Της Μαρίας Dawkinson
Οι μέρες –το λέμε συνέχεια– δεν είναι απλά πονηρές. Παίρνουν όσκαρ πορνό, με τόσα όσα συμβαίνουν ταυτόχρονα στη χώρα. Στο χείλος του δικού μας γκρεμού, η μεγαλύτερη εικόνα δεν είναι καθόλου καθησυχαστική. Του εναντίον. Η παγκόσμια οικονομική αστάθεια σε συνδυασμό με όλες τις εστίες συγκρούσεων που σκάνε καθημερινά, τα πολεμικά περιβάλλοντα που διαμορφώνονται και διευρύνονται εξ ανατολών βρίσκουν την Ευρώπη –στην οποία ανήκουμε ακόμα, να θυμίσουμε– σε πλήρη αμηχανία, πανικό με το μεταναστευτικό, φουλ στα πολιτικά αδιέξοδα, τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Οι Έλληνες, αντί να ανησυχούν για το τι θα σήμαινε μια ευρωπαϊκή κατάρρευση για τους ήδη βεβαρημένους τους εαυτούς, το γλεντάνε σήμερα, με τα νέα για την Deutsche Βank. Yolo και lol παντού στα social media. Μιλάς σε κάποιον για τη Σένγκεν που καταργείται και σου απαντάει με την εκδίκηση ζωγραφισμένη στο μάτι: «Ναι, να δούμε τι θα κάνουν τώρα που πέφτει η Ντόιτσε!»
Τι λες ρε Ζακ Αταλί, που ξέρεις και τι ακριβώς θα συμβαίνει και πότε θα πέσει η Ντόιτσε; Και πες ότι πέφτει και συντελείται τέτοια καταστροφή. Τι νομίζεις; Ότι εσύ θα κάθεσαι στον ΙΚΕΑ σου να κοιτάς και να γελάς χαιρέκακα τρώγοντας πατατάκια, ή ότι θα τρέχεις κατοστάρι ξεβράκωτος, για να σωθείς; Για μάντεψε λίγο.
Η εκδικητικότητα ήταν πάντα ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα από καταβολής του. Από τον Αίαντα, τον Οιδίποδα μέχρι την κλασική κατσίκα του γείτονα, ο Έλληνας εκδικείται αυτοκαταστρεφόμενος, προκαλώντας την Ύβρη, την Άτη, τη Νέμεση και την Τίση, μια ζωή.
Έτσι και τώρα. Αντί να κοιτάξουμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα, ευχόμαστε να πέσει η Deutsche Βank, χωρίς να υπολογίζουμε τη μικρή λεπτομέρεια - ελέφαντα στο δωμάτιο: ότι αν πέσει και κρατικοποιηθεί εις βάρος των Γερμανών φορολογούμενων, η Ντόιτσε πρώτα θα πέσει στο δικό μας κεφάλι να μας πλακώσει, μαζί με όλα τα ερείπια των πολέμων που συντελούνται στη γειτονιά μας.
Σαν αυτοακρωτηριασμός, ένα πράγμα, αυτή η χαρά του Έλληνα. Να το πεις μεσογειακό ταμπεραμέντο, για να μην το πεις ηλιθιότητα.
