Η Γαλλία παρουσιάζεται διχασμένη μετά το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Και αυτός ο διαχωρισμός είναι περισσότερο κοινωνικός από πολιτικός. Οι έρευνες κοινής γνώμης έδειξαν ότι αυτό που ονομάζουν οι Γάλλοι «βαθύς λαός» ψήφισε υπέρ της Λεπέν. Παρά την δαιμονολογία των ελληνικών κοινωνικών δικτύων, δεν έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι φασίστες.
Είναι οι αποκλεισμένοι της παγκοσμιοποίησης, οι εργάτες, οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, οι αγρότες. Και κυρίως είναι πολίτες που βλέπουν στη χώρα τους, μια χώρα που με αιματηρή επανάσταση διακήρυξε τη δημοκρατία, να δημιουργούνται συνθήκες αναίρεσής της, με τα ισλαμικά γκέτο και την αντίστοιχη τρομοκρατία, την οποία μόνο η Γαλλία έχει βιώσει τόσο αιματηρά.
Δεν είναι φασίστες το 41,5% του Γαλλικού λαού, που πρώτος δίδαξε δημοκρατία στους καιρούς της νεωτερικότητας. Είναι άνθρωποι που βγάζουν την απεγνωσμένη κραυγή: «Είμαστε και εμείς εδώ, πολίτες αυτής τη χώρας». Και είναι φυσικό να τους αγγίζει το σύνθημα της Λεπέν «Πρώτα η Γαλλία». Τα έθνη έχουν ταυτότητα και τα μέλη τους κοινότητα αυτοπροσδιορισμού.
Και όσο οι λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» της Ευρώπης και της Ελλάδας αρνούνται να κατανοήσουν αυτή την φυσική αλήθεια, όσο βαφτίζουν μηχανιστικά (και με αφ’ υψηλού οιηματική περιφρόνηση) αυτή τη αυτοσυνείδηση ως ακροδεξιά και φασιστική, τόσο θα δίνουν χώρο στις Λεπέν και τους Ζεμούρ που το εκμεταλλεύονται.
Ειδικά στην χώρα μας από «αριστερές» πέννες και φωνές στα social media, περίσσεψε η κατακραυγή για την «φασιστική απόκλιση» του γαλλικού λαού, αλλά ουδείς ασχολήθηκε για τις αιτίες. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρίας δοθείσης, είδε στις γαλλικές εκλογές μήνυμα για συνεργασία… με το ΚΙΝΑΛ!
Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του « Η ήττα της Λεπέν και η νίκη Μακρόν είναι μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας στην Ευρώπη, αλλά και προειδοποίηση. Δεν μπορεί να εφησυχάζει κάνεις και ιδιαίτερα οι αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις. Η ήττα της ακροδεξιάς - που ξεπέρασε σήμερα το 40%- και των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών πολιτικών που την ενισχύουν, αποτελεί τη μέγιστη προτεραιότητα. Η αντιμετώπιση τους απαιτεί ενωτικές πρωτοβουλίες και συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων».
Δεν το έλεγε αυτό, το περί «συμπόρευσης» στον σύντροφο Μελανσόν, που ναι μεν είπε μην ψηφίσετε Λεπέν, αλλά δεν προέτρεψε για ψήφο σε Μακρόν. Εξ ου και το 17% των ψηφοφόρων του ψήφισαν Λεπέν.
Βέβαια κατά τον ΣΥΡΙΖΑ φταίνε γι’ αυτό οι νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές του Μακρόν που την ενίσχυσαν. Αντιφάσκει όμως γιατί από τη μια βλέπει το αποτέλεσμα ως «μήνυμα υπέρ της δημοκρατίας» και αφετέρου καταδικάζει τις νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές, ως μη δημοκρατικές. Τι από τα δύο; Την στιγμή μάλιστα που αν κάποιος εγκύψει στο πρόγραμμα Λεπέν διαβάζει την ίδια αχαλίνωτη υποσχεσιολογία με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Στο μόνο που διαχωρίζονται κάθετα, και που είναι κατά η γνώμη μας η κύρια πηγή προτίμησης στη Λεπέν, είναι το μεταναστευτικό.
Πιο επικεντρωμένη στο πραγματικό σημαινόμενο της εκλογής Μακρόν η δήλωση Ανδρουλάκη, καθότι εστιάζει στο ευρωπαϊκό αποτέλεσμα της εκλογής, που επηρεάζει και σταθεροποιεί (και εκεί έγκειται η αξία της) την Ευρώπη ως γεωπολιτική οντότητα, άσχετα με την πολιτική του στο εσωτερικό.
Κατά τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ: «Η Ευρώπη σε αυτή τη δύσκολη περίοδο έχει ανάγκη από ηγεσίες, που κατανοούν την ανάγκη για περισσότερες κοινές πολιτικές μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών σε τομείς όπως η Άμυνα, η Ασφάλεια, η Οικονομία και το Κοινωνικό Κράτος. Ένας πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, οι αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και η ενεργειακή κρίση, συνιστούν προκλήσεις που απαιτούν υπευθυνότητα και αλληλεγγύη απέναντι στη μισαλλοδοξία, η οποία υπονομεύει το κοινό μας μέλλον».
Να πούμε ότι παρόλη τη φιλολογία περί νεοφιλελευθερισμού, η Γαλλία είναι από τα πιο κοινωνικά , αν όχι το πιο κοινωνικό, κράτος στην Ευρώπη, καθώς το 60% των δημοσίων εσόδων επιστρέφεται στον λαό ως κοινωνικές παροχές. Ως προς τα ανωτέρω για την σημασία της νίκης σχετικά με την Ευρώπη, ο Ανδρουλάκης είναι σωστά και ρεαλιστικά επικεντρωμένος στην εκλογή Μακρόν.
Τα περί «μισαλλοδοξίας» όμως που αναφέρονται στη δήλωση Ανδρουλάκη (και που στην ουσία αφορά μόνο το μουσουλμανικό στοιχείο στην γαλλική πραγματικότητα ) δεν είναι λεκτική προσχώρηση του ΚΙΝΑΛ στη γλώσσα της «προοδευτικής παράταξης». Τα πιστεύει. Ως προς αυτό έχει την ίδια οπτική με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιαφέρον έχει πως θα τα προσαρμόσει στην ελληνική πραγματικότητα όταν έρθει η ώρα των προεκλογικών διακηρύξεων.
Το ΚΚΕ πάντα στο δικό του μήκος κύματος, θεωρεί ότι «η επίκληση στη «δημοκρατία» θα είναι το άλλοθι της κυβέρνησης Μακρόν για να συνεχίσει την επίθεση στα δικαιώματα του γαλλικού λαού, ρίχνοντας έτσι κι άλλο «νερό στο μύλο» της αντιδραστικοποίησης και της ακροδεξιάς»...
Εν καταλήξει, οι λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» στη χώρα μας, ζουν με την ακράδαντη πεποίθηση ότι την ακροδεξιά την θρέφουν οι «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Δεν έχουν καν αναρωτηθεί μήπως την θρέφουν και οι δικές τους πολιτικές της απόλυτης ανοχής στο μεταναστευτικό. Πολιτικές που φοβίζουν και αγανακτούν τα λαϊκά στρώματα.
ΥΓ: Δεν σχολιάσαμε τον Μητσοτάκη γιατί η δήλωσή του δεν επιδέχεται σχολιασμού. Απλώς είπε τα τυπικώς αυτονόητα που επιβάλει η θέση του ως πρωθυπουργού: «Μια σημαντική νίκη για την Γαλλία, την Ευρώπη και την Δημοκρατία».
