Η Ουκρανία και η ημικρανία της ακροδεξιάς και της αριστεράς

Η Ουκρανία και η ημικρανία της ακροδεξιάς και της αριστεράς

To σκληρό και ανθεκτικό Δημοκρατικό τόξο στη χώρα μας, κτίστηκε κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Το συγκρότησαν οι πολίτες που αντελήφθησαν ταχύτατα το διακύβευμα, τις εναλλακτικές, τους συσχετισμούς, τις ισορροπίες και που έβαλαν το κεφάλι κάτω για να βγούμε από την κρίση, με σημαντικό προσωπικό κόστος, εν μέσω ύβρεων και απειλών.

Οι πολίτες που συγκρότησαν το Δημοκρατικό τόξο, θωρακίστηκαν μέσα από Δημοψήφισμα του 2015, απέναντι στο παραλήρημα των δυνάμεων που εθνολαϊκισμού από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, μέχρι την υποκλινόμενη στους υπουργούς του Πούτιν κυβέρνηση, τους δραχμιστές, την παρδαλόχρωμη αριστερά και τα σταλινικά απολιθώματα.

Οι πολίτες του Δημοκρατικού τόξου που εκφράζονται μέσα από τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ, κατάφεραν και νίκησαν το 2019. Με την εκλογική νίκη αυτή, επανήλθε η χώρα πανηγυρικά στη δημοκρατική ομαλότητα και στον δυτικό, δημοκρατικό και φιλελεύθερο προσανατολισμό της.

Και ήρθε σήμερα, η χιτλερικού αρώματος Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, για να υπενθυμίσει, ότι το Δημοκρατικό τόξο είναι εδώ, για να τιμήσει τη μάχη των Ουκρανών κατά του ρωσικού ολοκληρωτισμού.

Η αντίσταση των στρατιωτικών δυνάμεων και κατοίκων της Ουκρανίας, έχει προκαλέσει ημικρανία στον εγχώριο αντιδημοκρατικό χώρο, στους λάτρεις του ολοκληρωτισμού, στους δημοσιογράφους που βρίσκονται στο μισθολόγιο του Πούτιν, στους τηλεοπτικούς σταθμούς και στις ιστοσελίδες που χρηματοδοτούνται από τους Ρώσους ολιγάρχες και στους καθηγητές Πανεπιστημίων που προσβάλλοντας την ιδιότητά τους, υποστηρίζουν ακριβώς όσα θα έλεγαν οι εκπρόσωποι τύπου του Κρεμλίνου.

Έτσι διαβάζουμε και ακούμε, από το κόμμα των σταλινικών απολιθωμάτων, ότι είχε προηγηθεί «εισβολή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, στις χώρες της Βαλτικής, λες και οι λαοί αυτών των χωρών δεν ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν την ελευθερία τους και την ευημερία τους, αντί για την πρόσδεση τους στο ολιγαρχικό μοντέλο της Ρωσίας, που βασίστηκε στα πρώην ηγετικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ.

Έτσι διαβάζουμε και ακούμε, από ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ευρώπη πρέπει να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ρωσίας, λες και η Ευρώπη είναι αυτή που δηλητηριάζει τους πολιτικούς αντιπάλους του Πούτιν και τους ηγέτες ξένων χωρών όπως το 2004 στην Ουκρανία, απειλώντας τη Ρωσία.

Έτσι διαβάζουμε και ακούμε, το κόμμα που εμπορεύεται ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού Χριστού, να δηλώνει ότι θαυμάζει και επιδοκιμάζει την πολιτική του Πούτιν και ότι πιστεύει το σημαντικό ρόλο που θα παίξει στις εξελίξεις ο ξανθός αδερφός λαός.

Διαβάζουμε για συγκρούσεις δυο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για δυο εμπόλεμα απωθητικά μέρη, ότι δεν πρέπει να σκοτώνονται οι λαοί και ότι υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν, είναι οι Δυτικοί.

Να σας πω την αλήθεια, αντιλαμβάνομαι πλήρως τόσο τη Χρυσή Αυγή, όσο και το κόμμα Βελόπουλου, που στέκονται στο πλευρό του Πούτιν. Ο ολοκληρωτισμός είναι βαθιά μέσα στο Dna τους. Αντιλαμβάνομαι πλήρως και τη στάση του ΚΚΕ, που δεν μπορεί να συνέλθει ακόμα από το σοκ της εσωτερικής κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και την απουσία πατερούλη τύπου Στάλιν και Μπρέζνιεφ. Και τα δυο αυτά άκρα, που είναι φανατικοί οπαδοί του ολοκληρωτισμού, πανηγυρίζουν για το «στρίμωγμα» της Δύσης και κάνουν σουρεαλιστικές συγκεντρώσεις έξω από τη πρεσβεία των ΗΠΑ, ή κατηγορούν σαν χιτλερικούς και ναζί, τους Ουκρανούς, που έχουν Εβραίο Πρόεδρο και μια ισχυρή κοινότητα 250.000 Εβραίων στη χώρα τους.

