Γράφω προσπαθώντας να ξεπεράσω τον ενθουσιασμό μου, από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση «Ανδρέα Γεωργίου κατά Ελλάδας» που δημοσιεύθηκε προχθές. Διότι πέρα από την ικανοποίηση και χαρά για τη δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου, δόθηκε και μια απάντηση στην αντιμνημονιακή συνωμοσιολογική υστερία και προπαγάνδα.
Μια προπαγάνδα που είχε ξεκινήσει από την κυβέρνηση που συνέτασσε εθνικά οικονομικά πλάνα σε χαρτοπετσέτες, που είχε εργαλειοποιηθεί στα πλαίσια της αντιμνημονικής αγανάκτησης και που είχε επισφραγιστεί με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου. Στο απλοϊκό ερώτημα αν ήταν η κρίση που είχε οδηγήσει στα μνημόνια ή αν τα μνημόνια είχαν φέρει την κρίση, η απάντηση που δινόταν, ήταν πως τα μνημόνια είχαν οδηγήσει τη χώρα στην κρίση και πως τα μνημόνια ήταν «μια προκατασκευασμένη και στημένη δουλειά». Μια δουλειά στημένη από τους ξένους και τη νέα τάξη πραγμάτων που επιθυμούσαν να ποδηγετήσουν τη χώρα, να της υφαρπάξουν τον εθνικό πλούτο και να τη μετατρέψουν σε μια «χρεοδουλοπαροικία».
Ο Ανδρέας Γεωργίου έδενε εξαιρετικά σε αυτό το αφήγημα και εκ τούτου στοχοποιήθηκε εύκολα. Με σπουδές στο εξωτερικό και προϋπηρεσία για πάνω από είκοσι χρόνια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποτελούσε τον ιδανικό στόχο σε μια απόπειρα δολοφονίας χαρακτήρα. Και αυτό, παρ’ όλο που είχε αναλάβει τα καθήκοντά του μετά την προσφυγή της Ελλάδας στον έκτακτο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και στο μνημόνιο. Και αφού η Ελλάδα είχε ήδη ζητήσει 80 δισ. ευρώ από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και 30 δισ. ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), υπογράφοντας το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής», το «Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης» και το «Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής».
Ουσιαστικά, ο Ανδρέας Γεωργίου είχε έρθει στην ΕΛΣΤΑΤ για να βάλει μια τάξη στους αριθμούς και στα μεγέθη που είχε αφήσει πίσω της η κυβέρνηση που είχε αγνοήσει τον ερχομό της κρίσης. Η αλήθεια των αριθμών την οποία εμφάνισε όμως ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, ενόχλησε μεγάλο μέρος του πολιτικού κατεστημένου, με αποτέλεσμα να μετατραπεί ο ίδιος σε πρωταγωνιστή ενός πρωτοφανούς δικαστικού σήριαλ. Διότι ο προσδιορισμός του ύψους του πρωτογενούς και του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 αποκάλυψε τους λόγους που είχαν οδηγήσει τη χώρα μας στην οδυνηρή περίοδο των μνημονίων.
Το πολιτικό κατεστημένο που είχε ενοχληθεί ήταν ευρέος φάσματος. Ξεκινούσε, όπως προαναφέραμε, από την κυβέρνηση που αδρανής απλά έβλεπε την καταστροφή να έρχεται και που όχι μόνο δεν κινήθηκε προς την κατεύθυνση αποτροπής της κρίσης αλλά αντίθετα συνέβαλε στη διόγκωσή της. Διαπερνούσε όλες τις δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονικού αγώνα. Και κατέληγε στη συγκυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δικαστικής περιπέτειας του Ανδρέα Γεωργίου, υπήρχαν από την πλευρά του μετώπου της λογικής δυο απλές ερωτήσεις.
Η πρώτη ήταν το πως είναι δυνατόν να διώκεται για το δήθεν «φούσκωμα» του ελλείμματος, το οποίο η Eurostat είχε αποδεχθεί πλήρως, την ίδια στιγμή που η Δικαιοσύνη ουδέποτε είχε ασχοληθεί με τα λεγόμενα «Greek statistics», που είχαν γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο την Ευρώπη;
Και η δεύτερη ήταν το πως δεν του δόθηκε η ευκαιρία για μια δίκαιη δίκη;
Η απάντηση είναι μια. Ο Ανδρέας Γεωργίου υπέστη μια δίωξη για πολιτικούς λόγους. Μια δίωξη που προσέφερε άλλοθι όχι μόνο στο αναποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό, αλλά και στον ευρύτερο ανεπαρκή κρατικό μηχανισμό, που μαζί είχαν στιγματίσει την εικόνα της χώρας ακολουθώντας ανορθόδοξες και καταστροφικές πρακτικές.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) σχετικά με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ανδρέα Γεωργίου, λόγω άδικης δίκης κατά την καταδίκη του για «παράβαση καθήκοντος», αποτελεί ηθική δικαίωση για τον ίδιο.
Αποτελεί ταυτόχρονα και μια δικαίωση γι’ αυτούς που αντιστάθηκαν στο κλίμα του αντιμνημονιακού παραλογισμού που στοίχισε πολύ, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Γι’ αυτούς που στοχοποιήθηκαν τότε σαν μερκελιστές, σαν δοσίλογοι, σαν «βάστα Σόιμπλε», σαν γερμανοτσολιάδες και σαν εχθροί του λαού. Και γι’ αυτούς που στοχοποιούνται ακόμα και σήμερα επειδή ασκούν σκληρή κριτική απέναντι στο ίδιο λαϊκίστικο μοτίβο, που επιδιώκει για μια ακόμα φορά να διαταράξει την κανονικότητα της χώρας.
Διότι, μπορεί ο Σύριζα να συνυπέγραψε τα μνημόνια και να εφάρμοσε όλα όσο κατηγορούσε, ωστόσο στον πυρήνα του εξακολουθεί να κυριαρχεί ο αντιευρωπαϊσμός, ο μαδουρισμός, τα λαϊκά δικαστήρια και οι επαναστατικές φαντασιώσεις. Μαζί του δε, συντάσσονται πλέον ανοικτά αρκετοί από την κυβέρνηση της χαρτοπετσέτας.
