Με αφορμή το επεισόδιο που πρωταγωνίστησαν ο βουλευτής του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης και ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας που τελικά διεγράφη από την Κοινοβουλευτική της Ομάδα αλλά όχι από το κόμμα και κακώς, διαβάσαμε διάφορα σχόλια για την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα σχόλια, από τα αριστερά, ορίζουν για να περιορίσουν την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Είναι όμως έτσι;
Αν ο Καραμανλής δεν νομιμοποιούσε το ΚΚΕ η Ελλάδα δεν θα είχε καμία ελπίδα να ενταχθεί στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες και φυσικά ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, με την πολιτική ευφυΐα που τον διέκρινε είδε στη Μεταπολίτευση την ιδανική αφορμή για μια ουσιαστική επανεκκίνηση της χώρας, σε κάθε επίπεδο, υπερβαίνοντας και τους ιστορικούς, οδυνηρούς διχασμούς.
Δεν είναι ότι εκτιμούσε το ΚΚΕ και πολύ περισσότερο την ιστορία του. Άλλωστε στις ομιλίες του στη Βουλή για τη συμφωνία ένταξης στην ΕΟΚ (τις βρίσκει κανείς εύκολα στο YouTube) είχε πει, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ και την ιστορική φράση «Πιο πολύ από τις ιδέες σας, απεχθάνομαι τον τρόπο σας».
Λίγα χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1982, όταν το ΠΑΣΟΚ έφερε στη Βουλή το νόμο για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, κάποιοι μπορεί να θυμούνται ότι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Ευάγγελο Αβέρωφ ήρθαν μέχρι και «στα χέρια» με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Πολύ αργότερα και με τη συμβολή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και χάρις στη δική του ιδιαίτερη ιστορική πορεία, από την Αντίσταση κατά των Ναζί στην Κρήτη μέχρι την περίοδο που γυρνούσε την Ελλάδα δίνοντας τον Ανένδοτο κατά της Δεξιάς, είναι που αποκαταστάθηκαν ουσιωδώς οι σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με το ΚΚΕ και καλώς αυτό συνέβη.
Άλλωστε, δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι το ΚΚΕ αυτονομιμοποιήθηκε, κανονικοποιήθηκε επειδή το θέλησε το ίδιο και μαζί με προσωπικότητες του Κέντρου όπως ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου και η Βιργινία Τσουδερού στήριξαν ουσιωδώς τον Καραμανλή τα πρώτα, εύθραυστα μεταπολιτευτικά χρόνια. Το είχε βεβαιώσει και ο κ. Νίκος Μπίστης σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην υπογράφουσα για τον ρ/σ Amagi όταν μας αφηγήθηκε κάποιες ωραίες ιστορίες για το πως ο Χαρίλαος Φλωράκης απέτρεπε την τότε ΚΝΕ από το να συμμετέχει σε έκτροπα κατά της κυβέρνησης.
Δεν είναι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ το μεγάλο έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, λοιπόν όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι στην Αριστερά, ορισμένοι εξ αυτών για να εκλογικεύσουν μεταγενέστερες, πρόσφατες ανίερες συμμαχίες με τον ΣΥΡΙΖΑ στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που έκαναν καριέρα με το όνομα του Καραμανλή.
Η μεγάλη και βαριά πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και βέβαια το έπος των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, όταν με στιβαρό χέρι οδήγησε τη χώρα στη Δημοκρατία μετά από μια επταετή δικτατορία.
Η αστική, αντιπροσωπευτική, κοινοβουλευτική δημοκρατία και η Ευρώπη είναι η μεγάλη προσφορά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας στον τόπο.
Και τα δύο τα έχει αμφισβητήσει ευθέως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τον αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να τον αμφισβητεί, απόδειξη οι εξαγγελίες του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ που υποσχέθηκε ότι εάν επανεκλεγεί θα κυβερνήσει με τους Κοινωνικούς Εταίρους και την Κοινωνία των Πολιτών, δίνοντας συνέχεια στα σόου που είχε διοργανώσει το 2012 όταν περιέφερε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που είχε λάβει στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή την οποία σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με θράσος επικαλείται μπας και καταφέρει να σκοράρει κανένα πολιτικό ποντάκι, είναι που συνεχίζει να αμφισβητεί.
Ας σταματήσει λοιπόν να υποδύεται τον κωμικό ρόλο του υπερασπιστή της καραμανλικής κληρονομιάς κι ας κάνει, επιτέλους, την αυτοκριτική του για τη δική του συμβολή στη γιγάντωση της Άκρας Δεξιάς με το αντιμνημόνιο, τις πλατείες της αγανάκτησης και πάνω απ’όλα με τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο.
