Είναι απολύτως φυσιολογικό οι τελευταίες ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε η ελληνική κυβέρνηση με τις ΗΠΑ να έχουν προκαλέσει τις ανησυχίες των εκπροσώπων στην Ελλάδα των ρωσικών συμφερόντων, πρωτίστως στο πολιτικό επίπεδο. Και δεν αναφέρομαι στην παραδοσιακή, ορθόδοξη Αριστερά. Αναφέρομαι στη φιλορωσική Δεξιά η οποία πάντα είχε ισχυρά ερείσματα κυρίως στον χώρο των ΜΜΕ και σε συγκεκριμένες περιοχές της πατρίδας μας. Σήμερα, κύριοι εκφραστές είναι μέρος αυτών που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις 2004-2009 και αργότερα αποτέλεσαν τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στόχος τους: H πολιτική αποσταθεροποίηση, η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και στη συνέχεια η συμμετοχή της ρωσόφιλης δεξιάς σε έναν ευρύ κυβερνητικό συνασπισμό. Έτσι θα μπει και πάλι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων από τα οποία έχει αποκοπεί εδώ και έξι χρόνια. Στρατηγική επιδίωξη, στο όνομα μιας δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η αναθεώρηση της θέσης της Ελλάδας στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Φιλορώσοι είτε εκ πεποιθήσεως είτε επειδή «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», αγνοούν τους νέους συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή μας και έχουν αποβεί, μετά από πολλά χρόνια, υπέρ των δικών μας συμφερόντων.
Αλλά όταν είσαι απλώς ανόητος και ανίκανος ή απλώς πρακτορεύεις ξένα συμφέροντα, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Σήμερα, έχει διαμορφωθεί ένας άξονας στον οποίον συμμετέχουν και οι ΗΠΑ. Δηλαδή στο πολιτικό - στρατιωτικό - οικονομικό τρίγωνο Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος προστέθηκαν και οι ΗΠΑ. Εκτιμούν πως τα συμφέροντά τους στην περιοχή εξυπηρετούνται καλύτερα μέσα από το συγκεκριμένο συνεργατικό σχήμα.
Στόχος των φιλορωσικών πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων είναι να σπάσει αυτό το τετράγωνο. Έτσι, επιχειρείται η κυβερνητική αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα και η ενεργοποίηση εκ νέου του ρωσικού βραχίονα στην Κύπρο, του ΑΚΕΛ. Και όλα αυτά στο όνομα του «πατριωτισμού».
Για την Ελλάδα ο σχεδιασμός φαίνεται πως έχει δύο εναλλακτικές: Η πρώτη και βασική είναι οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και η επανεμφάνιση στην κεντρική πολιτική σκηνή ζόμπι του παρελθόντος για να ηγηθούν μιας κυβέρνησης ευρύτερων συνεργασιών. Κάπου εδώ κολλά και ο Τσίπρας, και οι άριστες σχέσεις του με τη δεξιά συνιστώσα.
Επειδή αυτός ο σχεδιασμός έχει υψηλό ρίσκο - η Νέα Δημοκρατία να κατακτήσει την αυτοδυναμία ή να απέχει οριακά από αυτήν - υπάρχει η εναλλακτική του. Ανατροπή του πρωθυπουργού ή της κυβέρνησής του σχετικά σύντομα, ώστε η Νέα Δημοκρατία να βαδίσει προς την εκλογική αναμέτρηση τραυματισμένη και αποδυναμωμένη.
Η προσδοκία της ρωσόφιλης Δεξιάς ποια ήταν; Ο Ντόναλντ Τραμπ με ένα νεύμα του χεριού του να σημάνει την πτώση Μητσοτάκη. Πόθεν προέκυψε αυτή η προσδοκία; Επειδή οι δυνάμεις εσωτερικού είναι αδύναμες να νικήσουν τον Έλληνα πρωθυπουργό, η ρωσόφιλη Δεξιά εναπόθεσε τις ελπίδες της στις ΗΠΑ, λόγω της… αντι - woke ατζέντας του Αμερικανού προέδρου. (Εδώ το κοινό γελά!)
Η εβδομάδα που πέρασε με τα όσα συνέβησαν στην Αθήνα ήταν καταλυτική. Η Ελλάδα, όπως και επί Τζο Μπάιντεν, εξακολουθεί να είναι ο ισχυρός και σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή. Η κυβέρνηση κινούμενη σε ένα πολύ ασφαλέστερο πλέον διεθνές περιβάλλον καλείται να βελτιώσει την εικόνα της διαχειριζόμενη την καθημερινότητα του πολίτη, στερώντας από τη ρωσόφιλη Δεξιά τα όποια αντιπολιτευτικά επιχειρήματα. Ας το κάνει!
