Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, στέλεχος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, καταδικάστηκε από τουρκικό δικαστήριο σε φυλάκιση δύο ετών και εφτά μηνών για εξύβριση δημόσιων αξιωματούχων. Είχε χαρακτηρίσει το 2019 αυτούς που είχαν ακυρώσει τις δημοτικές εκλογές «ανόητους». Αν η ποινή του επικυρωθεί από το εφετείο στο οποίο προσέφυγε δε θα έχει το δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές, απέναντι στον Ερντογάν.
Ως γνωστόν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια άνετη επικράτηση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης. Συνεπώς ο Ερντογάν φαίνεται πως μέσω της τουρκικής δικαιοσύνης που ελέγχεται απολύτως από αυτόν, θα εξουδετερώσει τον βασικότερό του αντίπαλο. Μια μεθόδευση που χαρακτηρίζει το αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας, γιατί με δικαστικές αποφάσεις μόνον τα αυταρχικά καθεστώτα φιμώνουν και εξουδετερώνουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και μάλιστα λίγους μήνες πριν από τις εκλογές.
Αυτή η εξέλιξη μου έφερε στο νου τη σκευωρία Νοβάρτις που εξύφαναν σκοτεινά κέντρα της Δεξιάς συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ για να τεθούν εκτός μάχης δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Μια σκευωρία που στόχευε εκτός από την ποινική και ηθική εξόντωση των κατηγορηθέντων, και τον εξευτελισμό των δύο μεγάλων παρατάξεων στις οποίες αυτοί ανήκαν. Το ότι ο σχεδιασμός δεν πέτυχε, δε σημαίνει πως δεν σχεδιάστηκε και δεν υλοποιήθηκε τουλάχιστον στο πρώτο του στάδιο.
Όπως θα θυμάται ο αναγνώστης ο κεντρικός προσανατολισμός των σκευωρών ήταν να διεξαχθούν οι εκλογές με δύο τουλάχιστον στελέχη της αντιπολίτευσης προφυλακισμένα και τους υπόλοιπους οκτώ να περιμένουν να αποδείξουν την αθωότητά τους στις δικαστικές αίθουσες. Αν συγκρίνουμε αυτό που έγινε στην Τουρκία χθες με αυτό που επιχειρήθηκε να γίνει στην Ελλάδα το 2018, η δική μας περίπτωση είναι σοβαρότερη γιατί δεν αφορούσε μόνον δέκα πολιτικούς πρώτης γραμμής, αλλά κυρίως γιατί αφορούσε τη σπίλωση συνολικά δύο ιστορικών παρατάξεων.
Στην Τουρκία οι ηγέτες της ενωμένης αντιπολίτευσης, αν επικυρωθεί η ποινή του Ιμάμογλου από το εφετείο, θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν άλλον αντίπαλο εναντίον του Ερντογάν. Στην Ελλάδα, με δύο στελέχη της αντιπολίτευσης προφυλακισμένα και οκτώ υπό κατηγορία, οι σκευωροί θα έπαιζαν χωρίς αντίπαλο. Το σχέδιο τους χάλασε γιατί αναγκάστηκαν, λόγω των γεγονότων γύρω από το Μακεδονικό, να επισπεύσουν τις διώξεις κι έτσι να χαθεί το timing των εκλογών.
Μετά την απόπειρα πλήρους ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου, οι τότε κυβερνώντες επιχείρησαν να εξοντώσουν και τους πολιτικούς τους αντιπάλους με τη συνδρομή επίορκων κρατικών λειτουργών, δείχνοντας έτσι την ολοκληρωτική τους νοοτροπία. Ένα σκηνικό που είχε όλα τα χαρακτηριστικά της θεσμικής και της πολιτικής εκτροπής. Ένα σκηνικό που κατέρρευσε γιατί ευτυχώς η πατρίδα μας δεν μπορούσε ποτέ να γίνει Τουρκία.
