Δεν βγαίνουν τα κουκιά. Όσο και να τα φέρνουν από εδώ, όσο και να τα μετρούν από εκεί, η πολυπόθητη «Προοδευτική Διακυβέρνηση» δεν βγαίνει με τίποτα. Ούτε με άξονα το ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε με άξονα το Σύριζα. Διότι η πραγματικότητα των αριθμών όπως εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις, δεν οδηγεί με κανένα τρόπο σε αυτό το ενδεχόμενο.
Τόσο τα ποσοτικά όσο και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι σύγχρονες «αντιχουντικές» μάχες του Σύριζα δεν συγκινούν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και πως οι ψηφοφόροι του Σύριζα εξακολουθούν να καταλογίζουν στο ΠΑΣΟΚ τις προηγηθείσες «μνημονιακές» πολιτικές.
Η μάχη επιβίωσης που συνεχίζει να δίνει το ΠΑΣΟΚ και η μάχη για μια αξιοπρεπή ήττα που δίνει ο Σύριζα, στοχεύουν σε ένα μόνο πράγμα. Να διαθέτουν την επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές επαρκείς κοινοβουλευτικές δυνάμεις, που να τους επιτρέψουν να προτείνουν μια συγκυβέρνηση με τους ίδιους μέσα στο παιχνίδι. Δηλαδή να προτείνουν τη δημιουργία μιας «σταθερής» κυβέρνησης στην οποία θα συμμετέχουν και τα τρία κόμματα. Μοιρασμένα υπουργεία, καλοζυγισμένες ανούσιες πολιτικές, μια εύηχη αδράνεια, μια ωραία ατμόσφαιρα, που έλεγε και ο δημοφιλής ηθοποιός.
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε κάλλιστα να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφουγκραζόμενο την τάση των ψηφοφόρων του. Διότι η βάση του ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με την ηγεσία του, που αναζητά ρήξεις και συγκρούσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προτιμά την κυβερνητική σύμπραξη με τη Νέα Δημοκρατία, παρά τη συμπόρευση με το Σύριζα. Το 30% των ψηφοφόρων του Σύριζα επιθυμεί κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, το 28% κυβέρνηση ΝΔ και μόλις το 13% κυβέρνηση συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με το Σύριζα.
Τα ποσοστά αυτά δεν είναι τυχαία. Πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ είναι ικανοποιημένοι από την πορεία της κυβέρνησης και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επομένως, όσο και να θέλει ο Νίκος Ανδρουλάκης να αποστρέφει το βλέμμα του από την πραγματικότητα, θα ήταν επικίνδυνο να εναντιωθεί στις επιθυμίες της εκλογικής του βάσης.
Ωστόσο, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν επιθυμεί να «στιγματιστεί» εκ νέου, σαν δεκανίκι μιας δεξιάς κυβέρνησης, όπως είχε συμβεί στην Κυβέρνηση ΝΔ -ΠΑΣΟΚ την εποχή των μνημονίων. Και γι’ αυτό τον λόγο θα επιθυμούσε και τη συμμετοχή του Σύριζα στην κυβέρνηση, έτσι ώστε να επιβληθεί περισσότερο σαν μια ευρύτερη δημοκρατική πολιτική αναγκαιότητα παρά σαν μια κυβερνητική «συμμαχία με τη Δεξιά».
Το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας οικουμενικής κυβέρνησης δεν είναι ξένο προς τις σκέψεις του Σύριζα. Διότι σύμφωνα με αυτό το ενδεχόμενο ο Σύριζα θα παραμείνει κοντά στην εξουσία, θα συμμετέχει στις αποφάσεις και θα αφήνει το πολιτικό του στίγμα, δίχως να επωμίζεται το 100% του βάρους των κυβερνητικών αποφάσεων. Δηλαδή θα λειτουργεί σε ένα πλαίσιο στο οποίο οι περίφημες «kolotoumbes», δεν θα είναι εμφανείς.
Βέβαια, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο Σύριζα, έχουν ξεκαθαρίσει πως το ενδεχόμενο δημιουργίας οικουμενικής κυβέρνησης, έχει σαν προαπαιτούμενο την ανάληψη της πρωθυπουργίας από ένα τρίτο πρόσωπο και όχι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από ένα τρίτο πρόσωπο που μπορεί να προέρχεται και από τη Νέα Δημοκρατία. Και δεν είναι λίγα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που προσπαθούν να προωθήσουν τις δικές τους «λύσεις» και τους δικούς τους υποψηφίους.
Επομένως, η δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης εξυπηρετεί απόλυτα και τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης που μέχρι στιγμής ομιλούν περί «προοδευτικής διακυβέρνησης». Το θέμα όμως είναι πως μια τέτοια κυβέρνηση ουδόλως εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας.
