«Ποια αλήθεια να αποκατασταθεί Άννα-- Μαρία; Ότι δεν διαπράττει το Ισραήλ γενοκτονία; Η ακαδημαϊκή ελευθερία σου έκανε μέρος του προβλήματος ένα ολόκληρο Τμήμα. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα;»
Σε αυτές τις ελάχιστες γραμμές συμπυκνώνεται το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στον τόπο μας. Η δογματική—αφοριστική αντιμετώπιση ενός γεγονότος για το οποίο υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για διάλογο και αποδοχή της διαφορετικής άποψης. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποδεκτή αξιωματικά. Από εδώ ξεκινά κάθε συζήτηση. Οποιαδήποτε άλλη γνώμη που αμφισβητεί αυτό το αξίωμα είναι εξοβελιστέα. Δεν πρέπει καν να ακουστεί. Διότι αν ακουστεί στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής ελευθερίας ,τότε καθιστά «ολόκληρο το τμήμα μέρος του προβλήματος».
Και εδώ ανακύπτει το ερώτημα: ποιο είναι αυτό το πρόβλημα σύντροφε καθηγητά; Ότι στο Τμήμα σου δεν υπάρχει ομοφωνία; Μήπως μπερδεύεις την Κόβα με το πανεπιστημιακό τμήμα; Στην Κόβα σου μπορεί να θέλετε την ομοφωνία. Στα πανεπιστήμια σύντροφε καθηγητά, που τα χρηματοδοτούμε όλοι μας, η ακαδημαϊκή ελευθερία ποτέ δεν μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα, καθώς αποτελεί καταστατική αρχή της πανεπιστημιακής κοινότητας. Έτσι «μέρος του προβλήματος» έγινε το τμήμα σου διότι οι σύντροφοί σου θέλουν την έρευνα υποταγμένη στα ιδεολογικά και πολιτικά τους προτάγματα κι εσύ φοβάσαι την οργή τους διότι μια συνεργάτιδά σου δεν υποτάχθηκε σε αυτά. Δεν υποτάχθηκε στην «ορθοδοξία» τους. Περί αυτού πρόκειται.
Αλλά ο εν λόγω καθηγητής το προχώρησε ακόμα πιο πολύ. Διέκοψε τη συνεργασία με την κυρία Δρουμπούκη. Κλασική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Διοικητικό μέτρο λόγω διαφωνίας που καταλύει την έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Ο εν λόγω καθηγητής συγχέει τον ρόλο του καθοδηγητή με αυτόν του πανεπιστημιακού. Και δεν είναι η μοναδική περίπτωση.
Επί της ουσίας της υπόθεσης. Η κυρία Δρουμπούκη δεν είναι χθεσινή στην έρευνα για τον αντισημιτισμό. Παλιότερα δεν ενόχλησε. Σήμερα γιατί; Διότι τόλμησε να συνδέσει τον όψιμο αντισημιτισμό με τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023, μια ημερομηνία που η Αριστερά και οι παραφυάδες της την έχουν καταχωνιάσει στα βαθύτερα μέρη του εγκεφάλου τους. Γι αυτούς οι Ισραηλινοί ξύπνησαν ένα πρωί και άρχισαν να σκοτώνουν άνευ λόγου Παλαιστίνιους. Έτσι, η προσπάθεια της κυρίας Δρουμπούκη, μέσα από έναν συλλογικό τόμο, να αναδείξει τον σύγχρονο αντισημιτισμό «με αφορμή τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου» προκάλεσε τις αντιδράσεις πολύ συγκεκριμένων πανεπιστημιακών, με γνωστή την κομματική τους στράτευση. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις ακολούθησε ο Διαδικτυακός όχλος για να της επιτεθεί.
Το πώς αντιμετωπίστηκε η κυρία Δρουμπούκη δείχνει τα όρια της ακαδημαϊκής ελευθερίας στην Ελλάδα. Αυτά τα θέτει κάθε φορά μια ομάδα πανεπιστημιακών που, με τη νοοτροπία του ιεροεξεταστή, φροντίζει να διαφυλάσσει τα ιερά και τα όσια της Αριστεράς και να στοχοποιεί κάθε άλλη άποψη που κρίνει ότι τα αμφισβητεί.
