Του Σάκη Μουμτζή
Κάθε πολιτικός χώρος χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις που τον χαρακτηρίζουν. Αν τις ακούσεις, καταλαβαίνεις αμέσως πού ανήκει ο ομιλητής.
Είναι γεγονός πως τα δύο άκρα έχουν στο πολιτικό τους λεξιλόγιο εκφράσεις που σπέρνουν τον διχασμό, το μίσος, τον φθόνο. Επιδιώκουν να δημιουργήσουν εχθρούς τους οποίους και θα πολεμήσουν στη συνέχεια. Γι΄αυτό και συχνά τα συνθήματα τους θυμίζουν πολεμικές ιαχές.
Έτσι, η μεν ακροδεξιά χρησιμοποιεί κατά κόρον την λέξη «ανθέλληνας», η δε αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, την λέξη «αντικομμουνιστής». Και οι δύο λέξεις υπόκεινται σε μιαν ευρύτατη ερμηνεία, έτσι ώστε τελικά να χωρούν σε αυτές όλοι όσοι βρίσκονται σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους.
Τι γίνεται όμως όταν ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς υιοθετεί το ακροδεξιό λεξιλόγιο; Τι γίνεται όταν ο Α.Τσίπρας αποκαλεί έναν πολιτικό του αντίπαλο «ανθέλληνα;»
Ναι, καλά διάβασε ο αναγνώστης.
Δεν υπεισέρχομαι στην ουσία του χαρακτηρισμού αυτού. Δηλαδή δεν εξετάξω αν ο Βαυαρός Μ.Βέμπερ, τον οποίον αποκάλεσε έτσι ο πρωθυπουργός, είχε τότε, το 2015, τον ίδιο στόχο με τον ίδιο τον πρωθυπουργό μας. Την έξοδο μας από την ευρωζώνη.
Είναι μια συζήτηση που δεν συμφέρει καθόλου στον Α.Τσίπρα. Επικεντρώνομαι καθαρά στην υιοθέτηση από αυτόν μιας ακροδεξιάς ρητορείας.
«Τον χάλασαν οι κακές συναναστροφές», θα πει ο αναγνώστης. « Τέσσερα χρόνια παρέα με τους ΑΝΕΛ, ήταν αναμενόμενο να προκαλέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ανήκεστο ιδεολογική βλάβη».
Όταν ένας πολιτικός χαρακτηρίζει έναν αντίπαλο του «ανθέλληνα», αυτό πολύ απλά σημαίνει πως θεωρεί τον εαυτό του αποκλειστικό φορέα του εθνικού συμφέροντος. Αυτός έχει το ιστορικό προνόμιο να ορίζει τι είναι εθνικό συμφέρον και τι δεν είναι.
Παλιότερα τους αποκαλούσαν «εθνικόφρονες» και την ιδεολογία τους « εθνικοφροσύνη». Φαίνεται πως στην περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα», συναντήθηκε η ακροδεξιά ρητορεία με την ρητορεία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και γεννήθηκε η αριστερή εθνικοφροσύνη.
Αυτή ακριβώς αποτέλεσε την ιδεολογία κάτω από την οποία συνυπήρξαν και συνεργάστηκαν αρμονικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ.
Ως γνωστόν η παραγωγή ανθελλήνων ήταν και είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του εθνολαϊκισμού. Οι, ανά την υφήλιο, ανθέλληνες συνωμοτούν πάντα κατά της πατρίδος μας και αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για τα δεινά μας.
Παλιότερα ο Χ.Κίσινγκερ, που ήταν και Εβραίος, σήμερα ο Μ.Βέμπερ, που είναι Βαυαρός, με ό,τι σημαίνει αυτό στην ιστορική συνείδηση του Έλληνα (Όθωνας, Βαυαροκρατία, Σύνταγμα κλπ). Να υποθέσω πως ο Μαδούρο, σύμφωνα με την λογική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φιλέλληνας.
Το ιδεολογικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές. Η προσφυγή σε εκφράσεις και χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσαν οι δημοδιδάσκαλοι στην δεκαετία του 50, φανερώνει πως η μετάλλαξη αυτού του κόμματος έχει μια στέρεη βάση πάνω στις αρχές της Αριστεράς. Πας μη εαμίτης, γκεσταπίτης.
Η όσμωση του με την ακροδεξιά έφερε στην επιφάνεια ό,τι πιο αναχρονιστικό αυτή κουβαλούσε. Την εθνικοφροσύνη, μόνον που τώρα πήρε αριστερό πρόσημο.
Αν σήμερα ανθέλληνας είναι ο Μ.Βέμπερ, αύριο μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι ο οποιοσδήποτε πολιτικός αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αμετανόητοι, δεν διδάχτηκαν από την Ιστορία.
