Του Αντώνη Πανούτσου
Μια από τις κατάρες του ποδοσφαίρου είναι οι «ίσες αποστάσεις». Ας πούμε ότι ο Ολυμπιακός παίρνει ένα αχαχούχα πέναλτι. Ο δημοσιογράφος που κρατάει ίσες αποστάσεις πρέπει να πει «Ο διαιτητής σφυρίζει ένα αμφισβητούμενο πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού». Μετά για να μην τα ακούσει από τους ολυμπιακούς να αναφερθεί σε άλλα «αμφισβητούμενα» πέναλτι, υπέρ του Παναθηναϊκού, υπέρ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Μετά να δώσει πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο και να πει «βέβαια όλες οι μεγάλες ευνοούνται». Μετά για να μην παρεξηγηθούν οι αρειανοί και οι πανιώνιοι και ο μέσος χώρος να πει «όλες βέβαια οι ομάδες είναι μεγάλες». Στο μεταξύ το πέναλτι έχει χτυπηθεί το ματς μπορεί να έχει τελειώσει και οι τηλεθεατές ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι πιστεύει. Ήτανε ή δεν ήτανε; Ό,τι δηλαδή και με την Φώφη Γεννηματά. Πρέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μιλάει με τους Γερμανούς; Και αν επιτρέπεται τι πρέπει να κάνει για να μην τον λέει υποτακτικό της Μέρκελ;
Το πρόβλημα του σημερινού ΠΑΣΟΚ είναι ο ετεροπροσδιορισμός. Ελλείψει πολιτικού ζωτικού χώρου τη μια μέρα λέει γιατί δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Την επόμενη νοιώθει υποχρεωμένο να πει γιατί δεν είναι Ν.Δ. Όλα στη γλώσσα που πριν από 35 χρόνια λάνσαρε στην αγορά, αργότερα την έκλεψε ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα inception κλέβει από τον ΣΥΡΙΖΑ για να χρησιμοποιήσει το ίδιο. Όλα τα ανωτέρα σε συνδυασμό με τις περιορισμένες πολιτικές και γλωσσικές δυνατότητες της Φώφης Γεννηματά.
Έτσι τη μία μέρα έχουμε την Φώφη Γεννηματά να λέει στην Εφ. των Συντ. «Εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε συνεργοί σε προμελετημένο από την κυβέρνηση έγκλημα». Και την επόμενη, έντρομη μπροστά στο ενδεχόμενο να την πούνε δεξιά να λέει στα Παραπολιτικά FM για την επίσκεψη του Μητσοτάκη στην Μέρκελ «Έχουμε ήδη έναν υποτακτικό, δεν χρειαζόμαστε άλλον». Προσθέτοντας λίγη αντιδεξιά ρητορία για τις «απαιτήσεις των ακραίων συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του Δ.Ν.Τ.» και μπόλικο ηγεμονισμό για το Ποτάμι «Δεν κλείσαμε την πόρτα σε κανένα. Καλό όμως είναι ο καθένας να έχει συναίσθηση του μεγέθους του και των ευθυνών του απέναντι στη χώρα». Αφού ευτυχώς που υπάρχει το Ποτάμι να παίρνει στις δημοσκοπήσεις νούμερα πίσσας και νικοτίνης για να παρηγορείται το ΠΑΣΟΚ.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο στις δηλώσεις της Φώφης Γεννηματά ήταν η κατηγορία στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι παρουσίασε το πρόγραμμα της ΝΔ στην Άνγκελα Μέρκελ αντί για τον ελληνικό λαό. Η συριζαίικη άγνοια που πίστευε ότι αν κάτι ψηφιστεί από τη Βουλή ή το λαό οι ξένοι θα το ακολουθήσουν. Έτσι η Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους του αξέχαστου Ερίκ Τουσέν αποφάσιζε ότι το χρέος των 243 δισ. ήταν «παράνομο, μη νόμιμο, απεχθές και επονείδιστο», που έλεγε και η ΠτΒ και η Ευρώπη ούτε ασχολείτο με την απόφαση. Στο δημοψήφισμα χορεύανε επειδή η Ελλάδα ψήφισε ΟΧΙ και σωθήκαμε και αντί να σωθούμε παρά λίγο να χάσουμε τον πρωθυπουργό αφού αναγκάστηκε να δουλέψει ένα συνεχές 17ωρο.
Η καταστροφή με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από τις «επαφές με το λαό». Λέγανε στο λαό στο Κάτω Σύνταγμα «θέλετε να διαγραφεί το χρέος;». «Βεβαίως» απαντούσε ο κόσμος. «Ωραία, το διαγράφουμε» έλεγαν οι βαρουφάκησες. Και μετά οι αγορές θα μας κυνηγάνε για να μας ξαναδανείσουν. Δεν το είχαν μιλήσει με κανέναν έξω. Το αποτέλεσμα ήταν να βγουν κυβέρνηση με μια υπόσχεση που για να πραγματοποιηθεί χρειαζόταν συνεργασία με τους υπόλοιπους ευρωπαίους, να ξεκινήσουν με τα νταούλια που θα παίζουν, να συνεχίσουν με την Ευρώπη της Αριστεράς που θα ενωθεί και να καταλήξουν να έχουν απομονώσει την Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο αν ξαναγίνει ευρωπαϊκή χώρα. Ευρωπαϊκή χώρα δεν σημαίνει συνεργασίες με τους Ποδέμος και τον Πέπε Γκρίλο, αλλά με τις κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, θα βγει από την κρίση όταν καταλάβει ότι η λύση δεν είναι ο ξενοφοβικός λόγος. Τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκλειστικότητα. Και με τα γνωστά αποτελέσματα.
