Του Σάκη Μουμτζή
Ο κ.Α.Δρυμιώτης έγραψε στην «Καθημερινή» (29/9/2019), ένα ιδιαίτερα κατατοπιστικό και αποκαλυπτικό άρθρο, τεκμηριωμένο με στοιχεία διεθνώς αναγνωρισμένων οργανισμών.
Έτσι, μας πληροφορεί πως το 2015, έτος ΣΥΡΙΖΑ, πέρασαν από την πατρίδα μας 800.000 πρόσφυγες/μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων εγκλωβίστηκαν τελικά στην Ελλάδα, καθώς την άνοιξη του 2016 οι γειτονικές χώρες έκλεισαν τα σύνορα τους.
Ενδεικτικό της εγκληματικής πολιτικής του «λιάζονται και εξαφανίζονται» είναι το γεγονός—πάντα σύμφωνα με τα τεκμηριωμένα στοιχεία του κ. Α.Δρυμιώτη—πως στην Ισπανία, το 2017, που «ήταν ο χειρότερος χρόνος για τις προσφυγικές ροές», πέρασαν μόλις 28.300 πρόσφυγες/μετανάστες.
Η αλήθεια βρίσκεται πάντα στους αριθμούς με τους οποίους η Αριστερά ουδέποτε τα πήγαινε καλά.
Συνεπώς, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πολιτική των ανοικτών συνόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσμα χρόνιων ιδεοληψιών της κινηματικής Αριστεράς.
Να υπενθυμίσω πως επί της αλήστου μνήμης Σοβιετίας για να μετακινηθεί κάποιος εντός της Σοβιετικής επικράτειας χρειαζόταν ειδική άδεια, κάτι σαν εσωτερικό διαβατήριο.
Αυτά, για να μην νομίζουν πως λησμονούμε.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που καλούσαν τις δυστυχισμένες ψυχές να έρθουν για να «λιαστούν» στην Ελλάδα, σήμερα, με περισσή υποκρισία, καταγγέλλουν την κυβέρνηση που πράττει το αυτονόητο. Διαχωρίζει τους πρόσφυγες από αυτούς που εισήλθαν στην Ελλάδα παρανόμως. Δηλαδή, από αυτούς που δεν προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες.
Στην στάση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραβιάζονται μόνον οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αλλά κυρίως παραβιάζεται η κοινή λογική.
Τα σύνορα υπάρχουν. Επικράτειες χωρίς σύνορα βρίσκονται μόνον στην φαντασία διαφόρων καλλιτεχνών και πολιτικών απατεώνων. Τα σύνορα ορίζουν τον χώρο όπου ένα κράτος ασκεί την εξουσία του.
Είναι αυτονόητο πως νομίμως διαβαίνει τα σύνορα, όποιος έχει τα απαραίτητα έγγραφα που απαιτούν οι αρχές της συγκεκριμένης χώρας και οι διεθνείς συνθήκες. Όποιος δεν τα διαθέτει εισέρχεται παράνομα, πλην της περιπτώσεως των προσφύγων, όπως αυτός ο όρος καθορίζεται από διεθνείς συμβάσεις.
Συνεπώς, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καλείται να βάλει τάξη σε μια χαώδη κατάσταση που κληρονόμησε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρακάμπτω, τις συνθήκες που επικρατούσαν στους καταυλισμούς επί των ημερών της ψυχοπονιάρικης Αριστεράς. Παρακάμπτω την πλήρη αφωνία για τα όσα φρικιαστικά γινόταν μέσα σε αυτούς τους χώρους.
Τόσο οι υπουργοί της τότε κυβέρνησης όσο και οι «ευαίσθητες» φωνές στον χώρο των φιλικών εντύπων, σιωπούσαν γι΄αυτά τα συμβάντα.
Σήμερα, το στοίχημα που βάζει η κυβέρνηση αφορά τον χρόνο που θα «τρέξουν» οι διαδικασίες χορήγησης ή μη ασύλου και εν συνεχεία οι διαδικασίες των επαναπροωθήσεων.
Στην πατρίδα μας στην δεκαετία του 90, είχαμε μια σημαντική αύξηση των μεταναστευτικών ροών, λόγω της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων. Αυτοί οι μετανάστες είχαν μεγάλη συμβολή στο αναπτυξιακό άλμα εκείνης της περιόδου. Σχεδόν όλοι, σε διάστημα μιας γενιάς, προσαρμόστηκαν πλήρως στα ήθη και στα έθιμα που επικρατούσαν στην Ελλάδα, χωρίς καμιά διάθεση προσβολής τους.
Το τι θα γίνει από εδώ και μπρος είναι θέμα υλοποίησης συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Δηλαδή, τότε που θα πρέπει τα λόγια να γίνουν πράξεις.
