«Θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως αν δεν υπάρξει άμεση απελευθέρωση των ομήρων» δήλωσε ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Ισραέλ Κατς. Το αυθόρμητο ερώτημα που ανακύπτει είναι πόσο πιο κόλαση να γίνει ο ερειπιώνας της Γάζας; Η απειλή όμως μας υπενθυμίζει και τη γενεσιουργό αιτία του παρόντος δράματος.
Τόσο αίμα, τόση δυστυχία αλλά η Χαμάς επιμένει σε μια ατέρμονη ομηρεία που έχει για θύμα της όχι μόνο τους ομήρους, αλλά τον λαό της Γάζας υπέρ του οποίου υποτίθεται ότι πολεμά. Και το κάνει εσκεμμένα προκειμένου να γεννηθούν αύριο νέοι «πολεμιστές του Θεού» που θα ξεκληρίσουν το Ισραήλ.
Αυτό το παραβλέπει ο μονόφθαλμος συναισθηματικός ακτιβισμός της παγκόσμιας κοινότητας, αλλά και ο επίσημος ανθρωπισμός των 29 ευρωπαϊκών χωρών που ζητούν από το Ισραήλ τον τερματισμό του πολέμου. Μαζί τους φυσικά, αλλά πως είναι δυνατόν απλώς να ζητούν από τη Χαμάς να απελευθερώσει τους ομήρους, χωρίς το κείμενο να περιλαμβάνεται έκδηλη καταδίκη της 7ης Οκτωβρίου που έγινε η νέα μήτρα των αφόρητων δεινών που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι;
Αυτός ο μονομερής καταγγελτισμός συσπειρώνει τον κόσμο του Ισραήλ. Αφοπλίζει ακόμη και εκείνους που αντιτίθενται στην πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης. Όταν η χώρα σου βρίσκεται σε πόλεμο, χτυπήθηκε με το Ιράν, η Χαμάς κρατά ομήρους, ενώ υφίσταται και επιθέσεις από τους Χούθι, αποβαίνει πολυτέλεια να ενώνεις την κριτική σου με εκείνη των αντιπάλων της πατρίδας σου. Οπότε σιγείς και αφήνεις τον Νετανιάχου να συνεχίζει τα δυσανάλογα αντίποινα.
Το ίδιο επιτυγχάνουν και εδώ στη χώρα μας οι πλείστοι αλληλέγγυοι των Παλαιστινίων. Στη Σύρο που οι καμιά διακοσαριά δεν άφησαν τους τουρίστες του κρουαζιερόπλοιου να κατέβουν, πρόσθεσαν στα επιχειρήματά τους ότι κάποιοι τουρίστες ανέμισαν ισραηλινές σημαίες. Ε και; Πόσο παράξενη είναι αυτή η εκδήλωση φιλοπατρίας για έναν λαό που βρίσκεται σε πόλεμο, και που θεωρεί ότι μάχεται έναντι εχθρών που θέλουν να τον εξαφανίσουν;
Γιατί η Γάζα είναι η μια πτυχή, όπου η δυστυχία έγινε καθεστώς. Και που η Χαμάς με την αδιαλλαξία της την επιτείνει και την εκτραχύνει. Ώσπου στο τέλος να εξυπηρετήσει τον στόχο των ακροδεξιών του Ισραήλ. Να φύγουν οι Παλαιστίνιοι από τη λωρίδα γης στην οποία έχουν συνωστισθεί και δυστυχούν.
Ήδη πληροφορίες των διεθνών Μέσων αναφέρουν ότι η ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών Μοσαντ φέρεται να διεξήγαγε συζητήσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, προσπαθώντας να πείσει τη Λιβύη, την Αιθιοπία και την Ινδονησία, να δεχθούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Γάζα. Βέβαια αυτά είναι στην σφαίρα των σεναρίων, γιατί θα αποτελούσαν βίαιη εκτόπιση πληθυσμού.
Προφανώς, οι ηγέτες των 29 δεν λειτούργησαν με επεξεργασμένη πολιτική αλλά ως ηχείο μιας κοινής γνώμης που όμως έχει αρχίσει να αποφορτίζεται. Και σε αυτό δεν νομίζουμε ότι συνετέλεσε ο Τραμπ με τη σιωπή που επέβαλε αμερικανικά πανεπιστήμια, ούτε η κούραση της διαμαρτυρίας, αλλά η κατευθυνόμενη μονομέρεια της οργής.
Εντάξει, είναι κατανοητό η κοινή γνώμη να μην αγανακτεί για τις μαζικές σφαγές δεκάδων χιλιάδων αμάχων στο Νταρφούρ, για την κατάρρευση των νοσοκομείων, για τον λιμό και τον εκτοπισμό 9 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ούτε για την Αιθιοπία και τη Μοζαμβίκη με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τα εκατομμύρια τους εκτοπισμένους. Δεν ξέρουν άλλωστε καν που βρίσκονται αυτές οι χώρες. Γι’ αυτούς θα ενδιαφερθούν μόνο εάν έρθουν εδώ ως παράνομοι μετανάστες.
Όμως η Ουκρανία είναι δίπλα, είναι Ευρώπη. Και εκεί σφαγιάστηκαν παιδιά ενώ άλλα απήχθησαν και εξαφανίστηκαν στη ρωσική ενδοχώρα. Και εκεί οι νεκροί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, και εκεί πόλεις έγιναν ερείπια, και εκεί 7 εκατομμύρια έφυγαν πρόσφυγες σε άλλες χώρες, και 3 εκατομμύρια στο εσωτερικό της χώρας τους.
Γι’ αυτούς κανένα δάκρυ. Αυτοί που σωστά λένε ότι πρέπει να διαχωρίζονται οι Παλαιστίνιοι από την Χαμάς, δεν διαχωρίζουν τους Ουκρανούς. Επικρατεί η φασιστική συλλογική ευθύνη «είναι όλοι Ναζί», επειδή κάποτε υπήρξε ο Στεπάν Μπαντέρας και η οργάνωσή του, και ο οποίος μας έχει αφήσει χρόνους 65 χρόνια τώρα. Ή γιατί υπήρξε στις μέρες μας το τάγμα Αζόφ, τα μέλη του οποίου πέθαναν και πεθαίνουν για να υπερασπίσουν την πατρίδα τους.
Έτσι η συλλογική ευθύνη λειτουργεί και για τους Ισραηλινούς. Δεν είναι ο Νετανιάχου. Είναι οι Εβραίοι που δεν πρέπει να αποβιβαστούν από το κρουαζιερόπλοιο, που δεν πρέπει να έχουν επενδύσεις στη χώρα μας, που δεν πρέπει να κυκλοφορούν στα στενά της Πλάκας ως τουρίστες γιατί θα τους περιλάβει ο Ρουβίκωνας. Και που δεν πρέπει οι έφηβοι Ισραηλινοί να διασκεδάζουν σε κλαμπ της Ρόδου, γιατί κινδυνεύουν να τους μαχαιρώσουν οι... αντιφασίστες, όπως έγινε προχθές.
Ο μονομερής ανθρωπισμός για τους Παλαιστίνιους, με τον επιθετικό δογματισμό του, έγινε παιγνίδι των «επαγγελματιών» της καταγγελίας. Και απομακρύνει την κοινή γνώμη. Δεν ήταν η Σύρος που απαγόρευσε την αποβίβαση των Ισραηλινών. Ήταν τα 200 άτομα.
