Ο χώρος των κομμάτων της αντιπολίτευσης έχει μετατραπεί σε μια απέραντη παιδική χαρά, με χαρούμενα νήπια που απολαμβάνουν το παιχνίδι με την άμμο και τα πολύχρωμα κουβαδάκια τους, κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Νήπια που βουτηγμένα στην παιδική ανεμελιά, χωρίς να έχουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, ακονίζουν τη φαντασία τους.
Και μάλιστα τα νήπια αυτά, έχουν την τάση να καταστρέφουν, παρά να δημιουργούν. Να γκρεμίζουν, παρά να κτίζουν. Να διαλύουν, παρά να συνθέτουν. Ίσως, διότι η διαδικασία της καταστροφής είναι πιο εύκολη, πιο γρήγορη και πιο εντυπωσιακή στα μάτια των παιδιών, σε αντίθεση με τη διαδικασία της κατασκευής που απαιτεί χρόνο, κόπο και προσπάθεια.
Έτσι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που στα λόγια ονειρεύονται ανατροπές «του καθεστώτος Μητσοτάκη» και προοδευτικές συγκυβερνήσεις, αντί να εστιάζουν στο πως σκοπεύουν να δομήσουν την επόμενη ημέρα, εάν και εφόσον καταφέρουν να συγκροτήσουν κυβέρνηση, ασχολούνται με την αφήγηση των φαντασιώσεων τους για την καταστροφή του συστήματος. Είναι σα να λέμε πως τα νήπια θέλουν να καταστρέψουν το σκάμμα με την άμμο, μέσα στο οποίο περνούν την ημέρα τους, παίζοντας ξέγνοιαστα.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης ευαγγελίζεται την πτώση του τραπεζοκεντρικού καπιταλισμού, της χρεοδουλοπαροικίας, της τεχνοφεουδαρχίας, την καταστροφή του τραπεζικού συστήματος, την κατάργηση των χρηματιστηρίων, των μετοχών, της αγοράς χρήματος και της αγοράς εργασίας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προτείνει Δήμητρες, Οδυσσείς και άλλους μυθικούς ήρωες. Η υποκρισία πίσω από αυτόν τον αντισυστημισμό, έχει ξεπεράσει κάθε όριο και συγκρίνεται μόνο με την παλαιότερη δήλωση Βαρουφάκη περί μποϋκοτάζ στην Amazon, την ίδια στιγμή που η ψηφιακή αυτή πλατφόρμα είναι το βασικό κανάλι πωλήσεων των βιβλίων του.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι και αυτός προαιώνιος κυνηγός του Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού και του τεχνοφασισμού. Επιθυμεί να εθνικοποιήσει και να κρατικοποιήσει τράπεζες, διυλιστήρια και εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας, να καταργήσει το Χρηματιστήριο Ενέργειας και να διακόψει τις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Παράλληλα θέλει να ξεχαρβαλώσει κάθε μηχανισμό αξιοκρατίας, αξιολόγησης και ιεραρχίας. Η υποκρισία πίσω από αυτόν τον διάχυτο αντισυστημισμό, είναι άνευ προηγουμένου, αφού ήταν η ίδια η κυβέρνηση των Τσίπρα – Καμμένου που είχε ιδιωτικοποιήσει και τις τέσσερεις τράπεζες μέσω της ανακεφαλαιοποίησης του 2015, που είχε ιδρύσει το Χρηματιστήριο Ενέργειας και που είχε προχωρήσει σε όλους τους διαγωνισμούς, τις έρευνες και τις εξορύξεις υδρογονανθράκων.
Όψιμος αγωνιστής κατά του αντισυστημισμού είναι και ο Νίκος Ανδρουλάκης, που έχει υπηρετήσει το «σύστημα» τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα στον πυρήνα του, από τις Βρυξέλες σαν ευρωβουλευτής. Ο Νίκος Ανδρουλάκης σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του, ηγείται του κόμματος του «αντισυστημικού ρεαλισμού και όχι της συστημικής κοροϊδίας, που έχει το θάρρος να συγκρουστεί με τα οικονομικά κατεστημένα που κρατούν την Ελλάδα δεμένη πίσω».
Δεν γνωρίζουμε αν η λέξη «αντισυστημισμός» έχει έρθει για να αντικαταστήσει τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός», που για χρόνια κρατούσε τα επικοινωνιακά σκήπτρα, στα αφηγήματα της αντιπολίτευσης. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι επίδοξοι εταίροι της προοδευτικές διακυβέρνησης συναγωνίζονται στο ποιος θα φανεί πιο αρνητικός, πιο αντισυστημικός και πιο καταστροφικός απέναντι στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Μένει να δούμε πως θα αντιδράσουν τα νήπια, όταν καταστρέψουν το σκάμμα της παιδικής χαράς μέσα στο οποίο έχουν μάθει παίζουν.