Αντιλαμβάνομαι ως ένα σημείο και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που θαυμάζουν τον Πούτιν, λόγω της «αποτελεσματικής και επιτυχημένης αρμολόγησης των αρμών της εξουσίας», που αποτελεί μεγάλο καημό για τους καμμένους ηγετικούς εγκεφάλους της Κουμουνδούρου. Αυτά τα στελέχη εξακολουθούν να αναριγούν ακούγοντας το σοβιετικό ύμνο, προσκυνώντας το εικόνισμα του Τσαουσέσκου και φιλώντας την αφίσα του Βελουχιώτη.

Με δυο λόγια, ο Πούτιν αποτελεί σήμερα για τους χρυσαυγίτες την ενσάρκωση του πνεύματος Χίτλερ και για τους αριστερούς την ενσάρκωση του πνεύματος του Στάλιν. Συσκευασία των δύο, σε τιμή του ενός. Κάτι που αποτυπώνεται στο ακόλουθο γράφημα του Pew Research Center, με τους ψηφοφόρους της Ελληνική Λύσης και του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν εμπιστοσύνη στον Πούτιν κατά 71% και 63% αντιστοίχως.

Αυτούς που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι όσους προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον θύτη και το θύμα. Αυτούς που με αγωνία αρνούνται να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στους λεγόμενους «διανοούμενους και καλλιτέχνες» που τους έχει πιάσει αφωνία. Αποδεικνύοντας ότι στην πλειονότητά τους, οι προσεγγίσεις τους απέναντι στα γεγονότα, έχουν να κάνουν με τα οικονομικά τους συμφέροντα, αποφεύγοντας να δυσαρεστήσουν «προοδευτικό κοινό» τους.

Αναφέρομαι σε αυτούς που λένε «είμαστε με την ειρήνη», ή «είμαστε με τους αμάχους», ή «για όλα φταίει ο καπιταλισμός», ή «όχι στον πόλεμο», ή «δεν έχουν δουλειά οι χώρες της Βαλτικής να είναι στο ΝΑΤΟ», ή «ναι, αλλά η ΕΕ έχει προβλήματα» ή «η Ρωσία ασφυκτιά από τους Δυτικούς», ή «ας πρόσεχαν οι Ουκρανοί», ή και το «μα και οι Δυτικοί έκαναν εγκλήματα».

Είναι δυνατόν σήμερα, να υπάρχουν πολίτες, που να μην παίρνουν θέση; Να υπάρχουν πολίτες, που να άκουσαν το διάγγελμα Πούτιν και να μην πήγε η σκέψη τους στον Χίτλερ; Που να εθελοτυφλούν μπροστά στην καταπάτηση των ελευθεριών, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της κυριαρχίας μιας χώρας, επειδή δεν ταιριάζει το γεγονός με τη δομή θεώρησης του κόσμου τους;

Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν μετράει το ίδιο στη χώρα του Πούτιν και στη Δύση. Και δυστυχώς δεν μετράει το ίδιο και στο μυαλό όσων ασπάζονται στη χώρα μας τις θέσεις και τις πρακτικές του Πούτιν, όσων ονειρεύονται κατάρρευση της Δύσης και παλιννόστηση της Σοβιετικής Ένωσης, όσων πιστεύουν στον ολοκληρωτισμό και όσων στο όνομα ενός «προοδευτισμού» διατηρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο θύμα και το θύτη, τον εισβολέα και αυτόν που αγωνίζεται για την πατρίδα του και τη ζωή του.

Σήμερα ζυγίζονται και πάλι στη χώρα μας, αυτοί που συνθέτουν το Δημοκρατικό τόξο. Είναι οι πολίτες που συντάσσονται γύρω από τη Νέα Δημοκρατία και το Κίνημα Αλλαγής / ΠΑΣΟΚ. Και αυτό πρέπει να το έχουν καλά μέσα στο μυαλό τους, οι ηγεσίες των κομμάτων, εν όψει των επερχόμενων εκλογών και των πιθανών μετεκλογικών συνεργασιών.

Η Δημοκρατία και η Ελευθερία θα νικήσουν με κάθε κόστος. Δεν θα επιστρέψει η Ευρώπη στον Ολοκληρωτισμό του Φασισμού και του Κομμουνισμού.