Ο τίτλος θα μπορούσε εξίσου καλά να είναι και «η επέλαση των λωτοφάγων», γιατί λωτοφάγος δεν θεωρείται αυτός που εξυβρίζει και μετά ξεχνά, αλλά και το θύμα του.
Αυτός που προπηλακίστηκε λόγω και έργω και μετά την πάροδο ολίγων ετών, όχι μόνον έχει διαγραφή μνήμης, αλλά επιδοκιμάζει ουσιαστικά τους υβριστές του, δικαιώνοντας τους για τις ύβρεις τους.
Αυτά που συμβαίνουν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2010 - 2012, τα καλύπτει το απόφθεγμα «τους φτύνεις και αυτοί λένε πως βρέχει». Εκείνη η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την εισαγωγή του πολιτικού χουλιγκανισμού και από την άσκηση συγχρόνως μνημονιακών πολιτικών σε ένα κοινωνικό σώμα που μέχρι τότε είχε μάθει μόνον να εισπράττει.
Οι «αγανακτισμένοι» δεν προέκυψαν τυχαία, ούτε η μαζικότητα τους μπορεί να αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ που τότε, το 2011, βρισκόταν στο 4%.
Οι υπουργοί της κυβέρνησης του Γ.Α. Παπανδρέου έπρεπε να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους, απαντώντας εξίσου σκληρά στις επιθέσεις που δέχονταν.
Έτσι προέκυψε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων και αντιδηλώσεων, σκαιότατων χαρακτηρισμών και πράξεων χουλιγκανισμού, που μεγάλωσε το χάσμα μεταξύ της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, είναι φανερό πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στην εναγώνια προσπάθεια της για διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά, έχει δώσει άφεση αμαρτιών σε όσους άσκησαν διακυβέρνηση επί Γ.Α. Παπανδρέου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ όπου εξαγνίζονται. Από την άλλη πλευρά οι κάθε λογής Κεδίκογλου μαραζώνουν όταν βλέπουν τον Ραγκούση - ο οποίος όταν ήταν υπουργός κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ με βαριές εκφράσεις - να είναι σήμερα «πρώτο τραπέζι, πίστα» στο κόμμα.
Γιατί αυτός και όχι κι εμείς, διερωτώνται. Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό γιατί κάνουν ζέσταμα και άλλοι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ για να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι μάλιστα, επειδή περνούν και τα χρόνια βιάζονται και δεν το κρύβουν. Αναζητούν την στιγμή και το πρόσχημα.
Θα μου πείτε αυτά συμβαίνουν στην πολιτική και έχουμε αποκτήσει ανοσία. Τα θεωρούμε αποδεκτό μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Βέβαια, σε ένα κόμμα βαθιά ιδεολογικοποιημένο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν αντιστάσεις και στην πολιτική μιας ανεξέλεγκτης διεύρυνσης και κυρίως στα πρόσωπα που μεταγράφονται στο κόμμα.
Μέχρι στιγμής πάντως οι νεοεισελθέντες έχουν προσαρμοσθεί πλήρως στο νέο κλίμα και αποδεικνύονται πολλές φορές βασιλικότεροι του βασιλέως.
Αν το ζητούμενο της διεύρυνσης του 2012-2014 ήταν η στρατολόγηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ με κυβερνητική πείρα για να διαχειρισθούν την μετέπειτα κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα η διεύρυνση έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα. Για να μην επιδεινώσει κι άλλο την εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα, μετά τα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι μια επικοινωνιακή κίνηση, με ελάχιστη πολιτική σημασία. Αυτοί οι πολιτικοί θεωρούνται φθαρμένοι και «τελειωμένοι» και επί της ουσίας ουδέν θα προσφέρουν.
Άλλωστε, όπως φαίνεται και από τις αντιδράσεις, η λωτοφαγία δεν είναι γενικευμένη στον ΣΥΡΙΖΑ. Δημιουργεί τριβές που ενδεχομένως να βάλουν φρένο σε επόμενες παρόμοιες κινήσεις και περιορίζουν τον - ούτως ή άλλως - περιορισμένο πολιτικό αντίκτυπο τους.
