(Φωτ. Ο Nicolas Maduro σε συνέντευξη Τύπου στο Καράκας στις 17 Μαΐου 2017 – Photo by Anadolu Agency/ Getty Images/ Ideal Image)
Του Γιάννη Κουζηνού
Πρόεδρος του συμβουλίου των μαθητών στο λύκειο που σπούδαζε αλλά σύμφωνα με τα σχολικά αρχεία δεν αποφοίτησε ποτέ. Οδηγός λεωφορείου και σωματοφύλακας του υποψηφίου για την προεδρία Jose Vicente Rangel το 1983. Συνδικαλιστής εκπρόσωπος των οδηγών στην Caracas Metro. Μέλος του κινήματος MBR-200 που έδινε αγώνα για την απελευθέρωση του φυλακισμένου για την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1992, Hugo Chavez. Εκλεγμένος εκπρόσωπος του κοινοβουλίου πρώτη φορά το 2000, πρόεδρος του κοινοβουλίου το 2005, υπουργός εξωτερικών το 2006 στην κυβέρνηση του Chavez και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το 2012.
Εξελέγει τον Απρίλιο του 2013 με βραχεία διάφορα 1,5% από τον αντίπαλό του Henrique Capriles στις εκλογές που διεξήχθησαν μετά τον θάνατο το Hugo Chavez. Στις τελευταίες εκλογές που κατέβηκε σαν υποψήφιος ο εκλιπών Chavez τον Οκτώβριο του 2012, έχοντας ήδη προσβληθεί από τον καρκίνο, κέρδισε την προεδρία από τον Henrique Capriles με διαφορά 9%. Λίγο πριν φύγει στην Κούβα για να δεχθεί θεραπεία έχρισε τον Maduro από τηλεοράσεως διάδοχο του.
Αυτή είναι εν τάχει η πορεία του Nicolas Maduro του ανθρώπου που εξελέγει σαν ο 65ος πρόεδρος της Βενεζουέλας.
Πέρα από την απίθανη πορεία του και την αναρρίχηση του στο ανώτατο αξίωμα της χώρας θα μπορούσα με τα σημερινά δεδομένα να χαρακτηρίσω τον Maduro άτυχο. Άτυχο διότι σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του σαν πρόεδρος της χώρας ήρθε η τεράστια πτώση παγκοσμίως της τιμής του πετρελαίου που συνετέλεσε στην ολοκληρωτική σημερινή κατάρρευση της οικονομίας της Βενεζουέλας. Χωρίς φυσικά να είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών, καθώς για χρόνια ήταν το δεξί χέρι του Chavez, η φούσκα του συστήματος διακυβέρνησης που ακολουθήθηκε και συνεχίζει να ακολουθείται, έσκασε κυριολεκτικά στα χέρια του και ο ίδιος πια, είναι ο κύριος αποδέκτης της οργής του κόσμου για την σημερινή κατάσταση.
Ο οδηγός λεωφορείου με την έλλειψη ακαδημαϊκής μόρφωσης, γίνεται συχνά στόχος ειρωνικών και χιουμοριστικών σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα καθώς τα λεκτικά του ατοπήματα είναι συνεχή και πραγματικά ξεκαρδιστικά στις ατελείωτες ώρες των διαγγελμάτων του στην τηλεόραση και στις δημόσιες ομιλίες του.
