Του Γιάννη Κουζηνού
Λίγες ώρες μετά από την μεγαλειώδη «Ακίνητη Συγκέντρωση» στο Καράκας αλλά και σε πολλές μεγάλες πόλεις σε όλη την Βενεζουέλα, σαν καθημερινό φαινόμενο πια, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για έναν ακόμα ηγέτη της αντιπολίτευσης. Αυτή την φορά το μακρύ χέρι της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης στην Βενεζουέλα αναζητά την Μαρία Κορίνα Ματσάδο. Με επίσημη κατηγορία για υποκίνηση του πλήθους σε βίαιες πράξεις κλπ και ανεπίσημη ότι είναι μια ακόμα πολιτικός της αντιπολίτευσης που τους μπαίνει στο ρουθούνι και θέλουν να την εξαφανίσουν από προσώπου γης. 
(Φωτ: Tο ένταλμα σύλληψης της Μαρίας Κορίνα Ματσάδο, όπως η ίδια το δημοσίευσε στην προσωπική της σελίδα στο facebook)
Θα ήταν απόλυτα λογικό αν κάποια στιγμή στην πολιτική ζωή της Βενεζουέλας, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, να εμφανίζεται ένας πολιτικός εμπλεκόμενος σε ένα σκάνδαλο, να έβγαιναν αρχικά ίσως δημοσιεύματα στον τύπο,να ακολουθούσαν οι επίσημες κατηγορίες και ανάλογα με το αποτέλεσμα της δίκης που θα ακολουθούσε ο πολιτικός θα καθάριζε το όνομα του ή θα έπαιρνε το δρόμο προς το κελί της φυλακής.
Κάθομαι όμως και γράφω για λογική και διαδικασίες πολιτισμένης, Δημοκρατικής χώρας την ώρα που γράφω για τις καταστάσεις που επικρατούν στα 18 χρόνια της Σοσιαλιστικής Μπολιβαριανής Επανάστασης. Και αυτό από μόνο του είναι ένα δράμα. Γιατί αναγκάζομαι να κάνω πουρέ τα αυτονόητα, μήπως ίσως και κάποιοι καταλάβουν επιτέλους γιατί σε όλο τον κόσμο αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των Βενεζολάνων θεωρεί ότι στην Βενεζουέλα η Δημοκρατία έχει πεθάνει από καιρό. Και θα ξεκινήσω τα επιχειρήματα μου διατυπώνοντας το ένα και βασικό ερώτημα που κάνει κατά την γνώμη μου την διαφορά.
Είναι στατιστικά και λογικά δυνατό ΟΛΟΙ οι ηγέτες της αντιπολίτευσης να είναι βίαια, διεφθαρμένα καθάρματα σε τέτοιο βαθμό που πρέπει να τους αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα και να οδηγηθούν πίσω από τα σίδερα της φυλακής;
Και όταν μιλάμε για ηγέτες της αντιπολίτευσης,δεν μιλάμε για τους πολιτικούς ηγέτες του Συνασπισμού της αντιπολίτευσης-Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας- αλλά ΟΛΟΥΣ τους ηγέτες των δημοφιλέστερων κομμάτων που τον απαρτίζουν. Εδώ και χρόνια, πάντα με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες αόριστες κατηγορίες από το Ανώτατο Δικαστήριο στην Βενεζουέλα,ναι αυτό που θέλησε να πάρει την νομοθετική εξουσία από το Κοινοβούλιο, ναι αυτό που επί 18 χρόνια ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ δεν έχει βγάλει απόφαση αντίθετη με την βούληση του καθεστώτος, αφαιρούνται τα πολιτικά δικαιώματα των ηγετών της αντιπολίτευσης και ορισμένοι,οι πιο επικίνδυνοι για το καθεστώς, στέλνονται στην φυλακή.
Ο δημοφιλέστερος και πιο επικίνδυνος για το καθεστώς πολιτικός που οδηγήθηκε στην φυλακή είναι φυσικά ο Λεοπόλδο Λόπεζ.Ο Λόπεζ καταδικάστηκε το 2014 σε μια δική παρωδία σε 14 χρόνια φυλάκιση με κατηγορίες για ρητορική μίσους και παρακίνηση του πλήθους σε βίαιες πράξεις ( βλέπε Μαρία Κορίνα Ματσδάδο, copy- paste οι κατηγορίες ).
Αυτό όμως είναι λίγο πολύ γνωστό. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι ο Λεοπόλδο Λόπεζ είχε ήδη χάσει το δικαίωμα να κατέβει σαν Προεδρικός υποψήφιος από το 2008 αφού με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου,χωρίς δική του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ατασθαλίες και την συμμετοχή του σε οικονομικό σκάνδαλο. Οι κατηγορίες δεν αποδείχθηκαν ποτέ αλλά η αποστολή εξετελέσθη. Ο Τσάβες έβγαλε εκτός τον μοναδικό ίσως πολιτικό που πραγματικά φοβήθηκε ποτέ και θα μπορούσε ακόμα και το 2008 να τον κοντράρει στα ίσια.
Το 2015 ακολούθησε η σύλληψη και φυλάκιση του δημοφιλέστατου Δημάρχου του Καράκας, Αντόνιο Λεντέζμα. Πως είναι δυνατό η επανάσταση να επιτρέψει σε ένα «φασίστα ιμπεριαλιστή» έστω και εκλεγμένο να είναι Δήμαρχος στον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας;
Πριν λίγο καιρό ήρθε η σειρά του επί δύο φορές Προεδρικού υποψηφίου Ενρίκε Καπρίλες, πάλι με κατηγορίες για ατασθαλίες, χωρίς δική και χωρίς ποτέ να αποδειχθεί τίποτα και του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να είναι και πάλι υποψήφιος για οποιοδήποτε αξίωμα για 15 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα ήρθε η σειρά της Μαρίας Κορίνα Ματσάδο και να είστε σίγουροι,αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα ένας από τους επόμενους θα είναι ο πολιτικός αδερφός του Λεοπόλδο Λόπεζ, Φρέντι Γκεβάρα.Ναι,αυτός που ο Ντιοσντάδο Καμπέγιο στοχοποίησε από τηλεοράσεως όπως φαίνεται στο βίντεο που συνόδευε το χθεσινό μου άρθρο «Το Εγχειρίδιο του Μαχητή Επαναστάτη» είπε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα αποκλειστούν από τις περιφερειακές εκλογές.
Ο πολιτικός αγώνας στην Βενεζουέλα πάντα δινόταν με όρους άνισους και σημαδεμένη από την επανάσταση τράπουλα. Σήμερα,το μοναδικό στοιχείο στον αγώνα που είναι ικανό να κάνει, και θα κάνει την διαφορά είναι η βούληση και η αποφασιστικότητα του κόσμου για πολιτική αλλαγή και ελευθερία.
Και επειδή η αριστερά δεν έχει το αποκλειστικό ηθικό πλεονέκτημα στην χρήση στίχων από τραγούδια,νομίζω ότι στο σημερινό άρθρο ταιριάζει απόλυτα σαν κλείσιμο η στροφή από το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου:
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει…
(Φωτ: Photo by Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/ Ideal Image)
