Όσο και να αλλάξει το πλήρωμα, την τελική ευθύνη για το καράβι την έχει ο καπετάνιος. Αυτός επιλέγει το πλήρωμα. Αυτός δίνει τις εντολές. Αυτός μελετάει τους χάρτες. Αυτός χαράσσει την πορεία. Αυτός φροντίζει για τις προμήθειες. Αυτός επιλέγει τον εξοπλισμό. Αυτός επιλέγει τις θάλασσες. Αυτός πιστώνεται τις νίκες και χρεώνεται τις ήττες.
Το πλήρωμα το οποίο είχε ο Αλέξης Τσίπρας για το καράβι του Σύριζα, ήδη από την εποχή των αγανακτισμένων ήταν ετερόκλητο. Οι εκπρόσωποι του βαθέως κόκκινου του ΚΚΕ με πρώτο - πρώτο τον αποτυχόντα υποψήφιο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ Γιάννη Δραγασάκη, οι εκπρόσωποι της ροζ Αριστεράς του ΚΚΕ (εσωτερικού), οι εκπρόσωποι μαοϊκών και τροτσκιστικών ομάδων και συνιστωσών, τα βαριά ονόματα το παλαιού τριτοδρομικού ΠΑΣΟΚ και κάποιοι εκπρόσωποι κινημάτων διαμαρτυρίας εμπλουτισμένοι με φαντασιόπληκτους της κάτω Πλατείας Συντάγματος, αποτέλεσαν τους μούτσους, τους ναύκληρους, τους αξιωματικούς και τα πρωτοπαλίκαρα του καπετάνιου.
Και το περίεργο είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής του συριζαϊκού καραβιού, ο καπετάνιος θεωρεί πως τα έχει κάνει όλα τέλεια και πως οι ευθύνες των αποτυχιών και των παρεκκλίσεων έπεφταν και συνεχίζουν να πέφτουν πάνω στις πλάτες του πληρώματος. Ακόμα και το γεγονός της λανθασμένης χάραξης της πορείας το χρεώνονται τα μέλη του πληρώματος που είτε είχαν ξεγελάσει τον καπετάνιο, είτε δεν του είχαν εξηγήσει τις επιπτώσεις των αποφάσεων του και τον είχαν αφήσει να πορεύεται στο άγνωστο με μια χαλασμένη πυξίδα.
Έτσι, από το καράβι του Σύριζα, αρκετά μέλη του πληρώματος βρέθηκαν στην θάλασσα επωμιζόμενα όλες τις αμαρτίες και τα λάθη, αφού ο καπετάνιος έχει πάντα δίκιο. Πριν καν γίνει κυβέρνηση με τον ακροδεξιό εταίρο του, είχε ήδη ξεκαθαρίσει όλες τις συνιστώσες της μετεφηβικής πανεπιστημιακής καθήλωσης που θα του δημιουργούσαν πρόβλημα στο κοινοβούλιο, αφού η ιδεολογία τους ήταν βαθιά αντικοινοβουλευτική.
Αργότερα σαν κυβέρνηση άδειασε με τη σειρά τον Γιάννη Βαρουφάκη, την ομάδα του Παναγιώτη Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, επιρρίπτοντας σε αυτούς τις ευθύνες για το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015 και το καταστροφικό δημοψήφισμα. Ενώ όλοι γνωρίζουμε πως ήταν ο ίδιος που μιλούσε για νταούλια, που αναζητούσε βοήθεια από μια σειρά από ολοκληρωτικά καθεστώτα και που άλλαξε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ αφού δέχθηκε τηλεφώνημα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Λες και το Δημοψήφισμα ήταν μια απλή σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης και όχι το αποτέλεσμα μιας πρωτοφανούς προπαγάνδας βασισμένης σε ψεύδη, εμμονές, ιδεοληψίες και ασυναρτησίες.
Πήρε το μάθημα του από αυτό; Και βέβαια όχι. Στην πορεία πέταξε στη θάλασσα και τον Πάνο Καμμένο, κρατώντας ωστόσο σαν κληρονομιά κάποιους βασιλόφρονες, κάποιους ακραίους εθνικιστές βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όχι διότι ταίριαζαν με το προφίλ του Σύριζα αλλά διότι τον κράτησαν στην κυβερνητική εξουσία.
Τώρα έφτασε και η σειρά του Παύλου Πολάκη. Της πρώτης και καλύτερης μεταγραφής που είχε περάσει από την ΚΝΕ, τη σταλινική ΝΑΡ και το δραχμολάγνο ΕΠΑΜ. Του πρωτοπαλίκαρου, που από το πιο ψηλό κατάρτι έκανε πράξη τις εντολές του καπετάνιου. Τρομοκρατούσε τα παραπλέοντα σκάφη και εκφόβιζε τους πάντες στα καταστρώματα σε όλα τα καράβια και σε όλα τα λιμάνια. Το ηγετικό στέλεχος του Σύριζα που για χρόνια αποτελούσε την αποτελεσματική «His Master’s Voice» της Gramophone, έφτασε η στιγμή να θυσιαστεί και αυτός. Διότι ο καπετάνιος έχει πάντα δίκιο.
Τι λάθος έκανε ο Πολάκης; Υπερτόνισε τις μύχιες επιθυμίες του Σύριζα και του αρχηγού του. Αποκάλυψε τις ξεκάθαρες εσωκομματικές σκέψεις. Και εκλαΐκευσε με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει την ροπή προς τον ολοκληρωτισμό, την αμφισβήτηση των θεσμών, την μήνη κατά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τη λατρεία προς τη λαϊκή δικαιοσύνη. Άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας με την τοξική σούπα που σερβίρει στο πλήρωμα του νυχθημερόν ο καπετάνιος Αλέξης Τσίπρας.
Τίποτα από όλα όσα είπε ο Παύλος Πολάκης, ξεφεύγουν από την πορεία που έχει σχεδιάσει και πιστά ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Ένα καπετάνιος που στερείται της στοιχειώδους πολιτικής παιδείας. Που αντλεί δύναμη μέσα από την αφήγηση θεωριών συνωμοσίας, μέσα από την υποδαύλιση ενός αρχέγονου θυμικού και μέσα από τη συνειδητή σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Και το υπόλοιπο πλήρωμα σωπαίνει. Όχι μόνο διότι φοβάται μην βρεθεί στη θάλασσα. Αλλά διότι ο Σύριζα είναι ένα καράβι του ενός καπετάνιου και της μιας αρχής. Οπότε αν χαθεί ο καπετάνιος θα διαλυθεί το καράβι και όλο το πλήρωμα θα βρεθεί εκτός πολιτικής, περνώντας την ώρα του στους καφενέδες λύνοντας τις ανέξοδες ιδεολογικές του ανησυχίες για την πάλη των τάξεων και της αποτυχία του σοβιετικού μοντέλου.
