Του Γιάννη Κουζηνού
Η Βενεζουέλα πεθαίνει. Αργά και βασανιστικά. Και «η αγωνία κρατάει πολύ, και κάνει πολύ θόρυβο» όπως είχε πει ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος στην ταινία «Το Βλέμμα του Οδυσσέα». Μιλούσε βέβαια για την Ελλάδα αλλά η φράση αυτή ταιριάζει γάντι στην χώρα της Λατινικής Αμερικής 9.500 χιλιόμετρα μακριά. Οι άνθρωποι. Εμείς. Το νιώθουμε καθημερινά πρώτα από όλα μέσα μας. Μας έχει γραπώσει ο φόβος, μας έχει κατακλύσει. Με έχει κατακλύσει. Δεν μπορώ να βρω πια στο σκοτάδι την διέξοδο. Δεν είμαι σίγουρος πια ότι καν υπάρχει διέξοδος αλλά ψευδαισθήσεις και αναλαμπές που δημιουργεί ο εγκέφαλός μου καθώς περιφέρομαι άσκοπα στο κενό. Λάμψεις, θραύσματα, εικόνες από την πραγματική ζωή αλλά και από την άλλη την ονειρική. Αυτήν τη ζωή που προσπαθώ να θυμηθώ αν ήταν κάποτε αληθινή ή αν είναι απλά θύμησες από κάποια ταινία που είδα στο παρελθόν. Γαντζώνομαι από αυτές τις ψεύτικες πια, μακρινές εικόνες. Απέλπιδα προσπάθεια να μπλοκάρω την πραγματικότητα. Εκτεθειμένο νεύρο η ανθρωπιά μας στον ατελείωτο πόνο και την απελπισία που έχει σκεπάσει τα πάντα.
Όσο ζω μέσα σε αυτές τις αναλαμπές και τις λάμψεις του παρελθόντος γνωρίζω καλά ότι δεν θα έχω μέλλον και θα βαδίζω στα τυφλά στο παρόν. Ξέρω θα μου πεις κάνε κουράγιο. Άνοιξε τα μάτια σου και συνέχισε να περπατάς. Ναι. αυτό θα κάνω. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω άλλη επιλογή. Θα ανοίξω τα μάτια μου και θα αντικρίσω την κόρη μου να μαραίνεται μέρα με την ημέρα μην έχοντας την ευκαιρία να ζήσει ούτε στο ελάχιστο τις χαρές που έζησα εγώ σαν παιδί. Να περπατήσει στο δρόμο ελεύθερη. Να τρέξει, να πέσει, να σηκωθεί να παίξει, να γελάσει, να γεμίσει η καρδιά της χαρά και χρώματα. Θα ανοίξω τα μάτια μου και θα αντικρίσω ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε φυλακισμένο, χωρίς να της έχει απαγγελθεί ποτέ καμία κατηγορία και χωρίς προκαθορισμένη ποινή.
Θα δω την γυναίκα μου να γερνά σε κάθε πετάρισμα των ματιών μου. Εγκλωβισμένη στην δική της ονειροχώρα πάντα να βρίσκει καταφύγιο σε μια έρημη παραλία πίσω στο πολυαγαπημένο μας νησί. Πάντα όταν επιστρέφει να μου κάνει τις ίδιες ερωτήσεις που δεν έχουν απάντηση. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Πως θα τελειώσει όλο αυτό;
Θέλεις να ανοίξω τα μάτια μου με ελπίδα για να αντικρίσω τι; Τον γερασμένο, κουρασμένο εαυτό μου με τα σβησμένα μάτια στον καθρέφτη; Όχι δεν θέλω. Έχει αρχίσει να χάνεται η ελπίδα μέσα τους και αυτή είναι η πιο τρομαχτική ρυτίδα που έχει χαράξει την εικόνα μου. Άσε με να κρυφτώ για λίγο ακόμα σε όλα αυτά που κάποτε έζησα. Με κλειστά τα μάτια με ξεγελώ.
Θέλεις να ανοίξω τα μάτια να δω τον φίλο και γείτονα μου με τα τρία παιδιά; Θηρίο άντρα δύο μέτρα τον γνώρισα και τώρα κάθε μέρα λέω καλημέρα σε ένα σακί με κόκκαλα. Δεν ρωτάμε καν ο ένας τον άλλο. Τι κάνεις; Πως πάνε τα πράγματα; Η υποκρισία της ερώτησης θα φέρει μόνο την μεγαλύτερη υποκρισία της απάντησης.
Ο κόσμος στους δρόμους έχει πια βρώμικη ματιά. Αντανάκλαση της βρωμιάς και της φθοράς που έχει αγγίξει τα πάντα. Κτίρια, μηχανήματα, το νερό που πίνουμε, τον αέρα που αναπνέουμε. Τα μάτια των περαστικών τα αντικρίζω σπάνια. Στα χέρια σε κοιτάνε όλοι. Τι έχεις, τι βρήκες, τι μπορείς να τους δώσεις; Αυτή είναι και η μοναδική περίπτωση που θα δεις κάποιον να σε κοίτα στα μάτια. Όταν σου ζητήσει ένα κομμάτι ψωμί, αν είσαι εσύ ο τυχερός που βρήκε σήμερα έστω και μια φρατζόλα. Παράκληση και ελπίδα θα δεις στα μάτια τους. Μόνο όμως μέχρι να αρνηθείς κατεβάζοντας το βλέμμα και ανοίγοντας το βήμα σου. Πέπλο η ντροπή της ανημποριάς αλλά έχεις οικογένεια. Η εμείς η οι άγνωστοι στον δρόμο.
Πάντα έγραφα ότι μέσα στην χαοτική και απελπιστική κατάσταση που ζούμε στην Βενεζουέλα ανήκουμε ακόμα στους τυχερούς. Ζητώ συγνώμη αν το κείμενο σήμερα είναι περισσότερο σκοτεινό και απαισιόδοξο από ποτέ, αλλά έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι τα περιθώρια έχουν στενέψει πια τόσο πολύ για όσους ζούμε στην Βενεζουέλα, που η λέξη τύχη δεν χωράει πουθενά. Πάντα έγραφα ότι, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει μέχρι το τέλος του χρόνου. Αν δεν έρθει η αλλαγή σε αυτό το διάστημα, δεν έχω ιδέα πως θα μπορέσει να επιβιώσει ο οποιοσδήποτε. Είμαστε κοντά στο σημείο μηδέν και ειλικρινά έχω αρχίσει να ψάχνω με αγωνία τον τρόπο διαφυγής.
