Η Αργεντινή ξαναβρήκε τον βηματισμό της, και μαζί της, ολόκληρος ο φιλελεύθερος κόσμος ξαναβρήκε την ελπίδα. Ο Javier Milei όχι μόνο άντεξε τους κραδασμούς των τελευταίων μηνών, αλλά βγήκε από αυτούς πιο δυνατός. Μετά από μια περίοδο σκανδάλων, αμφισβήτησης και επιθέσεων από το πολιτικό κατεστημένο, ο «τρελός με το αλυσοπρίονο» απέδειξε ότι η ελευθερία δεν είναι απλώς ένα σύνθημα. Είναι ένα σχέδιο. Και ότι οι λαοί, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, μπορούν να πουν «αρκετά» στο ψέμα, στη σπατάλη και στην υποκρισία.
Η νίκη του Milei στις ενδιάμεσες εκλογές της 26ης Οκτωβρίου δεν ήταν απλώς εκλογική. Ήταν ιδεολογική. Με 40,7% των ψήφων, έναντι 31,7% για τους αιώνιους κρατιστές - Περονιστές, και με επικράτηση στις 15 από τις 24 επαρχίες, ο πρόεδρος της Αργεντινής απέδειξε ότι η κοινωνία του δεν επιθυμεί πια τις πολιτικές που κατέστρεψαν μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Θέλει επιτέλους λιγότερο κράτος, θέλει δουλειές, αξιοπρέπεια, ένα νόμισμα που αξίζει κάτι, και πολιτικούς που να ξέρουν να λένε «όχι» στα συμφέροντα που ζουν από τους φόρους των άλλων.
Και αυτή η νίκη έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία γιατί έρχεται μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης. Δεν υπάρχει πια η δικαιολογία του «αγνώστου» παράγοντα. Οι πολίτες της Αργεντινής ψήφισαν γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει Milei: λιτότητα, περικοπές, κατάργηση προνομίων και ρήξη με δεκαετίες κρατισμού. Έχουν ήδη ζήσει το πιο δύσκολο κομμάτι της δημοσιονομικής προσαρμογής και παρ’ όλα αυτά, του έδωσαν πράσινο φως να συνεχίσει. Είναι η καλύτερη δυνατή επιβράβευση: η αναγνώριση ότι η θεραπεία είναι σκληρή, αλλά δουλεύει.
Μάλιστα, η νίκη αυτή ήρθε μετά από μια περίοδο σκιών. Σκάνδαλα που αφορούσαν τη στενή του συνεργάτιδα και αδελφή του, αλλά και υπόνοιες για οικονομικές ατασθαλίες, έδωσαν στην αντιπολίτευση την ψευδαίσθηση ότι ο Μιλέι θα είχε πορεία διάττοντος αστέρα. Αντί γι’ αυτό, οι αργεντίνοι γύρισαν την πλάτη τους στις διαχρονικά σαγηνευτικές υποσχέσεις της αριστεράς. Ο Milei δεν κρύφτηκε, δεν υπέκυψε, δεν προσπάθησε να γίνει «αρεστός». Συνέχισε να μιλάει με τη γλώσσα των αριθμών και της λογικής, σε μια χώρα που για δεκαετίες ζούσε με το νόμισμα του ψεύδους.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο; Ο Milei κέρδισε ακόμα και την επαρχία του Μπουένος Άιρες - το μέγα οχυρό του Περονισμού. Η τελευταία φορά που κάποιος το πέτυχε αυτό χωρίς να είναι κρατιστής ήταν πριν γεννηθεί ο ίδιος ο Μιλέι. Αυτό σημαίνει πως κάτι αλλάζει βαθιά. Οι Αργεντινοί κουράστηκαν από τις πολιτικές των επιδομάτων και τους κρατικούς μισθούς που πληρώνονται με πληθωρισμό 200%. Κουράστηκαν από τους επαγγελματίες πολιτικούς που υπόσχονται «Δικαιοσύνη» και παραδίδουν χρέος.
Η νέα σύνθεση του Κογκρέσου δίνει στον Milei την ισχύ να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και του δίνει τη δυνατότητα αρνησικυρίας στα νομοσχέδια που ψηφίζει η αντιπολίτευση καθώς πλέον ελέγχει πάνω από 1/3 των εδρών. Με 107 έδρες στη Βουλή και το ένα τρίτο της Γερουσίας, το μπλοκ της ελευθερίας θα μπορέσει να προχωρήσει σε βαθιές τομές: φορολογική απλοποίηση, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα στο εμπόριο, και - τολμηρά αλλά απαραίτητα - στη δολαριοποίηση. Όλα αυτά δεν είναι απλώς οικονομικά μέτρα· είναι ηθικές επιλογές. Διότι το να περιορίζεις το κράτος σημαίνει να εμπιστεύεσαι τον πολίτη.
Ο Milei θυμίζει σε πολλούς τους πρώτους μεταρρυθμιστές της Λατινικής Αμερικής του 19ου αιώνα, αλλά έχει κάτι παραπάνω: θάρρος να μιλήσει τη γλώσσα της ελευθερίας χωρίς απολογίες και τον τρόπο να κυριαρχεί στα νέα ψηφιακά μέσα. Στον κόσμο της woke υποκρισίας και του κρατικού πατερναλισμού, ο Milei αποτελεί ένα πανίσχυρο αντιπαράδειγμα. Η ατζέντα του είναι εξαιρετικά ριζοσπαστική, η ρητορική του είναι πολεμική, και τα αποτελέσματα που φέρνει είναι εξαιρετικά. Αυτό, σε μια εποχή ηγετών-διαχειριστών, είναι επαναστατικό.
'Ομως, η επιτυχία του δεν αφορά μόνο την Αργεντινή. Αφορά όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η ελευθερία, η ιδιωτική πρωτοβουλία και η ατομική ευθύνη δεν είναι «νεοφιλελεύθερες εμμονές», αλλά ο μόνος δρόμος προς την αξιοπρέπεια. Οι πολίτες δεν χρειάζονται «προστάτες». Χρειάζονται ευκαιρίες. Και τώρα, μετά από δεκαετίες κρατισμού, διαφθοράς και εξάρτησης, οι πολίτες της Αργεντινής, μέσα από τη στήριξη προς τον Μιλέι και την ατζέντα του, εκφράζουν ξεκάθαρα την πεποίθηση ότι είναι έτοιμοι να σταθούν στα πόδια τους.
Ο άνεμος που σηκώνεται σήμερα στο Μπουένος Άιρες δεν είναι απλώς πολιτικός. Είναι πολιτισμικός. Είναι η αναγέννηση ενός έθνους που αποφάσισε να μεγαλώσει επιτέλους, και εμείς, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μπορούμε μόνο να του ευχηθούμε να συνεχίσει να εμπιστεύεται τις φιλελεύθερες πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζει ο Μιλέι.
