Για όσους είναι εξοικειωμένοι με την ορολογία της αριστεράς, η λέξη οπορτουνισμός ή καιροσκοπισμός, σίγουρα θα ξυπνάει αναμνήσεις από τις ατέρμονες συζητήσεις στα φοιτητικά αμφιθέατρα, λίγο μετά τη Μεταπολίτευση.
Είναι μια λέξη την οποία επανέφερε στο δημόσιο χώρο ο προεκλογικός λόγος του αρχηγού του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία μόνο φράση: «σβήνω χρέη, χαρίζω οικόπεδα».
Ακούγοντας τις ομιλίες τόσο του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, όσο και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνει κανείς πως υπόσχονται σε όλους τα πάντα. Αύξηση στους δημόσιους υπαλλήλους, 13η σύνταξη στους συνταξιούχους, διαγραφή χρεών μέσω του κρατικού ελέγχου των τραπεζών, κρατικοποίηση των οργανισμών ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, - τους οποίους οι ίδιοι ενέταξαν στο ΤΑΙΠΕΔ - και άλλα πολλά, χαριτωμένα για προεκλογική περίοδο και διασκεδαστικά για τις φιλίστορες.
Θα μου πείτε πως οι άνθρωποι σκέφτονται πρακτικά: με το περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το 2015 κατάφεραν να πάρουν την εξουσία, ομού μετά των συμμάχων τους από τη λαϊκά Δεξιά, γιατί να μην το ξαναπροσπαθήσουν τώρα;
Τι κι αν το πρόγραμμα της (τότε) Θεσσαλονίκης αποδείχτηκε πως ήταν ένα προεκλογικό πυροτέχνημα και εξαφανίστηκε από προσώπου γης, μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία; Σημασία έχει πως ο κ. Τσίπρας και οι επιτελείς του, θεωρούν ότι το εκλογικό σώμα έχει κοντή μνήμη. Πώς άλλωστε μπορεί να εξηγηθεί το όψιμο ενδιαφέρον του για τη μεσαία τάξη, όταν τα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε, κόντεψε όχι απλά να την εξουθενώσει, αλλά να την εξαφανίσει κυριολεκτικά μέσω της φορολογίας, αφού τη θεωρούσε ως εχθρική προς την κυβέρνησή του, με φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό και απέχθεια προς τους τριτοκοσμικούς πειραματισμούς των «οικονομολόγων» wannabe κομισαρίων;
Αυτός, όμως, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει και ξελέει κι αν χρειαστεί το ξαναλέει, όχι για να εμπεδώσουμε τη ροπή του να λέει ψέματα, ακόμη κι όταν το στόμα του είναι κλειστό, αλλά γιατί του αρέσει να ψαρεύει σε θολά νερά.
Το ίδιο, άλλωστε, δεν κάνει και με την περίπτωση του κόμματος Κασιδιάρη; Γνωρίζει πολύ καλά πως οι οπαδοί του, σε περίπτωση, μη καθόδου στις εκλογές, θα «ρίξουν» την ψήφο τους σε κάποιο από όμορα κόμματα - και τέτοια υπάρχουν, προερχόμενα από τη Βόρεια Ελλάδα - και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ που τον θεωρούν συστημικό και καθυποταγμένο στη «νεοταξική» ατζέντα κόμμα. Οι επιτελείς, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτονται πονηρά: αν ο Άρειος Πάγος αποφασίσει την έγκριση του κόμματος του Κασιδιάρη στις εκλογές, τότε θα εκτεθεί η κυβέρνηση και θα «μαζέψει το εκλογικό χαρτί», το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν, παρόλα αυτά, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας αποκλείσει αυτό το κόμμα, τότε ευελπιστούν ότι θα πάρουν έστω και μια χούφτα ψήφους των ακροδεξιών. Μάζευε κι ας είναι ρώγες!
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκείνο ακριβώς που περιγράφει το παραμύθι με το βοσκόπουλο και τον λύκο. Κανείς δεν μπορεί να τον εμπιστευθεί αφού άλλα έλεγε κι άλλα έκανε το 2015. Σήμερα, επαναλαμβάνει με αυτοκαταστροφική προσήλωση την ίδια ακριβώς πολιτική. Υπόσχεται πράγματα, τα οποία είναι βέβαιο πως δεν μπορέσει ούτε κατ’ ελάχιστο να πραγματοποιήσει στην απίθανη περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές. Τότε γιατί το κάνει, θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος.
Γιατί απλά, αυτό ξέρει να κάνει, αυτό κάνει. Έτσι ξεκίνησε «η πορεία προς την κυβέρνηση» τον Δεκέμβριο του 2008, με αυτή την πολιτική κατάφερε να αποσπάσει την ψήφο των πολιτών το 2015, με αυτή τη συμπεριφορά πολιτεύτηκε κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Ποντάρει, αφενός στην κοντή μνήμη των ψηφοφόρων και, αφετέρου, επιδιώκει να συσπειρώσει όλους εκείνους που πιστεύουν πως η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει και να προκόψει, σε τούτο τον πολύπλοκο κόσμο, ακολουθώντας ένα δρόμο αποστασιοποίησης και, εν τέλει, απομάκρυνσης της από τον Δυτικό.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως οι πολίτες έχουν μνήμη, ιδίως εκείνοι που ανήκουν στη μεσαία τάξη και πως αρκεί μια ματιά στα εκκαθαριστικά της εφορίας για την περίοδο 2015 - 2019, να θυμηθούν με ανατριχίλα τα πάντα.
