα θα το βρουν μπροστά τους, στην τηλεθέαση.
