Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η εξήγηση του ανεπιτήδευτου αμοραλισμού οφείλεται κυρίως, στην ιδεολογική μετατόπιση του συνειδητού σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα υποτάσσεται στη βούληση και στην ιδεοληψία. Και αν τολμήσεις να αντισταθείς, τόσο χειρότερο για σένα και την πραγματικότητα! Επιπλέον, εξαιτίας της χρόνιας και παρατεταμένης φοβίας απέναντι στο ρεαλιστικό περιβάλλον, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επιδιώκουν συνεχώς, την φαντασίωση της εικονικής πραγματικότητας, προκειμένου να αντιδράσουν ή να κάνουν πολιτική.
Πέρα από εκεί όμως, για να ερμηνεύσει κανείς την αήθη εμμονή στην αποθέωση της ημιμάθειας, μπορεί απλά, να αποτιμήσει μόνο την ξεδιάντροπη ιδιοποίηση του περίφημου "ηθικού πλεονεκτήματος" της ιδεολογίας. Του "ενάρετου αγωνιστή" που δεν χρωστάει λόγο σε κανέναν. Που δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε αναλαμβάνει ρόλο ή θέση ευθύνης να φέρει το φωτοστέφανο της εντιμότητας a priori και αντιστέκεται σε όποιον τολμήσει να του προσάψει μομφή ή αιτιάσεις.
Το ότι όμως και σήμερα, κάποιοι συνεχίζουν να μην ντρέπονται γεννά τεράστια ερωτηματικά, για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επιδεικνύει προκλητική ανοχή στην ανοησία.
Στη Βουλή και στα τηλεοπτικά πάνελ, πολλές φορές παρακολουθείς θρησκευόμενους ζηλωτές που φοβούνται να πουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπαγορεύει το "θρήσκευμά" τους. Κάτι άλλο από όσα γράφει το αριστερό "ευαγγέλιο" που κι αυτό, λόγω ημιμάθειας, γίνεται αντικείμενο ερμηνείας μέσα από έναν χυδαίο και ακατάληπτο λαϊκισμό.
Σε έναν κόσμο που η πολιτική είναι μόνο πράξη, οι "θρησκείες" αριστερών ή δεξιών δογμάτων εξυπηρετούν μόνο τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων. Όχι την δημιουργικότητα και την συλλογική τους διάθεση για πρόοδο, ανάπτυξη και εξυπηρέτηση των δικαιωμάτων που η αστική δημοκρατία υπαγορεύει.
H Deutsche Welle άρχισε να εκπέμπει το 1953! Πέντε χρόνια πριν η γερμανική κοινή γνώμη συνειδητοποιήσει πλήρως τι είχε συμβεί στον Β ΠΠ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χάρη στην Δίκη της Φραγκφούρτης (1958). Τα ιστορικά διαστήματα εν τω μεταξύ, από την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 (εισβολή στην Πολωνία) μέχρι και τη λήξη του ελληνικού εμφυλίου το 1949, δίνουν το απαραίτητο υλικό για να καταλάβει κανείς τι είναι αυτό που διαμόρφωσε πολιτικά την κοινωνία μας στις δεκαετίες που πέρασαν. Ειδικά, αν πρόκειται για κάποιον που έγινε πρωθυπουργός για 4,5 χρόνια! Και που οι σοσιαλιστικές του καταβολές παραλίγο να τινάξουν την ελληνική οικονομία στον αέρα.
Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει αριστερός, αγανακτισμένος με τις αδικίες του καπιταλισμού, θυμωμένος με τις ελληνικές "οικογένειες" που κατέστρεψαν μεταπολεμικά τη χώρα και εμφορούμενος από αισθήματα εκδίκησης επειδή η Αριστερά έχασε τον Εμφύλιο!
Παρόλα αυτά, αγνοεί τι είναι καπιταλισμός, τι έκαναν στα αλήθεια αυτές οι "οικογένειες" και πότε και από ποιούς χάθηκε ο Εμφύλιος. Γενικότερα, η ημιμάθεια - και ενίοτε η πλήρης αμάθεια- που τον κατατρύχει δημιουργεί ένα πέπλο πολιτικής ασυνειδησίας. Κι όμως, αυτό δεν τον εμπόδισε να έχει θητεύσει ως αριστερός πρωθυπουργός αλλά και να επιθυμεί να το ξανακάνει!
Επιμένει να μαγειρεύει με υλικά του παρελθόντος. Και να ήθελε κάτι άλλο δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Δεν ξέρει τι να πει ούτε και καταλαβαίνει πως θα το πει. Θα μπορούσε να προετοιμάσει και να αρθρώσει έναν σύγχρονο, σοσιαλδημοκρατικό λόγο με ρεαλιστική πρόταση εξουσίας. Αλλά είναι παντελώς ανίκανος να το κάνει...
Ο Αλέξης Τσίπρας θα παραμείνει ο ίδιος. Ένας Ντόριαν Γκρέυ του πολιτικού συστήματος. Ταγμένος στην αειθαλή παραπλανητική σαγήνη, την ίδια στιγμή που μέσα του σαπίζουν τα πάντα από τον συντηρητισμό και την επιτηδευμένη πολιτική ημιμάθεια...
