Της Μαρίας Χούκλη
Στο «Αλφαβητάρι του διαβόλου» ο Ambrose Bierce στο λήμμα πολιτική δίνει τον εξής ορισμό: «Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών. Η διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων με προσωπικό όφελος».
Η αλήθεια είναι ότι ο Αμερικανός δημοσιογράφος είχε το προσωνύμιο «πικρόχολος Bierce» και «ο πιο μοχθηρός άνθρωπος του San Francisco». Τα κείμενά του έσταζαν δηλητήριο. Δεν ανεχόταν τους ηλίθιους, δεν χαριζόταν στους εχθρούς του και κατακεραύνωνε τους θεούς που δημιουργούσαν οι άνθρωποι μαζί με όσους προσεύχονταν σε εκείνους.
Ο ορισμός που έδωσε για την πολιτική μπορεί να φαίνεται σε πολλούς κυνικός και ισοπεδωτικός, αλλά δεν βρίσκω καλύτερον, προκειμένου να περιγράψω τα συμβαίνοντα στη Νέα Δημοκρατία.
Το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παραφράζοντας τον Τ.S. Elliot, τελειώνει όχι με έναν λυγμό αλλά με πάταγο. Ευτυχώς, κόλλησε (;) το ηλεκτρονικό σύστημα και καταδείχθηκε σε όσους ακόμη αμφέβαλαν ότι όχι μόνο ο βασιλιάς είναι γυμνός, αλλά καν δεν υφίσταται βασιλιάς. Παρακολουθούμε την τελευταία πράξη του γαλάζιου δράματος που όμως μοιάζει περισσότερο με καυγά ιδιοκτητών και ενοικιαστών σε ετοιμόρροπη πολυκατοικία, για το ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση. Τα αθέατα ρετιρέ κάνουν κουμάντο, υποδαυλίζουν τη διαμάχη, προσπαθούν να στήσουν το παιχνίδι, δήθεν στο όνομα ιδεών και αρχών, αλλά στην πραγματικότητα με αποκλειστικό καημό να περισώσουν τα τετραγωνικά που έχουν κληρονομήσει εξ' ονόματος ή ex officio. Δεν είναι πρωτοφανές ούτε για την Ελλάδα, ούτε παγκοσμίως να επιθυμεί και να επιχειρεί η παλιά φρουρά ενός κόμματος να επηρεάσει τη διαδοχή της.
Πρόσφατα, το έζησαν οι Βρετανοί Εργατικοί. Θεοί και Δαίμονες προσπάθησαν να εμποδίσουν την εκλογή του Jeremy Corbyn στην ηγεσία τους, χωρίς να τα καταφέρουν, γιατί αλλιώς αποφάσισε ο κόσμος. Το λάθος του βαθέως κόμματος ήταν ακριβώς αυτό: Δοκίμασε να παραχαράξει την επιθυμία των μελών, των ψηφοφόρων και των υποστηρικτών του για Αλλαγή, για μια καινούργια αρχή. Η Νέα Δημοκρατία οδηγείται στην ανάδειξη του επόμενου Προέδρου της, χωρίς να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Από τις Ευρωεκλογές και τις Δημοτικές-Περιφερειακές εκλογές του 2014 χάνει διαρκώς απήχηση στην κοινωνία. Συνέβη και με το δημοψήφισμα. Το συντριπτικό ΟΧΙ δεν ήταν μόνον κατά των δανειστών, αλλά και εναντίον της παλαιάς κατάστασης των πολιτικών πραγμάτων. Αποδείχθηκε -άλλωστε- περίτρανα στις εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου.
Τα ποσοστά που απέσπασε, κρύβουν την αλήθεια. Την εμπιστεύτηκαν περίπου 200.000 λιγότεροι πολίτες απ' ό,τι τον περασμένο Ιανουάριο. Τι άλλο χρειαζόταν να γίνει, για να σημάνει «κόκκινος» συναγερμός και να τα αλλάξουν όλα. Η Νέα Δημοκρατία δεν αρέσει πια ούτε στους πιο φανατικούς ψηφοφόρους της. Επομένως, πριν διαλέξει νέο αρχηγό, χρειάζεται να προσδιορίσει ποια είναι και τι επιδιώκει, με ποιους. Από το ιδρυτικό συνέδριο της Χαλκιδικής έχει διαφοροποιηθεί άρδην το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές σκηνικό. Νέοι καιροί, νέα προβλήματα, νέες απειλές, νέες ευκαιρίες, νέα εργαλεία. Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία να αγνοεί το τοπίο και κυρίως τις διαφοροποιημένες ανάγκες της κοινωνίας και του παγκόσμιου περίγυρου; Να βαδίζει τυφλό τα τ' ώτα, τον τε νουν τα τ' όμματα σε αρχαιρεσίες επιλογής εκείνου που θα πρέπει να δώσει τον τόνο της νέας πορείας;
Την αυτοκριτική που ζητάει από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, δεν την έχει κάνει, ώστε να πείσει και τους πλέον δύσπιστους πως μπορεί να θεωρηθεί εκ νέου δύναμη διακυβέρνησης. Κάτι ψελλίσματα ανάληψης ευθύνης ακούσαμε και μετά άρχισε η μάχη των επιγόνων. Το θέαμα κάθε άλλο παρά διασκεδαστικό είναι. Ακόμη και όσοι δεν έλκονται από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, νοιώθουν απέραντη απογοήτευση που χάθηκε- φαίνεται να έχει χαθεί- μια ευκαιρία για αναδιάταξη του κεντροδεξιού πόλου, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εμβρυουλκός ανανέωσης, σοβαρής προσέγγισης των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως αποδέσμευσης από το παλιό.
