Κάθε εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας, που έχει στοιχειώδη επαφή με τις χρόνιες στρεβλώσεις και ανισορροπίες που παρουσιάζονται στη χώρα μας, θα έπρεπε να αισθανθεί έστω κατά λίγο, ικανοποιημένος μετά από την εξάρθρωση της συμμορίας των εκβιαστών, οπλοφόρων και εμπόρων ναρκωτικών που είχαν το λημέρι τους στη φοιτητική εστία του ΕΜΠ.
Χθες αποδείχθηκε περίτρανα πως οι ιδεοληπτικές επιθέσεις εναντίον της αστυνόμευσης των πανεπιστημιακών χώρων, δεν διατυπώνονταν για να προασπιστούν την ελευθερία διακίνησης ιδεών, που δήθεν απειλείται. Αλλά για να προστατευτεί ένα σημαντικό κέντρο από το οποίο εκπορεύεται και συντονίζεται η μάχη κατά της κανονικότητας και της ομαλότητας.
Οι πυρήνες δράσης κατά της κανονικότητας, που αποτελούν το εξωκομματικό και «μη πολιτικό» τμήμα των κομμάτων της δεσπόζουσας Αριστεράς, εκτελούν αδιάκοπα το έργο τους εδώ και πολλά χρόνια. Δημιουργώντας αναταραχή και μπάχαλο. Δημιουργώντας εστίες διατάραξης της κανονικότητας. Και οι πυρήνες αυτοί αποτελούν το τελευταίο οπλοστάσιο της αριστερής παρέμβασης στη χώρα μας.
Η απαξίωση του αναξιόπιστου συνδικαλιστικού κινήματος, η υποχώρηση της παντοκρατορίας των εργατικών και υπαλληλικών σωματείων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ο εκφυλισμός του θεσμού των παρελάσεων / διαδηλώσεων, έχουν αποδυναμώσει την παρέμβαση της αριστεράς στη διατάραξη της κανονικότητας και στην προσπάθεια δημιουργίας κλίματος αγανάκτησης, αγωνιστικού οίστρου και συγκρουσιακού περιβάλλοντος.
Οι περιστασιακοί πυρήνες αντίδρασης και μπάχαλου, που στήθηκαν πάνω στη μάχη των περιθωριακών ομάδων κατά των μονάδων επεξεργασίας απορριμμάτων, κατά των μονάδων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ή κατά της μεταναστευτικής πολιτικής, εξάντλησαν και αυτοί τα περιθώρια παρέμβασης τους. Διότι η σύγκρουση με την πραγματικότητα οδήγησε στην πλήρη διάψευση στερεοτύπων και εμμονών, δεκαετιών.
Ο μόνος ενεργός πυρήνας της επίθεσης κατά της κανονικότητας, είναι οι πανεπιστημιακοί χώροι. Γι’ αυτό το λόγο τα κόμματα της αριστεράς με νύχια και δόντια, δίνουν μια σκληρή μάχη οπισθοφυλακής. Αν αποκτήσει η χώρα κανονικά πανεπιστήμια με κανονικούς καθηγητές και φοιτητές, με ορθολογική λειτουργία, με κανόνες και νόρμες όπως στο εξωτερικό, τι θα απογίνει το «ρωμαλέο» φοιτητικό κίνημα; Τι θα γίνουν οι καταληψίες; Τι θα γίνουν οι ημιπιτσιρικάδες με τα σημαιάκια που ποδοβολούν στους δρόμους της Αθήνας, κραυγάζοντας οκνηρά και μακρόσυρτα συνθήματα άνευ νοήματος, αρχής και τέλους; Τι θα γίνει με τις φοιτητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, που σαν παραθρησκευτικές οργανώσεις προσηλυτίζουν τους νέους φοιτητές, στην προσπάθεια τους να εμπλουτίσουν τους μητρικούς κομματικούς μηχανισμούς τους;
Πέρα από όλα τα ανωτέρω, που έχουν και συμβολικό χαρακτήρα, τα πανεπιστήμια αποτελούν ένα προπύργιο της παραβατικότητας. Για παράδειγμα, στο κτήριο του ΕΜΠ στην Πατησίων, είχαν βρεθεί στα υπόγεια εξοπλισμοί για συρράξεις εντός πόλεων, όπως ρόπαλα, βόμβες μολότοφ, μάσκες, κράνη κλπ. Παράλληλα ο προαύλιος χώρος του Πολυτεχνείου λειτουργούσε σαν καταφύγιο των μπαχαλάκηδων, των αναρχικών ομάδων, «των αγωνιστών» και των πάσης φύσεως εξεγερμένων στο ιδιότυπο πόλεμο τους με τις αστυνομικές αρχές.
