Συγγνώμη, αυτή η ανακοίνωση της ΣΤΑΣΥ για τους λόγους που παρατηρείται συνωστισμός στην γραμμή-1 του μετρό, αφορά ευρωπαϊκή χώρα ή είναι εισαγόμενη από καμιά περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής; Διότι αν μετέφρασα ορθώς τα συμφραζόμενα, στην Αττική υπάρχει μια δυναμική εστία υπερμετάδοσης του κορονοϊού σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, διότι κάποιοι μπαίνουν τα βράδια ανενόχλητοι σε σταθμούς και σπάνε βαγόνια κατά βούληση. Μας τρολάρουν, έτσι;
Για φτιάξτε σας παρακαλώ την εικόνα στο μυαλό σας. Όλη την ημέρα η αστυνομία κυνηγάει ανθρώπους που μπαίνουν στα λεωφορεία και στο μετρό δίχως να φορούν μάσκα. Το ίδιο κάνει η δημοτική αστυνομία, το λιμενικό, η πυροσβεστική, η στρατονομία, η αγορανομία, η δασική υπηρεσία, όποιος τέλος πάντων σε τούτο τον τόπο φορά κρατική στολή και έχει ευθύνη για την δημόσια ασφάλεια. Τα 150άρια πάνε σύννεφο, μπας και καταφέρει η πολιτεία να αποτρέψει τον έναν απείθαρχο να κολλήσει άλλον έναν.
Αλλά μόλις νυχτώσει, υπάρχουν κάτι τυπάδες που μέσω viber ή what’s up συνεννοούνται για το πώς να περάσουν την βραδιά τους. «Να πάμε για σουβλάκια, για μπύρες στον Λυκαβηττό ή πάμε να σπάσουμε βαγόνια;» αναρωτιούνται. Δεν ξέρω αν είναι παραβατικοί, αντιεξουσιαστές, κλεφτρόνια, ψυχασθενείς, χουλιγκάνοι, πλουσιόπαιδα που πλήττουν ή απλώς χαβαλέδες, το βέβαιο είναι ότι το σπάσιμο βαγονιών έχει μεγαλύτερη πλάκα από τις μπύρες σε μια κορυφή.
Οπότε παίζουν το α-μπε-μπα-μπλομ για τον σταθμό του μετρό που θα επισκεφτούν (έτσι κι αλλιώς ελεύθερη είσοδο έχουν όλοι), παίρνουν κανένα λοστάρι διότι τα τζάμια των βαγονιών δεν σπάνε εύκολα τα ρημάδια, παίρνουν και κανένα σάντουιτς μήπως πεινάσουν καθώς οι βανδαλισμοί είναι βαριά δουλειά και κατά τα μεσάνυκτα που παρκάρουν οι συρμοί, σκάνε μύτη έξω απ’ τον σταθμό. Χαιρετάνε τον τελευταίο εργαζόμενο που φεύγει καθώς περνούν την πύλη και κατευθύνονται στο βάθος, εκεί που στέκουν τα βαγόνια.
Σπάνε το πρώτο, σπάνε το δεύτερο, σπάνε το τρίτο, τα χτυπήματα στα μέταλλα και το σπάσιμο των κρυστάλλων σμίγει με τα θριαμβευτικά ουρλιαχτά τους, ανάβουν κάτι φώτα στα απέναντι μπαλκόνια αλλά ξανασβήνουν αμέσως, μετά κάνουν ένα διάλειμμα ολίγων λεπτών για να πάρουν ανάσα και μετά ξαναρχίζουν. Κάποια στιγμή, είτε τα βαγόνια τελειώνουν, είτε αυτοί κουράζονται, είτε αρχίζει να ψιλοχαράζει η ανατολή, οπότε βγαίνουν σαν κύριοι από τον σταθμό, χαιρετιούνται και δίνουν ραντεβού για το επόμενο βράδυ.
Το πρωί, οι υπεύθυνοι της ΣΤΑΣΥ διαπιστώνουν ότι η γραμμή-1 είναι μείον πέντε βαγόνια και ότι αντί για δρομολόγιο κάθε έξι λεπτά θα πάνε στα δώδεκα. Θα συνωστίζονται βέβαια στους σταθμούς και μέσα στους συρμούς χιλιάδες άνθρωποι εν μέσω πανδημίας, αλλά τι μπορούν να κάνουν γι αυτό; Έχουν ενημερώσει το υπουργείο προστασίας του πολίτη, η ΕΛΑΣ δεν έχει κόσμο να στείλει, η ΣΤΑΣΥ έχει άλλες αρμοδιότητες όχι την φύλαξη των αραγμένων βαγονιών, ήταν ειλικρινείς και στην ανακοίνωση τους… οπότε όλοι σ’ αυτό το κράτος έχουν κάνει το καθήκον τους. Τι άλλο θέλαμε δηλαδή; Ας μην είμαστε και παράλογοι. Σωστά;
