Παίζοντας ευρωπαϊκά ο Κ. Μητσοτάκης άνοιξε τη σεζόν. Η αναγγελθείσα σύναξη των ηγετών από τα Δυτ. Βαλκάνια, παρουσία της Ευρωπαϊκής Ηγεσίας, μετά δείπνου που επισφράγισε την ελληνική φιλοξενία, είχε προηγουμένως ένα πολύτιμο «κερασάκι». Την επίσκεψη στην Αθήνα που πραγματοποίησε «αιφνιδιαστικά» για λόγους ασφαλείας, ο Ουκρανός Πρωθυπουργός Ζελένσκι.
Προφανώς, όλα είχαν προγραμματιστεί και οργανωθεί, ώστε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να είναι ο οικοδεσπότης της περαιτέρω προσέγγισης και γιατί όχι της υποδοχής κι άλλων βαλκανικών κρατών στην ενωμένη Ευρώπη. Η συνάντηση με τον Β. Ζελένσκι και η παρουσία του στο δείπνο που παρέθεσε ο Κ. Μητσοτάκης, σε μια κρίσιμη στιγμή καμπής του πολέμου με τη Ρωσία, εμφανίζει την Αθήνα, ως πρωτεύουσα κράτους που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες δράσης υπό τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, έχοντας ολοκληρώσει τις θερινές του διακοπές με την ανάβαση, συνοδευόμενος από την κόρη του Δάφνη, στα Λευκά Όρη, ακολουθώντας το αναρριχητικό μονοπάτι του πατρός του, επέστρεψε σε κάτι που δείχνει να τον ενδιαφέρει πολύ και να τον «γεμίζει» ενέργεια. Η πολιτική δραστηριότητα σε περιβάλλον ευρωπαϊκό με ορίζοντες, πια, παγκόσμιους.
Πιθανώς να είναι, ακόμη, νωρίς για τα επόμενα βήματα του. Έχει προηγηθεί όμως η ομιλία του στο Κογκρέσο, ώστε να διαφανεί το ενδιαφέρον του ιδίου, ωστόσο, κι οι δυνατότητες του να ανταποκριθεί στα δεδομένα του διεθνούς πολιτικού στερεώματος.
Μπορούμε να θυμηθούμε ότι και στο πρόσφατο παρελθόν, υπήρξαν Έλληνες πολιτικοί ηγέτες που επιχείρησαν να διευρύνουν την ελληνική παρουσία στην ευρωπαϊκή τουλάχιστον σκηνή αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την επαφή ηγετών αραβικών κυρίως κρατών της Μεσογείου αλλά και άλλων της Βαλκανικής με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Ποτέ όμως, έως τώρα, Έλληνας πολιτικός δεν ανέβηκε κατηγορία, αναλαμβάνοντας ρόλο στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Ας αρχίσει, λοιπόν, η εντατική προπόνηση…
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή ο Μητσοτάκης, παίζει χωρίς αντίπαλο απέναντι του. Μόνο τον εαυτό του. Όπως πολλάκις έχει γραφεί κι αναλυθεί, δεν είναι το καλύτερο. Είναι όμως η πραγματικότητα, η πραγματική. Έως ότου συγκροτηθεί ικανή Αντιπολίτευση, που να δώσει «χειροπιαστές» απαντήσεις στα ζητήματα κι όχι απλώς θεωρίες, απαιτείται, όπως φαίνεται, ικανός χρόνος.
Έως τότε, κυρίαρχος, δείχνει ο Κ. Μητσοτάκης. Ας μην ξεχνάμε αντίστοιχες ενάρξεις νέας περιόδου:
Το 2020, με τον κορωνοϊό «τούρλα», οι ελληνοτουρκικές σχέσεις στα όρια πολέμου.
Το 2021 με τις φωτιές στη Βαρυμπόμπη και στην Εύβοια πολιτική πίεση για την οποία «αναλυτές»…έβλεπαν πτώση Μητσοτάκη που έγινε, για τους ίδιους, βεβαιότητα.
Το 2022 με τις υποκλοπές, που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον στις ξαπλώστρες, προτού έρθει το κίνημα!
Ο Μητσοτάκης δεν έπεσε. Αντιθέτως κέρδισε δύο εκλογές, ισοπεδώνοντας τον αντίπαλό του, που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ και περιηγήθηκε στην καλιφορνέζικη ζωή.
Ο Πρωθυπουργός μπαίνει στη σεζόν, ευρωπαϊκά, με αντίπαλο στο εσωτερικό την πραγματικότητα. Την κανονική, την σκληρή ενίοτε, την δύσκολη.
Εδώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Ούτε η έλλειψη αντιπάλου τα κάνει ευκολότερα…
