Του Γιάννη Παντελάκη
Ένα βράδυ στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μαξίμου, ο κυβερνητικός εταίρος Καμμένος, με δάκρυα στα μάτια και παρουσία του πρωθυπουργού, είπε στον Αρχιεπίσκοπο πως αν του το ζητήσει, ο ίδιος είναι πρόθυμος να ρίξει την κυβέρνηση. Η συζήτηση αφορούσε στην διένεξη για το μάθημα των θρησκευτικών! Φαντάζομαι την ικανοποίηση του Αρχιεπίσκοπου εκείνη την στιγμή, όταν άκουγε πως από τον ίδιο εξαρτάται η επιβίωση της κυβέρνησης. Πολλοί, δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι ειπώθηκε κάτι τέτοιο. Και μάλιστα χωρίς αντιδράσεις των παρευρισκόμενων. Το επιβεβαίωσε το βράδυ της Τρίτης ο ιεράρχης. Μ' ένα αμυδρό χαμόγελο ικανοποίησης που προσπαθούσε να κρύψει με επιμέλεια.
Ζούμε λοιπόν στη χώρα, όπου ένα ακροδεξιό κυβερνητικό κόμμα, έχει παραχωρήσει την στήριξη της κυβέρνησης στον επικεφαλής της εκκλησίας. Ζούμε σε μια χώρα όπου δεν έχει προκληθεί κανένας μικρός ή μεγάλος πολιτικός σεισμός από την επιβεβαίωση του πρωτοφανούς αυτού γεγονότος. Ζούμε σε μια χώρα, όπου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί, σιωπούν επιδεικτικά. Ένας μάλιστα από αυτούς που έτυχε να δω σε τηλεοπτική συνέντευξη (Τριανταφυλλίδης), έσπευσε την επόμενη ημέρα να εκφράσει την βαθιά του πίστη. Στην εκκλησία, όχι στην Αριστερά.
Το ακριβές πρόσωπο του ιεράρχη, έχει ξεδιπλωθεί πια σε απόλυτο βαθμό. Μπορεί να είναι ένας μειλίχιος στην έκφραση άνθρωπος που δεν έμοιαζε με τον εκρηκτικό προκάτοχό του, αλλά ουσιαστικά λένε τα ίδια πράγματα. Ο Ιερώνυμος, επιμένει πως η εκκλησία πρέπει να καθορίζει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία για το μάθημα, πως δεν πρέπει να γίνει τζαμί για τους μουσουλμάνους, πως η χώρα κινδυνεύει με αποχριστιανοποίηση και αφελληνισμό και πως ο Αμβρόσιος (ο Μητροπολίτης που θεωρεί γλυκιά ελπίδα τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής και μας καλεί όταν βλέπουμε ομοφυλόφιλους να τους φτύνουμε!) «δεν κάνει λάθος σε αυτά που λέει».
Παρ όλα αυτά, η πλήρης αποκάλυψη των θέσεων του επικεφαλής της εκκλησίας, απλά είναι διδακτική. Μαθαίνουμε με ποιόν έχουμε να κάνουμε. Εκείνο που δεν είναι απλό, είναι πως το πολιτικό σύστημα (και δεν αφορά μόνο στα κόμματα που κυβερνούν), δεν αποδοκιμάζει ή τουλάχιστον δεν κρατάει αποστάσεις από τις αναφορές Καμμένου τις οποίες αυτάρεσκα επαναλαμβάνει ο Αρχιεπίσκοπος.
Το κομμάτι εκείνο των κομμάτων που θεωρούν ότι αυτό το γεγονός λειτουργεί σε βάρος της κυβέρνησης, άρα δεν έχουν λόγο να πάρουν αποστάσεις από την εκκλησία, είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην ίδια θέση με τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα, αν αύριο βρεθούν στην εξουσία. Θα έχουν απέναντί τους-όπως είχαν και πολλά χρόνια πριν-μια ομάδα συμφερόντων (γιατί περί αυτού πρόκειται, μιας ομάδας που χρησιμοποιεί την θρησκεία ως όχημα εξουσίας), η οποία θα διεκδικεί κομμάτια και ρόλους που ανήκουν σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση.
Θα διεκδικεί λόγο στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, στην παρεχόμενη εκπαίδευση, στην διατήρηση των κεκτημένων και των προνομίων της, στην φορολογική απαλλαγή για τις ποικιλώνυμες οικονομικές δραστηριότητες κ.ο.κ. Θα διεκδικεί το μερίδιο εξουσίας το οποίο δεν οφείλει να έχει.
Η πρόσφατη διένεξη για το μάθημα των θρησκευτικών, έδειξε πως τα περισσότερα τουλάχιστον κόμματα, δεν ήθελαν να πουν το αυτονόητο: πως οι επιστήμονες πρέπει να καθορίζουν την διδακτέα ύλη και όχι οι παπάδες. Δεν το έκαναν για να μην δυσαρεστήσουν τους παντοδύναμους ιεράρχες οι οποίοι επηρεάζουν ψήφους. Δεν το έκαναν και για να μην ταχθούν υπέρ ενός υπουργού κυβέρνησης με την οποία είναι πολιτικοί αντίπαλοι. Έτσι ωστόσο, αυτοεγκλωβίζονται σε μια μη εκλεγμένη εξουσία, αυτή των ιεραρχών και αυτό θα το συναντήσουν μπροστά τους. Αυτό που ο Καμμένος είπε τόσο κυνικά στον ιεράρχη, θα ισχύει απόλυτα, αλλά απλά δεν θα λέγεται επίσημα. Ωστόσο, όλοι θα γνωρίζουμε πως οι ιεράρχες θα μπορούν να στηρίζουν ή να ρίχνουν μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Όπως το επιχείρησαν στο παρελθόν…