Ο -τουλάχιστον- παράξενος ρόλος, που παίζεται στις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις τα τελευταία χρόνια, αποκαλύφθηκε για μια ακόμα φορά προχθές. Και μάλιστα με ευρήματα που ξεπέρασαν και την πιο άγρια φαντασία. Όπλα, ναρκωτικά, συμμορίες εκβιασμοί, αυτοσχέδιος οίκος ανοχής, φυγόδικοι ποινικοί σε μια σχέση όσμωσης με τους φοιτητοπατέρες που «προασπίζονται το άσυλο», την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών», τις καταλήψεις, τις παρεμβάσεις και τον χαβαλέ.
Η αγωνιώδης προσπάθεια των ηγετικών στελεχών του Σύριζα και του ΚΚΕ, να κάνουν τη νύχτα - μέρα και να ανατρέψουν τη πραγματική εικόνα των γεγονότων, δείχνει το φόβο τους να χάσουν το έλεγχο του τελευταίο πυρήνα που αντιστρατεύεται την πραγματικότητα. Κραυγάζουν περί επίδειξης αυταρχισμού και κατατρομοκράτησης, περί καταστολής και πάταξης, περί αντιδημοκρατικών επεμβάσεων, περί χούντας και άλλα γλαφυρά.
Ωστόσο, η μαζική κατακραυγή από την πλευρά της Αριστεράς κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από την άποψη των πολιτών. Των πολιτών που θέλουν τα παιδιά τους να σπουδάζουν με ασφάλεια, με ηρεμία και να εκπληρώνουν τα φοιτητικά καθήκοντα τους το συντομότερο δυνατόν. Άλλωστε η σημερινή κατάσταση στα ΑΕΙ, είναι βαθιά ταξική αφού λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι στους μη προνομιούχους φοιτητές. Των φοιτητών που έχουν σαν στόχο να χρησιμοποιήσουν τις εστίες, τα εργαστήρια, τις αίθουσες διδασκαλίες, όχι για «να κάνουν την πλάκα τους», ή να κάνουν πράξη τα αγωνιστικά τους όνειρα, αλλά για να συμμετάσχουν με περισσότερα προσόντα στον επαγγελματικό στίβο και στην κοινωνική κινητικότητα.
Όλα όσα κάνει σήμερα στα Πανεπιστήμια η κυβέρνηση, οδηγούν προς στην κανονικότητα. Μια κανονικότητα που ακολουθεί τους νόμους, την κοινή λογική, εκπληρώνοντας τις επιθυμίες των πολιτών. Μια κανονικότητα που δημιουργεί ωστόσο προβλήματα σε αυτούς που ονειρεύονται «αγώνες», «συγκρούσεις», «αντίσταση», «αγανάκτηση» και «ανατροπή». Διότι δίχως αυτά τα «επαναστατικά» συστατικά, ο Σύριζα και το ΚΚΕ χάνουν το νόημα της ύπαρξης τους.
Ας μην μας εκπλήσσει η στάση του Σύριζα, απέναντι στην αστυνομική επιχείρηση στην Πολυτεχνειούπολη. Είναι μια ακόμα από τις μάχες, ενάντια στην κανονικότητα και στην ομαλότητα. Δυο έννοιες που είναι για τον Σύριζα, ό,τι είναι το φως της ημέρας για τους βρικόλακες.
