Της Μαρίας Dawkinson
Στο Φεστιβάλ Αθηνών επί Γιώργου Λούκου απολαύσαμε: τον Μπαρίσνικοφ, τους Ρόζας, την ομάδα Βούπερταλ της Πίνα Μπάους, το Deutsches Theater Berlin, τους Ηuman Touch, το Λευτέρη Βογιατζή το Γιάννη Κακλέα, το Κουαρτέτο Μπαρτόκ, τον Γιώργο Κουμεντάκη, Τον Λιβαθινό, τα Μπαλέτα Μαριίνσκι, τη Λουίζ Μπουρζουά, την ομάδα της Τρίσα Μπράουν, την Άντζελα Μπρούσκου, την Ορχήστρα του Παρισιού, τον Αλεξάντρ Σοκούροφ, τον Ντιμίτρι Τσερνιάκοφ, τη Φιλαρμονική της Σκάλας του Μιλάνου, την Σιλβί Γκιγέμ, το Μartha Graham dance Company και και και…
Ο διευθυντής του Μπαλέτου της Λυόν και συνεργάτης του Μπομπ Γουίλσον, του Ρολάν Πετί και του Μωρίς Μπεζάρ, Γιώργος Λούκος, ήταν ο συντελεστής του πιο επιτυχημένου Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Από το 2005 που ανέλαβε, κατάφερε με το διεθνές του κύρος και τις προσωπικές του επαφές με τα μεγάλα ονόματα του διεθνούς πολιτιστικού στεραιώματος να μετατρέψει το Φεστιβάλ από τοπικό γεγονός σε κέντρο αναφοράς των διεθνών καλλιτεχνικών δρώμενων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, δε, συνέχιζε το έργο του αμισθί, χωρίς καν να απαιτεί τα μεταφορικά του έξοδα.
Tώρα μαθαίνω ότι το ΥΠΠΟ δέχεται πιέσεις από διάφορες κατευθύνσεις κυβερνητικές και φιλοκομματικές ως προς την αντικατάστασή του με κάποιον πιο αποδεκτό από το παρόν καθεστώς. Γιατί ο Λούκος δεν δέχτηκε ποτέ «παραγγελιές» και «γραμμές» από πολιτικούς κύκλους. Καμία έκπληξη, η προσπάθεια αποδόμησής του και απόσυρσής του. Αναμενόμενα. Ακόμα μια κομματική αντικατάσταση.
Ο Γιώργος Λούκος και να φύγει θα είναι πάντα διευθυντής στη Λυών και διεθνής παράγων. Δεν έχει ανάγκη. Εμείς θα χάσουμε λίγο ακόμα πολιτισμό και επαφή με όσα συμβαίνουν έξω από τα σύνορα.
Μια ακόμα προσπάθεια αποκλεισμού μας από τον υπόλοιπο κόσμο.
