Ανοιχτή επιστολή υπέγραψαν 45 πρώην στελέχη της Νίκης που εξηγούν γιατί αποχώρησαν από το κόμμα, το οποίο μάλιστα αποκαλούν πομπωδώς και «κίνημα».
Ένα κόμμα θρησκόληπτων συνωμοσιολόγων που εμφανίστηκε από το πουθενά καταγράφοντας κάτι λιγότερο από 3% στις πρώτες εκλογές του Μαΐου του ’23, αλλά καταφέρνοντας να μπει τελικά στη Βουλή στις δεύτερες μαζί με τους Σπαρτιάτες και την Πλεύση Ελευθερίας.
Η απλή αναλογική του Τσίπρα με την οποία ο τελευταίος επιχείρησε να αποτρέψει τότε την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, ναρκοθετώντας την επιστροφή της χώρας στην ομαλότητα, γύρισε μπούμερανγκ. Ο Σύριζα έσκαψε λάκκο για τον βασικό του αντίπαλο αλλά έπεσε ο ίδιος μέσα καθώς από 71 βουλευτές τον Μάιο του ’23, εξέλεξε μόλις 47 ένα μήνα μετά.
Δυο χρόνια αργότερα η κοινοβουλευτική του δύναμη έπεσε στους 26 με τις αλλεπάλληλες διασπάσεις και ανεξαρτητοποιήσεις, χάνοντας έτσι και την αξιωματική αντιπολίτευση και κινούμενος πλέον στο 6-7% δημοσκοπικά.
Στις πρώτες εκλογές του Μαΐου του ’23, μπήκαν στη Βουλή 5 μόνο κόμματα. Αλλά στις δεύτερες μπήκαν 8, αυξάνοντας έτσι δραματικά το όριο αυτοδυναμίας.
Αλλά αν οι πρώτες εκλογές γίνονταν χωρίς απλή αναλογική και δεν χρειαζόταν να πάμε σε δεύτερες, κανένα από τα υπόλοιπα μικρά κόμματα δεν θα ήταν τώρα στη Βουλή. Ούτε οι Σπαρτιάτες, ούτε η Νίκη, ούτε η Πλεύση.
Αυτή τη ζημιά έκανε η απλή αναλογική του Τσίπρα, ενός Τσίπρα που κατηγόρησε μάλιστα τότε με περίσσιο θράσος τον Μητσοτάκη ότι λόγω των δεύτερων εκλογών, μπήκαν ναζί και ακροδεξιοί στη Βουλή, θυμίζοντας το γνωστό ανέκδοτο με τον γιο που σκότωσε τους γονείς του αλλά εκλιπαρούσε για την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν πλέον ορφανός.
Με τα σημερινά δεδομένα και με βάση τις τρέχουσες μετρήσεις, εκτός από τους Σπαρτιάτες που ανιχνεύονται πια δημοσκοπικά με το ζόρι, μια σειρά από κόμματα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού.
Νέα Αριστερά, Νίκη, Μέρα 25, Κίνημα Δημοκρατίας, Φωνή Λογικής είναι αμφίβολο επίσης αν θα μπουν στην επόμενη Βουλή. Αν συμβεί αυτό, τότε μαζί με τους Σπαρτιάτες αθροίζουν ένα 12-13% που αυξάνεται σε 15-16% μαζί με τα υπόλοιπα εκτός Βουλής κόμματα και κομματίδια.
Ποσοστό που είναι αρκετό για να ρίξει το όριο της αυτοδυναμίας στο 36-36.5%.
Δυο χρόνια πριν, στις μετρήσεις τις εποχής, η Νέα Δημοκρατία καταγραφόταν δημοσκοπικά στο 32-33% αλλά κέρδισε τελικά τις εκλογές με 40.5%. Και σήμερα - στο μέσον της δεύτερης θητείας της - βρίσκεται περίπου στο 30% με άλλα όμως δυο χρόνια να απομένουν μέχρι τις εκλογές.
Πολλοί εκφράζουν δυσαρέσκεια για την ακρίβεια, την εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό, τη συνεχιζόμενη ανομία στα πανεπιστήμια, την αργή πορεία κάποιων μεταρρυθμίσεων, τα Τέμπη. Κατανοητά όλα αυτά.
Από την άλλη, ο πολύς κόσμος αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά τα όποια λάθη της, παράγει έργο και εναλλακτική δεν υπάρχει.
Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να συνεννοηθούν ακόμα και για τα κατηγορητήρια της Προανακριτικής και δεν λένε σχεδόν ούτε καλημέρα μεταξύ τους, πως περιμένει κανείς να συμφωνήσουν ως προς το πως θα κυβερνηθεί η χώρα;
Με τα σημερινά δεδομένα, μια τρίτη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του ’27 φαίνεται δύσκολη. Μπορεί όμως να γίνει εφικτή υπό προϋποθέσεις.
Η πρώτη νίκη το ’19 ήταν ψήφος προσμονής και ελπίδας μετά τη λαίλαπα του Σύριζα. Η δεύτερη νίκη, αυτή του ’23, ήταν ψήφος επιβράβευσης και ταυτόχρονα τιμωρίας του Σύριζα για την άθλια αντιπολίτευση που μετήλθε στην τετραετία 2019-23.
Στις τρίτες εκλογές, αυτές του ’27, η Νέα Δημοκρατία αναμετράται βασικά με τον εαυτό της και την αξιοπιστία της, έχοντας πλέον ένα κυβερνητικό παρελθόν 8 ετών.
Αρκεί μια ενδεχόμενη τρίτη αυτοδυναμία τότε, να μην ιδωθεί σε καμία περίπτωση ως λευκή επιταγή και πυροδοτήσει φαινόμενα αλαζονείας.
Γιατί ο κόσμος δεν έχει πλέον αντοχές, ούτε περίοδος χάριτος θα υπάρξει.
Αλλά αν πάλι αυτός ο κόσμος επιλέξει να τον κυβερνήσει το σκορποχώρι της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης, κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε.
Αλλά τότε θα πρέπει κι ο καθένας ν ‘αναλάβει τις ευθύνες του.
Γιατί στην πολιτική συμβαίνει να ισχύει κατ’ εξοχήν ένα αξίωμα.
Ότι το τζάμπα πέθανε. Και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό.
