Της Ελίνας Γαλανοπούλου
Δεν θα υπάρξει ποτέ Βουλή χωρίς μικρά κόμματα, έτσι είναι το πολίτευμά μας ευτυχώς. Δεν είμαστε εμείς για αγώνες ανάμεσα σε αιώνιους αντιπάλους όσο και αν έχει ποδοσφαιροποιηθεί η κοινοβουλευτική μας πραγματικότητα. Στη τρέχουσα Βουλή μας προέκυψαν δύο μικρά κόμματα με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους.
Το ένα συγκέντρωσε την «αφρόκρεμα» του πνεύματος, της ατομικής επαγγελματικής επιτυχίας, της διανόησης και κυρίως ανθρώπων που αποφάσισαν ότι ανήκαν περίπου στο Κέντρο. Το άλλο συγκέντρωσε ακριβώς τα αντίθετα αλλά είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό. Ελλείψει ηθικών φραγμών, αναστολών και πολιτικής σκέψης τάχθηκε εθελοντικά σύσσωμο στις οποιεσδήποτε πρακτικές που θα του έδιναν το ρόλο του πρώτου βιολιού στη διακυβέρνηση.
Σε ένα μικρό κόμμα που δημιουργείται μέσα σε κρίσιμες περιόδους κυρίως οικονομικές και κοινωνικές τα μέλη που συντάσσονται με τον αρχηγό και δημιουργό του είναι κατ αρχήν μετρημένα άρα και γνωστά μεταξύ τους. Μάλιστα είναι τέτοια η οικειότητα μεταξύ τους, που μπορούν να έχουν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση των τάσεων και των τακτικών που ακολουθεί. Το ζητούμενο δεν είναι ουσιαστικά η αντιπροσώπευση στα θεσμικά όργανα αλλά η γνωστοποίηση στο πλατύ κοινό του «είμαστε εδώ και διατεινόμαστε τα εξής».
Ειδικά σε ένα κόμμα όπως το ΠΟΤΑΜΙ όπου περισσεύει η πολιτική σκέψη, η διανόηση, η ατομική ιδεολογία, όπου λείπει ουσιαστικά η μάζα της βάσης, ο καθένας χάραζε τη δική του ιδεατή πορεία χωρίς να κοιτά αν τελικά τον ακολουθούσε κανείς, και στο τέλος θιγμένος και απογοητευμένος έβγαλε το θυμωμένο, κακό εαυτό του. Το κόμμα δεν είναι γάμος όπου ανάμεσα σε δυο άτομα μπορούν να γίνουν άπειρες συζητήσεις, αμοιβαίες υποχωρήσεις, ταύτιση απόψεων και λύση προβλημάτων λόγω διαφορών.
Όταν οι άνθρωποι της διανόησης αποφασίζουν να ασχοληθούν με τη πολιτική οφείλουν πρωτίστως να ενηλικιωθούν, να ξεφύγουν από τις φοιτητικές ολομέλειες έτους και σχολής και να βγουν στη πραγματική ζωή. Με τα μικρά κόμματα δε μπορεί να παίζει κανείς, όσο και αν ο πειρασμός είναι μεγάλος.
Τους λείπει η μάζα που απορροφά κραδασμούς, τους λείπουν τα στελέχη που θα καταλαγιάσουν τις αναταράξεις στις Τοπικές, τα ΜΜΕ ψάχνουν με ζήλο το παραμικρό ώστε να έχουν υλικό για τα πρωτοσέλιδα αλλά και για τις πρωινές εκπομπές και οι ψηφοφόροι τους είναι δεδομένα με το ένα πόδι έξω περιμένοντας να απογοητευτούν και να γυρίσουν μετανοιωμένοι στην αγκαλιά του μεγάλου κόμματος που πρόσκαιρα τους απογοήτευσε. Και εκεί σ αυτό το σημείο ξεκινά η υστερία του αρχηγού και των υπαρχηγών του.
Όταν μείνουν τελικά ελάχιστοι και μόνοι αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν το γιατί, το πώς, το από πού και ως που. Το να μείνουν τρεις και ο κούκος σ ένα κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ μπορεί να προκαλέσει από θυμηδία ως και αηδία για τις πρακτικές που ακολουθούνται στο τέλος, αφού ο «γίγας» πρωταγωνιστής της πολιτικής καθημερινότητας βρυχάται και πράττει χυδαία, ανέντιμα και έξω από τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού και του κοινωνικού ήθους.
Το να τελειώνει όμως το ΠΟΤΑΜΙ τη κοινοβουλευτική του πορεία με τις παρούσες συμπεριφορές, το ΠΟΤΑΜΙ που είχε στις τάξεις του ανθρώπους που σέβεται, που καμαρώνει, που θα ήθελε να τους μοιάσει κανείς ή που ακόμα είναι και εμείς, είναι τουλάχιστον βαθιά απογοήτευση. Θεωρώ την ύπαρξη μικρών κομμάτων αναγκαία για πολλούς λόγους, όπως της καθαρής έκφρασης πέρα από κομματικές τακτικές των μεγάλων κομμάτων, της ισορροπίας εντός Κοινοβουλίου, της διακυβέρνησης της χώρας πολλές φορές, της εκτόνωσης σε στιγμές που το πολιτικό σύστημα παγιδεύεται μέσα σε κρίσιμες ιστορικά περιόδους διεθνών σχέσεων και συγκυριών.
Τα λάθη στην άσκηση της πολιτικής είναι δεδομένα, κανείς που δραστηριοποιείται δεν μπορεί να μη τα κάνει, το ξεκατίνιασμα όμως μπορεί σίγουρα να το αποφύγει. Άλλωστε έχουμε δει σ όλη τη διάρκεια του Κοινοβουλευτισμού μας να συμβαίνει.
Μικρά κόμματα με ιστορία που πάντα θα μνημονεύουμε. Θεωρώ πως το ΠΟΤΑΜΙ δε μπορεί να γυρίσει πίσω στις μέρες του καθαρού βίου και λυπάμαι που θα παραμείνουμε θεατές ενός ξεκατινιάσματος που θα πάψει όταν δε θα έχει μείνει πια κανείς με αυτοσεβασμό στις τάξεις του. Δεν ήταν απαραίτητο, δε το χρειαζόμασταν και αυτό.
