Άκουγα προχθές την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, με την συγκεκριμένη και εμπεριστατωμένη κριτική της προς την κυβέρνηση και σκέφτηκα πόσο τυχερός είναι ο πρωθυπουργός διότι δεν την έχει απέναντί του ως ηγέτιδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλιώς αποφάσισαν οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ στις εσωκομματικές εκλογές και αυτή την επιλογή τους την καρπώνεται, εξ αντικειμένου, η κυβέρνηση.
Όμως ο λόγος της κυρίας Διαμαντοπούλου υπάρχει και ακούγεται, αγνοώ όμως το πολιτικό βεληνεκές του. Πιο πολύ ακούω τους μουσαφίρηδες της Νέας Δημοκρατίας να εκφράζονται θετικά προς το πρόσωπό της παρά τους γηγενείς Πασόκους. Δηλαδή υποψιάζομαι ότι τα όσα λέει και ο τρόπος που τα λέει έχουν μεγαλύτερο ακροατήριο εντός της κυβερνητικής παράταξης παρά στον δικό της χώρο, του οποίου ένα σημαντικό κομμάτι τη θεωρεί ξένο σώμα. Αυτό προκύπτει από τα δημόσια σχόλιά τους.
Αυτό σημαίνει πως αν εκλεγόταν αυτή αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο διεμβολισμός ενός μέρους της βάσης της Νέας Δημοκρατίας—κυρίως του κεντρώου, μεταρρυθμιστικού τμήματός της—από τον λόγο της, θα δημιουργούσε σίγουρα προβλήματα στη δημοσκοπική εικόνα του κυβερνώντος κόμματος. Και η ζημία θα ήταν διπλή, καθώς οι απώλειες θα πήγαιναν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψαλιδίζοντας τη μεταξύ τους διαφορά.
Για να προλάβω τη γνωστή ένσταση: Φυσικά και αν εκλεγόταν η κυρία Α. Διαμαντοπούλου το ΠΑΣΟΚ θα είχε απώλειες προς τα αριστερά του, όμως και τώρα με τον Νίκο Ανδρουλάκη δεν έχει; Δεν υπάρχουν διαρροές προς την Πλεύση Ελευθερίας; Άλλωστε, το παρόν άρθρο δεν ασχολείται με τις συνέπειες που θα είχε η εκλογή της κυρίας Διαμαντοπούλου για το ΠΑΣΟΚ, αλλά για τη Νέα Δημοκρατία, όπως δείχνει και ο τίτλος του.
Πάντως, ανεξαρτήτως των παραπάνω, είναι απολύτως θετικό για την πολιτική ζωή της χώρας που ακούγονται τέτοιες φωνές στις μέρες μας. Μέρες γεμάτες υστερία, μίσος και αγανάκτηση, πραγματική ή κατασκευασμένη. Διότι αυτό που λείπει δεν είναι οι κραυγές—αυτές περισσεύουν—αλλά η συγκεκριμένη κριτική που συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις και όχι τα γνωστά και τετριμμένα ευχολόγια. Μια τέτοιου είδους αντιπολίτευση βοηθά και την εκάστοτε κυβέρνηση να βελτιωθεί, στον βαθμό που μπορεί να εγκολπωθεί αυτές τις προτάσεις ή μέρος τους.
Το πολιτικό ερώτημα είναι αν η φωνή της κυρίας Α. Διαμαντοπούλου, με το χαρακτηριστικό πολιτικό της στίγμα, θα έχει κάποια αποτελεσματικότητα παραμένοντας στα όρια ενός συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται πως αναζητεί τον χώρο της εντός του κόμματός της, αλλά προσωπικά μου δίνει την εικόνα μιας μοναχικής περσόνας με πλήρη επίγνωση αυτής της πολιτικής μοναξιάς.
Πάντως, ο Μητσοτάκης στάθηκε τυχερός και σε αυτή την περίπτωση. Πιο βολικός αντίπαλος από την Πλεύση Ελευθερίας δεν υπάρχει.
