Του Αντώνη Πανούτσου
Στο Βυζάντιο τους υποχρέωναν να κάθονται ανάποδα σε ένα γαϊδούρι και να κρατάνε την ουρά σαν χαλινάρι ενώ τους περιφέρανε στην αγορά, με τον κόσμο να τους πετάει εντόσθια και ακαθαρσίες. Στην οθωμανική αυτοκρατορία στην περίπτωση που είχαν πειράξει την ζυγαριά η ποινή ήταν να τους καρφώσουν το αυτί σε μια πόρτα στην αγορά ώστε να αναγνωριστούν από όλους. Είναι πάντως βέβαιο ότι όλες οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο καταλάβαιναν την επικοινωνιακή αξία της διαπόμπευσης. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της κατάχρησης δημοσίου χρήματος.
Δεν είναι άλλωστε συμπτωματικό ότι όποτε γίνεται συζήτηση για την δικτατορία του Πάγκαλου κάποιος θα πει ότι έγιναν και σωστά πράγματα. Όπως ο απαγχονισμός των δύο καταχραστών δημοσίου χρήματος, που έγινε δημόσια στο Γουδί. Ο νόμος με τον οποίο τους κρεμάσανε εφαρμόστηκε αναδρομικά. Η απόφαση για την θανατική ποινή δεν ήταν ομόφωνη. Ο Πάγκαλος όμως καταλάβαινε ότι ο λαός ήθελε αγχόνες. Του τις έδωσε. Και έμεινε τόσο ικανοποιημένος που είχε αποφασίσει να επιβάλει την θανατική ποινή και στους εμπόρους που νόθευαν το αλεύρι.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα δύο κόμματα του μοντέρνου λαϊκισμού, το πιθανότερο είναι ότι δεν ξέρουν την ιστορία του Πάγκαλου. Από τις κρεμάλες των αγανακτισμένων το 2011 στο Σύνταγμα κατάλαβαν όμως ότι ο κόσμος περισσότερο από δικαιοσύνη θέλει ενόχους. Ξέρουν επίσης ότι αν ο Γιάννος Παπαντωνίου καταδικαστεί με τις αβασιμότερες των ενδείξεων ο κόσμος θα πει ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Όσο όμως πανηγυρικά και να αθωωθεί ο κόσμος θα λέει ότι το κουκουλώσανε. Ανεξάρτητα από το τι πραγματικά έχει γίνει η μοίρα του Γιάννου Παπαντωνίου παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης ξέρει ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να δείχνει ένοχος. Ένας Παπαντωνίου που θα πήγαινε στην προφυλάκιση συνοδευόμενος από τον δικηγόρο του θα είχε πολύ μικρότερη επικοινωνιακή αξία από έναν αλαφιασμένο Παπαντωνίου που κρύβει τις χειροπέδες κάτω από το σακάκι και οδηγείται αγκαζέ από έναν αστυφύλακα. Μια εικόνα σχεδόν τόσο καλή όσο αυτή που μια Βουλή ψηφίζει σε 10 κάλπες την παραπομπή των κατηγορουμένων της υπόθεσης της Novartis. Σαν να μην κρίνεται η παραπομπή αλλά η αθωότητα των «κατηγορουμένων». Σαν οι κάλπες να ήταν το φέρετρο που καθόντουσαν οι μελλοθάνατοι όταν με το κάρο οδηγούντο στην κρεμάλα του Tyburn Tree.
O Γιάννος Παπαντωνίου δεν ήταν παρά ένας άσσος στο μανίκι που περίμενε να πέσει στο τραπέζι της επικοινωνίας όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα βρισκόντουσαν σε δύσκολη θέση. Το χαρτί ενός μάλλον αντιπαθούς πολιτικού που για χρόνια ακουγόταν ότι τα έχει κονομήσει. Στην φυλακή τον συνόδευσαν τα λόγια του Τζανακόπουλου: « Κρίνεται πια και με τη βούλα των δικαστηρίων, ότι διατελέσαντες υπουργοί που ανήκουν στο βαθύ πολιτικό προσωπικό του παλιού πολιτικού συστήματος, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους περισσότερο ενδιαφέρονταν για το προσωπικό τους συμφέρον παρά υπηρετούσαν την ελληνική πολιτεία». Λόγια που υπόσχονται στο πόπολο την δίωξη πιο σημαντικών πολιτικών αντιπάλων.
Το «τεκμήριο της αθωότητας, όπως αυτό προβλέπεται από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό» για το οποίο διαμαρτυρόντουσαν ο Γιώργος Γραμματικάκης, ο Στέλιος Κούλογλου, η Κωνσταντίνα Κούνεβα, ο Μίλτος Κύρκος, ο Δημήτρης Παπαδημούλης και ο Κώστας Χρυσόγονος στο ευρωκοινοβούλιο αφορά περιπτώσεις όπως της Ηριάνας Β. Για τους ταξικούς εχθρούς προβλέπεται το τεκμήριο της ενοχής.
