Γεμάτοι περηφάνια, φωνάζοντας «λευτεριά στην Παλαιστίνη», οι ταξιδιώτες της Αιγύπτου πορεύθηκαν εντός του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Ήταν η κορύφωση της πορείας προς τη Γάζα η οποία διακόπηκε από τις παντοφλιές και τα μπουγέλα των Αιγυπτίων. Τριτοκοσμικοί οι Αιγύπτιοι δεν κατάλαβαν το μεγαλείο που κρύβεται πίσω από τέτοιες πορείες. Στην αθάνατη πατρίδα ολόκληρη η κοινωνία, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι εκπαιδευμένη στις πορείες της Αριστεράς.
Παλιότερα γινόταν κάτω από τον καυτό ήλιο του Μαΐου. Περπατούσαν δεκάδες χιλιόμετρα με καπελάκια ή με μαντήλια απλωμένα στα κεφάλια τους και κατάκοποι έφταναν στο τέρμα της πορείας μετά από πολλές ώρες. Φυσικά όσοι άντεχαν. Ήταν μια δοκιμασία που ατσάλωνε και σφυρηλατούσε συγχρόνως την ταξική και αγωνιστική συνείδηση. Επακολουθούσε πάντα συναυλία «προοδευτικών» τραγουδιστών. Αυτές οι πορείες ειρήνης εκφυλίστηκαν όταν κατέρρευσε ο σοσιαλισμός. Διότι οι περιπατητές έχασαν τη μητέρα—πατρίδα της παγκόσμιας Ειρήνης και του Αφοπλισμού. Συγχρόνως και τα κεφάλαια που χρηματοδοτούσαν αυτές τις πορείες.
Μετά ήρθε η πορεία στη Γένοβα. Η συμμετοχή σε αυτήν αποτελούσε στοιχείο του επαναστατικού βιογραφικού. Στην ερώτηση αν ήσουν κι εσύ στη Γένοβα, μια απάντηση υπήρχε για τον αριστερό που σεβόταν τον εαυτό του μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. «Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί!»
Στο επαναστατικό μετερίζι της Γένοβας γαλβανώθηκε το μέταλλο του Αλέξη Τσίπρα. Εκεί πήρε το πανευρωπαϊκό βάπτισμα του πυρός και μετά έγινε πρωθυπουργός στην Ελλάδα. Τώρα πορεύεται προς το Χάρβαρντ και τα λοιπά προπύργια του δημοκρατικού καπιταλισμού. Δεν ξέρω αν αυτό είναι βήμα προς τα μπροστά ή προς τα πίσω όχι μόνο για τον ίδιο τον Αλέξη, αλλά και για το ιστορικό προτσές. Πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, χάθηκε η ευκαιρία από την Ελλάδα να ξεκινήσει η πανευρωπαϊκή Επανάσταση. Ήταν μια ήττα που την πληρώνουν ακόμα οι λαοί της Ευρώπης. (Ευτυχώς!)
Χθες παίχθηκε το τελευταίο μέρος της κωμωδίας «march to Gaza» με την μεγαλειώδη πορεία εντός του ελληνικού αεροδρομίου. Οι διαδηλωτές έφεραν ακόμα τα ίχνη από τις παντοφλιές και τα μπουγελώματα των Αιγυπτίων. Αυτά είχε κατά νου η ιέρεια της Μποφιλίου που χτυπιόταν σαν δαιμονισμένη στη σκηνή του θεάτρου, φορώντας την παλαιστινιακή μαντήλα—απαραίτητο επαναστατικό αξεσουάρ, κάτι σαν τις Louis Vuitton των πλουσίων-- ενώ ο χορός, μαζί με την πρωθιέρεια, τραγουδούσε άσμα πένθιμο αλλά και θριαμβικό συγχρόνως. Ας φέρει στο μυαλό του ο αναγνώστης αυτές τις δύο σκηνές, ας τις συνθέσει και τότε θα διαπιστώσει το μεγαλείο όλων αυτών των ανθρώπων. Από τη μια οι ηρωικοί περιπατητές και από την άλλη η Τέχνη για τον Άνθρωπο, με άλφα κεφαλαίο. Ανατρίχιασα από τη συγκίνηση.
Δεν έχω υπ΄όψη μου αν οι αλληλέγγυοι έχουν προγραμματίσει και κάποια άλλη πορεία. Κανονικά θα έπρεπε να αναρτούν στο Διαδίκτυο το πρόγραμμα των εκδηλώσεών τους. Σαν τα φεστιβάλ. Μου είπαν κάτι για πορεία προς την Τεχεράνη, αλλά μάλλον είναι κακόβουλες διαδόσεις της Μοσάντ.
