Τον εκνευρισμό της Άγκυρας και την απάντηση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών προκάλεσαν οι δηλώσεις του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν περί στοχοποίησης της Γαλλίας από τους «πολιτικούς ισλαμιστές» και της δημιουργίας δικτύων ακτιβισμού και ιμπεριαλιστικών ατζέντων κατά του Παρισίου.
«Είναι απαράδεκτο ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος έχει δυσκολίες να αντιμετωπίσει το αποικιακό παρελθόν του στην Αφρική, ιδιαίτερα στην Αλγερία, να προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτό κατηγορώντας άλλες χώρες», απάντησε το τουρκικό ΥΠΕΞ.
Συγκεκριμένα, ο Μακρον, στην επίσκεψή του αυτή αφησε αιχμές κατά της Τουρκιας, λέγοντας ότι «γίνεται μια μαζική χειραγώγηση εναντίον της χώρας του, επειδή η Γαλλία άφησε άδειο το πεδίο στην Αφρική» και ότι «η Γαλλία στοχοποιήθηκε από τους «πολιτικούς ισλαμιστές» οι οποίοι είναι εχθρικοί κατά της Γαλλίας».
Ο Μακρόν είπε επίσης: «Στην Τουρκία, τη Ρωσία και την Κίνα, υπάρχουν δίκτυα ακτιβισμού, νεοαποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές ατζέντες κατά της Γαλλίας». Και συμπλήρωσε «υπάρχει μόνο ένας εχθρός γι΄αυτους και αυτος είναι η Γαλλία».
Αναλυτικά η ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ
«Είναι εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, έκανε δηλώσεις με στόχο τη χώρα μας, μαζί με άλλες χώρες, κατά την επίσκεψή του στην Αλγερία.
Είναι απαράδεκτο ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος έχει δυσκολίες να αντιμετωπίσει το αποικιακό παρελθόν του στην Αφρική, ιδιαίτερα στην Αλγερία, να προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτό κατηγορώντας άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας.
Η Τουρκία, η οποία ενθαρρύνει τη φιλία, όχι την εχθρότητα, και είναι μεταξύ των στρατηγικών εταίρων της Αφρικανικής Ένωσης, αναπτύσσει τις σχέσεις της τόσο με την Αλγερία όσο και με άλλες χώρες της αφρικανικής ηπείρου μέρα με τη μέρα.
Εάν η Γαλλία πιστεύει ότι υπάρχουν αντιδράσεις εναντίον της στην αφρικανική ήπειρο, θα πρέπει να αναζητήσει την πηγή αυτών των αντιδράσεων στο αποικιακό παρελθόν της και τις προσπάθειές της να το συνεχίσει με διαφορετικές μεθόδους.
Ο ισχυρισμός ότι αυτές οι αντιδράσεις προκαλούνται από δραστηριότητες τρίτων χωρών, αντί να αντιμετωπίζουν και να λύνουν τα προβλήματα του δικού τους παρελθόντος, δεν αρνείται μόνο ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο και την ιστορία, αλλά αντανακλά και τη διαστρεβλωμένη νοοτροπία ορισμένων πολιτικών.
Ελπίζουμε ότι η Γαλλία, το συντομότερο δυνατό, θα φτάσει στην ωριμότητα να αντιμετωπίσει το αποικιακό παρελθόν της χωρίς να κατηγορήσει άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας».
