Δύο τρία νέα πράγματα που έμαθα στην εκδήλωση για την πολιτική «Τυμβωρυχία των Τεμπών» που οργάνωσε ο Γ. Καραμπελιάς με ομιλητές τον νομικό κ. Ν. Γαλλή και τον υπογράφοντα στο Ιανό είναι τα εξής:
- Η ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθε αν και κατοχυρωμένη συνταγματικά και αποδεκτή από το 70-80% που ψήφισαν τα συστημικά κόμματα στις τελευταίες εκλογές, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
- Πολλοί συγγενείς θυμάτων υπέστησαν πιέσεις προκειμένου να μην φέρουν αντιρρήσεις στην επιχείρηση πολιτικής και οικονομικής εκμετάλλευσης που μεθόδευσαν διάφορα οικονομικά, πολιτικά κέντρα και παράκεντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
- Ο Γ. Καραμπελιάς στα 80 του συνεχίζει να μας εκπλήσσει προσομοιάζοντας σε μια εκδοχή Indiana Jones της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Επειδή τον γνωρίζω από τα χρόνια της επαναστατικής εφηβείας και ποτέ δεν διέκοψα επαφές μαζί του, παρά την πολιτική μετατόπισή μου στο πατριωτικό Κέντρο, θα αναφέρω αργότερα μερικά στοιχεία που θεωρώ ο ίδιος πως είναι σημαντικά γι’ αυτόν και την παρουσία του.
- Το τέταρτο στοιχείο το ανέλυσα στο χθεσινό μου άρθρο όπως και στην ομιλία μου στην εκδήλωση. Πρόκειται για τον θολό αντισυστημισμό από τον οποίο διακατέχεται μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας τα αίτια του οποίου είναι πολυπαραγοντικά.
Ο αντισυστημισμός αυτός έχει ηλικιακή κλιμάκωση προς τα κάτω και αν δεν αντιμετωπιστεί, θα οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις και καταρρεύσεις.
Ο Τραμπ και η άνοδος της ακροδεξιάς είναι σύμπτωμα αυτής της κρίσης και θυμίζει την κατάσταση της που βίωσαν πολλές δυτικές χώρες στη δεκαετία του ’30.
Η άνοδος της άκρας αριστεράς τότε η οποία στο όνομα της επανάστασης τραμπούκιζε και η έμφυλη σύγχυση(το Βερολίνο είχε 120 γκέι μπαρ πριν την άνοδο των Nαζί στην εξουσία) έστειλαν τους μετριοπαθείς δημοκράτες στην αγκαλιά των ναζιστών που υπόσχονταν τέλος στα φαινόμενα βίας και αναρχίας. Οι νέοι δεν γνωρίζουν ιστορία και με τον ίδιο ενθουσιασμό αγκαλιάζουν τη μία ουτοπία και την ακριβώς αντιστροφή της.
Την εκδήλωση αυτή λοιπόν για την πολιτική τυμβωρυχία που επιχειρήθηκε στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών προσπάθησαν να ματαιώσουν καμιά 20αρία θερμόαιμοι νεαροί, εισβάλοντας στο χώρο.
Η παρέμβαση μερικών, εξ όσων συμμετείχαν απώθησε τους εισβολείς και η εκδήλωση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η διαφορά ηλικίας και πεποιθήσεων μεταξύ εισβολέων και υπερασπιστών ήταν εμφανής. Άλλωστε πολλοί από τους υπερασπιστές της εκδήλωσης όπως έμαθα στη συνέχεια είχαν αντιδικτατορικές περγαμηνές.
Μέχρι τη μεταπολίτευση το κράτος και ενίοτε το παρακράτος δεξιάς όριζε ποιος μπορεί να μιλήσει και τι να πει. Οι ίδιοι τραμπούκιζαν, τιμωρούσαν ή βασάνιζαν όσους επιχειρούσαν να δημοσιοποιήσουν τη δική τους εκδοχή των πραγμάτων.
Στην μεταπολίτευση το ρόλο αυτό ανέλαβαν ομάδες τραμπούκων της άκρας αριστεράς και «αντεξουσιαστών» με τις ευλογίες της αριστεράς και την ένοχη ανοχή της κεντροδεξιάς.
Το γεγονός πως τελικά πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση αποτελεί νίκη της κοινωνίας των πολιτών, των υπερασπιστών της ανοιχτής κοινωνίας και της δημοκρατίας.