Ταυτόχρονα έχει να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης σχετικά με την ιθαγένεια του. Ενώ στο σύνταγμα της Βενεζουέλας στο άρθρο 4 αναφέρεται ξεκάθαρα και ρητώς ότι για την ανάληψη καθηκόντων σε ανώτερα αξιώματα, όπως πρόεδρος της χώρας, δικαστικός κλπ, πρέπει όχι μόνο να έχεις γεννηθεί στην χώρα αλλά το ίδιο επίσης και οι δύο γονείς σου, η αντιπολίτευση έχει στα χέρια της το γνήσιο πιστοποιητικό γέννησης της μητέρας του Maduro που αποδεικνύει ότι γεννήθηκε στην Κολομβία. Επίσης έχει γίνει επανειλημμένα αίτηση επίσημα από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου για παράδοση του γνησίου πιστοποιητικού γέννησης του ίδιου του Maduro, κάτι που η κυβέρνηση δείχνει να αποφεύγει συστηματικά παραβιάζοντας τον νόμο που λέει ότι παρόμοιο αίτημα πρέπει να εξυπηρετηθεί εντός τριών μηνών. Χαμένα φύλλα από τα ληξιαρχικά βιβλία της πόλης Κουκουτά στην Κολομβία, όπου η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι είναι η πόλη γέννησης του προέδρου, ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι το γνήσιο πιστοποιητικό αφαιρέθηκε από τα εν λόγω βιβλία και χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης προς τον Maduro, πυκνώνουν το μυστήριο. Το πλησιέστερο σε απάντηση στις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ως σήμερα είναι μια φωτοτυπία που περιφέρουν στα κανάλια σαν το γνήσιο πιστοποιητικό, στελέχη της κυβέρνησης.
Την Παρασκευή 27/5 και ενώ είχα ξεκινήσει ήδη το κείμενο αυτό, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της Βενεζουέλας που αφορούσε υπόθεση από το 2015 για μια μητέρα που ζητούσε την συνταγματική προστασία και κατοχύρωση της υπηκοότητας της κόρης της. Η ίδια είναι Βενεζολάνα, η κόρη της έχει γεννηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο πατέρας έχει γαλλική υπηκοότητα και απευθύνθηκε στο ανώτατο δικαστήριο μετά από έφεση στην απορριπτική απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου. Και ενώ η υπόθεση κανονικά δεν θα αφορούσε φυσικά κανέναν άλλο εκτός από τους εμπλεκόμενους, η απόφαση και ακόμα περισσότερο η διατύπωση έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από την αντιπολίτευση που κάνει λόγο για εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία του άρθρου 4 του συντάγματος και προσπάθεια δημιουργίας δεδικασμένου για την προστασία του Maduro.
Η απόφαση μεταξύ άλλων αναφέρει ότι σε περίπτωση πολλαπλής υπηκοότητας, για την χώρα υπερισχύει αυτή της Βενεζουέλας που στην συγκεκριμένη περίπτωση η κόρη παίρνει από την μητέρα. Η απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου επίσης διευκρινίζει ότι η απόφαση ισχύει για όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις στο μέλλον και ότι οι πολίτες με πολλαπλή υπηκοότητα έχουν τα ίδια δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Με άλλα λόγια ακόμα κι εγώ σαν Έλληνας εάν αύριο ζητήσω υπηκοότητα στην Βενεζουέλα αυτή θα υπερισχύει της Ελληνικής και θα μπορώ να κατέβω μέχρι και για πρόεδρος...
Ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας Aristobulo Isturiz δήλωσε ότι η δημιουργία δημοψηφίσματος για την ανάκληση του προέδρου είναι μια επιλογή αλλά όχι υποχρέωση (στην πραγματικότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα) την ίδια ώρα που το ανώτατο δικαστήριο, ξανά, ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει χρόνος για δημοψήφισμα μέσα στο 2016.
Ο ένας μετά τον άλλο οι τρόποι που αναζητά η πλειοψηφία του κοινοβουλίου για ανατροπή της κυβέρνησης και του προέδρου Maduro μέσα στα πλαίσια του συντάγματος, κλείνουν όπως φαίνεται οριστικά. Και ενώ το 70% του κόσμου πλέον στις δημοσκοπήσεις ζητά την άμεση απομάκρυνση του οδηγού Maduro και της κυβέρνησής του από το τιμόνι της χώρας, το λεωφορείο εξακολουθεί να κινείται ανεξέλεγκτα σε όλο πιο σκοτεινά, μικρά και ανήλιαγα στενά.
