Τρίβοντας αμήχανα τις παλάμες τους για να ζεσταθούν, ηλικιωμένοι ετοιμάζονται να περάσουν ακόμη μια νύχτα σε ένα σχολείο στα Άδανα που έχει μετατραπεί σε προσωρινό καταφύγιο για τους σεισμόπληκτους. Οι περισσότεροι θα κοιμηθούν στο πάτωμα, ορισμένοι σε κάποιον παλιό καναπέ.
Με τη βοήθεια νεότερων συγγενών ή γειτόνων, έφθασαν με τα πόδια στο σχολείο για να προστατευθούν από το δριμύ ψύχος που επικρατεί στην περιοχή. Αψηφώντας τον κίνδυνο, παιδιά και εγγόνια επέστρεψαν για λίγο στα σπίτια τους, που σείονται κάθε φορά που σημειώνεται κάποιος δυνατός μετασεισμός, για να τους φέρουν τα φάρμακά τους ή λίγες κουβέρτες.
Για αρκετούς ηλικιωμένους δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν καταστροφικό σεισμό. Οι δύο ισχυρότατοι σεισμοί που συγκλόνισαν τη νοτιοανατολική Τουρκία χθες Δευτέρα (εντάσεως 7,8 βαθμών τα ξημερώματα και 7,5 βαθμών το μεσημέρι) στοίχισαν τη ζωή σε περισσότερους από 6.300 ανθρώπους στην Τουρκία και στη γειτονική Συρία.
Ο 86χρονος Κεμάλ κατέβηκε από τον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας υποβασταζόμενος από την 60χρονη κόρη του. «Δεν φοβήθηκα για τη ζωή μου, ανησυχούσα για τις κόρες μου», λέει στο πρακτορείο Reuters, έχοντας ανεβάσει τα πόδια του σε μια καρέκλα, τυλιγμένος σε μια κουβέρτα για να ζεσταθεί. Μια από τις τρεις κόρες του αφηγείται πώς στην κυριολεξία σκαρφάλωσε για να φθάσει στο διαμέρισμά τους και να φέρει στον πατέρα της τα φάρμακα για την καρδιά του και ορισμένα παυσίπονα.
Η 73χρονη Ελίφ είχε ζήσει από κοντά τον σεισμό του 1999 στη Νικομήδεια, που προκάλεσε τον θάνατο περίπου 17.000 ανθρώπων. «Τρέμαμε και κλαίγαμε… Εγώ, η κόρη μου και η εγγονή μου», αφηγείται, τυλιγμένη με μια κουβέρτα στο αμφιθέατρο του σχολείου, έχοντας στο πλάι της την 15χρονη Ναϊμέ.
Ο Κοτζά Χαλίλ Μπουντάκ, περίπου 80 ετών, λέει πως επέζησε από έναν ισχυρό σεισμό σε ηλικία 8 ετών και αισθάνεται τυχερός που κατάφερε το ίδιο για δεύτερη φορά χθες, όταν επισκέφθηκε τα Άδανα για να δει τον γιο του. «Προσπαθούσα να κρατηθώ από τη ντουλάπα, την ώρα που το σπίτι έτρεμε… Ο γιος μου φώναζε “Μπαμπά, μη φοβάσαι”… Βγήκαμε γρήγορα έξω» περιγράφει, έχοντας δίπλα του τη σύζυγο και τα παιδιά τους.
«Ήταν ο πρώτος μεγάλος σεισμός στη ζωή μου», λέει ένας 62χρονος με αθλητική φόρμα, ο οποίος εγκατέλειψε το σπίτι του μαζί με τη σύζυγό του. Εκείνη έχει μια μαντίλα τυλιγμένη στο κεφάλι της και περιεργάζεται ένα αστραφτερό δαχτυλίδι στο χέρι της, χωρίς να μιλά. Δεν δυσανασχετεί για τη δεύτερη νύχτα που θα περάσει στο σχολείο. «Μέσα είναι καλά, τουλάχιστον είναι ζεστά», εξηγεί ο 62χρονος, φέρνοντας στο νου του πως πολλοί άλλοι συνωστίζονται σε σκηνές ή ακόμη και στα αυτοκίνητά τους.