Πιστεύω πως οι εισβολείς θα επιχειρούσαν να ματαιώσουν οποιαδήποτε εκδήλωση και άποψη αντιστρατεύεται τις απόψεις που κάθε φορά συγκυριακά υποστηρίζουν με φανατισμό αδιαφορώντας για την πραγματικότητα και την αλήθεια.
Η οργάνωση της εκδήλωσης όμως από τον Γ. Καραμπελιά διαχρονικά εκ των ηγετών της άκρας αριστεράς και τους αντεξουσιαστικού χώρου ήταν που ερέθισε τους ταραξίες.
Ο Καραμπελιάς παλαιότερα με το περιοδικό Ρήξη και τα τελευταία χρόνια με το περιοδικό Άρδην αποτελεί την ζώσα ιστορία της άκρας αριστεράς στην Ελλάδα.
Για πολλά χρόνια κάποιοι «Κλουζώ» του αστυνομικού ρεπορτάζ και της δημοσιογραφίας τον θεωρούσαν ιδρυτή και αρχηγό της 17 Νοέμβρη, κυρίως λόγω της θεωρητικής του συγκρότησης και κοσμοπολίτικης αντίληψης.
Στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο. Ο Καραμπελιάς επέκρινε την τρομοκρατία και προφύλαξε πολλούς νέους της δεκαετίας του ’80 που εμφορούνταν από ακροαριστερές και αντεξιουσιαστικές πεποιθήσεις, από τον προσηλυτισμό σε αυτές τις πρακτικές. Ο ίδιος θεωρώ αρκετά φυσιολογικό κάποιος στην ηλικία των 20 ετών πολλοί νέοι να έχουν απόψεις που εμπνέονται από αυξημένο αλτρουισμό και μετά να μεγαλώνουν φυσιολογικά...
Ο Γ. Καραμπελιάς σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία της άκρας αριστεράς και ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς είναι ο πρώτος που αμφισβήτησε τον εθνομηδενισμό και χάραξε στην Ελλάδα μια ευκρινή πορεία πατριωτικής αριστερής σκέψης.
Συνήθως η αριστερά και η άκρα αριστερά στην Ελλάδα όπως άλλωστε οι φιλελεύθερες σέχτες από την άλλη πλευρά, μεταφράζουν και υιοθετούν άκριτα παρόμοιες ιδεολογικές φόρμες που κυκλοφορούν στη Δύση. Η Ελλάδα δεν είναι όμως Ελβετία ή Ολλανδία που συνορεύουν μόνο με πολιτισμένες δυτικές δημοκρατίες.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα μεταξύ τριών ηπείρων με γείτονες που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία. Στην Ελλάδα ακόμη και οι αναρχικοί ή οι ούλτρα φιλελεύθεροι οφείλουν να είναι πατριώτες, γιατί αν βρεθούμε άλλα 400 χρόνια σε κάποια Οθωμανική Αυτοκρατορία αυτοί οι αυτοπροσδιορισμοί δεν θα μπορούν να υπάρξουν.
Ο Καραμπελιάς λοιπόν είναι η ταυτότητα της άκρας αριστεράς στη μεταπολίτευση και η διοργάνωση από το ίδιο στα 80 του χρόνια μιας εκδήλωσης για την Τυμβωρυχία των Τεμπών που επιχειρήθηκε από συνονθυλεύματα της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς σε αγαστή συνέργεια με επιχειρηματικά συμφέροντα και ξένες πρεσβείες, εκνεύρισε και ερέθισε πολλούς.
Μπορεί να διαφωνεί κάποιος με τον Καραμπελιά αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει εντιμότητα, ειλικρίνεια και ικανότητα να παρακολουθεί και να εξελίσσεται στη ροή του χρόνου. Ποτέ σε σιτίστηκε από το δημόσιο κορβανά και πάντα τολμούσε νέες ριζοσπαστικές προσεγγίσεις. Η αριστερά στην Ελλάδα θα ήταν διαφορετική αν ο Γ.Κ. είχε αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή.
* «Ο Ιντιάνα Τζονς και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» είναι κινηματογραφική ταινία του 1981 των Σπίλμπεργκ και Λούκας.
Βασική υπόθεση της πλοκής είναι η προσπάθεια του Χάρισον Φόρντ που υποδύεται τον αρχαιολόγο Ιντιάνα Τζοούνς να μην πέσει η Κιβωτός της Διαθήκης στα χέρια των Ναζί, γιατί θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν υπερόπλο που θα άλλαζε την ροή του τελευταίου πολέμου...
