Το τελευταίο κυρίως διάστημα διαμορφώνεται, συχνά άκριτα, ένα κλίμα απαξίωσης για τον θεσμό του βουλευτή.
Συζητήσεις στα πάνελ, άρθρα σε εφημερίδες και σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα διαμορφώνουν την εικόνα ενός πολιτικού προσωπικού που περιορίζεται σε «εξυπηρετήσεις», που αδυνατεί να προσφέρει ουσιαστικό έργο και που, ιδιαίτερα για όσους δεν είναι υπουργοί ή δεν διατηρούν επαφή με τα μέσα ενημέρωσης, θεωρείται, σχεδόν, περιττό.
Είναι μια προσέγγιση επικίνδυνα απλουστευτική. Και είναι και βαθιά άδικη.
Αυτό που συχνά λησμονείται, ή επιλέγεται να αγνοηθεί, είναι ο αθόρυβος, αλλά ουσιαστικός ρόλος του βουλευτή.
Ενός βουλευτή της επαρχίας, που συχνά δεν καλείται σε τηλεοπτικά πάνελ, δεν απασχολεί τη δημόσια σφαίρα, αλλά την ίδια ώρα δίνει αγώνες ουσίας.
Από συμμετοχή σε παγκόσμιους ή ευρωπαϊκούς διακοινοβουλευτικούς θεσμούς, από προώθηση θεσμικών θεμάτων στην κυβέρνηση, από τη σιωπηρή δουλειά σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές έως τις μεγάλες κοινοβουλευτικές μάχες.
Όλα αυτά, δεν προβάλλονται. Αλλά συμβαίνουν. Και αξίζει να ακουστούν.
Όταν, λοιπόν, ακούμε προτάσεις για κατάργηση του σταυρού προτίμησης στο όνομα μιας «εξευρωπαϊσμένης» αντίληψης πολιτικής, ας θυμόμαστε κάτι κρίσιμο, δεν είμαστε ακόμα Μεγάλη Βρετανία.
Ούτε τα κόμματά μας έχουν ακόμα την εσωκομματική δημοκρατία που απαιτείται για μια τέτοια μεταρρύθμιση.
Ο σταυρός, στην παρούσα συγκυρία, παραμένει ο μόνος μηχανισμός δημοκρατικής νομιμοποίησης που έχει στα χέρια του ο πολίτης για να διαμορφώσει το πολιτικό προσωπικό και ταυτόχρονα μοχλός αντιστάθμισης μια διακομματικής έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας.
Αν θέλουμε να συζητήσουμε σοβαρά για αναβάθμιση του κοινοβουλευτικού έργου, τότε ας μιλήσουμε πρώτα για το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού. Για την αποδέσμευση της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία. Με ταυτόχρονη, όμως, κατάργηση της κομματικής πειθαρχίας που ευνουχίζει τη δυνατότητα του βουλευτή να εκφραστεί ελεύθερα. Και για μια πολιτική κουλτούρα όπου η διαφωνία δεν συνεπάγεται διαγραφή ή απαξίωση.
Δεν υπερασπίζομαι τον βουλευτισμό γενικά και αόριστα. Υπερασπίζομαι την πολιτική με ουσία και ευθύνη. Τους συναδέλφους μου, ιδιαίτερα τους νεότερους της επαρχίας, που εργάζονται αθόρυβα και ουσιαστικά, που προσπαθούν να επιλύσουν θεσμικά προβλήματα και να τιμήσουν την ψήφο του πολίτη, με ένα εχθρικό, μη ψηφιοποιημένο κρατικό μηχανισμό. Υπάρχουν διαμάντια στη σημερινή Βουλή. Ίσως, όχι φανταχτερά, αλλά σίγουρα πολύτιμα.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι βουλευτές. Είναι ότι σε ένα ανακυκλωμένο σύστημα εξουσίας με πρόσωπα-κλειδιά κυρίως από την Αττική, οι φωνές της περιφέρειας ακούγονται λιγότερο. Είναι καιρός να αλλάξει αυτό.
Στηρίζω την κυβέρνηση, σέβομαι τον θεσμό, υπηρετώ την παράταξη, αλλά δεν πρόκειται να σιωπήσω. Θα συνεχίσω να μιλώ, όχι για να ακουστώ, αλλά για να υπερασπιστώ αυτό που με έφερε ως εδώ, την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Γιατί η σιωπή γεννά απαξίωση και η απαξίωση φέρνει τελικά κάτι πιο επικίνδυνο, τον κυνισμό.
Τέλος, δεν θεωρώ τον εαυτό μου βουλευτή επαρχίας. Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ μεγάλη για να θεωρείται επαρχία.
* Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης ΝΔ, πρόεδρος Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
