Η πολύπαθη Χιλή μετά το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ, είχε μπει στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Με ελλείψεις, με μεγάλες οικονομικές ανισότητες κληρονομημένες από το παρελθόν, πάντως της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Η τραγική ιστορία του ηρωικού Προέδρου Σαλβαντόρ Αλιέντε, η φκρίκη των χιλιάδων δολοφονημένων, των βασανισμένων, των αγνοούμενων, είναι από καιρό αιμάσσουσες αναμνήσεις για τον Χιλιανό λαό, αλλά η δημοκρατία έχει προχωρήσει.
Πριν από την εκλογή του κεντροαριστερού Προέδρου Γκαμπριέλ Μπόριτς, την Κυριακή, είχαν εκλεγεί δημοκρατικοί Πρόεδροι όπως ο σοσιαλιστής Ρικάρδο Λάγος το 2000, ενώ το 2006 εξελέγη η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος Μισέλ Μπατσελέ - και αυτή από το Σοσιαλιστικό κόμμα. Η Μπατσελέ που επανεξελέγη από το 2014 ως το 2018, είχε βασανισθεί η ίδια, ενώ ο αξιωματικός σύζυγός της είχε πεθάνει από βασανιστήρια στα κολαστήρια του Πινοσέτ.
Αυτοί οι σοσιαλιστές νικητές πέρασαν απαρατήρητοι για τη Ριζοσπαστική Αριστερά. Πιο κοντά της ήταν τότε ο σεβαστός αγώνας του Ούγκο Τσάβες, αλλά και μετά τα κατορθώματα του τραμπούκου Νικολάς Μαδούρο. Το 2013 ο Τσίπρας δήλωνε από τη Βενεζουέλα ότι ο λαός της (επί Μαδούρο) έχει δημιουργήσει «ένα παράδειγμα όχι μόνο για τη Λατινική Αμερική, αλλά για τους λαούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη που αγωνίζονται για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη και για δικαιώματα».
Το ίδιο απαρατήρητη, ας απλή ειδησεογραφική αναφορά, θα περνούσε ενδεχομένως και η νίκη του Μπόριτς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειαζόταν μια προπαγανδιστική ανάσα ελπίδας, έστω και προερχόμενη από πολύ μακριά.
Από τα ολότελα… καλός κι ο Μπόριτς, και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να οικειοποιηθεί τη νίκη του. Έτσι εν χορώ άρχισαν τα επινίκια.
Ο Αλέξης Τσίπρας σε ανάρτησή του έγραψε «Η ελπίδα μπορεί να κερδίσει τον φόβο και το σκοτάδι. Στεκόμαστε μαζί με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της Χιλής».
Βέβαια το γεγονός ότι το σκοτάδι είχε νικηθεί από καιρό και τα θύματα του σκοταδιού είχαν ήδη υπάρξει Πρόεδροι της χώρας, αποτελεί… λεπτομέρεια που δεν την αφήσει να του χαλάσει το αφήγημα. Όπως και η …λεπτομέρεια των προσεγμένων λέξεων που χρησιμοποιεί ο νέος Πρόεδρος… Μιλάει π.χ. για «νέο νομοθετικό καθεστώς για τις μεγάλες προβληματικές επιχειρήσεις, όχι εθνικοποίηση», και για «δημοσιονομική υπευθυνότητα».
Και ακόμη μιλάει για απόλυτη εμπιστοσύνη στην κεντρική Τράπεζα, και σεβασμό στην ανεξάρτητη θεσμική λειτουργία της (δεν πήρε μαθήματα από τους εδώ συντρόφους να μαγνητοφωνεί, να λασπολογεί, να κυνηγάει τον Χιλιανό Στουρνάρα και τη γυναίκα του).
Εκείνο βασικά που εξυπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το σύνθημα του Μπόριτς: «Είμαστε ή ενότητα είμαστε η ελπίδα. Είμαστε περισσότεροι όταν είμαστε μαζί». Αυτό το «μαζί» σαν να θέλει να το πει στον Ανδρουλάκη του ΚΙΝΑΛ.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης βρήκε «Θαυμάσια τα νέα από τη Χιλή», ενώ ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης και η Σία Αναγνωστοπούλου εναπόθεσαν τις ελπίδες στους στον Μπόριτς. «Η ελπίδα επιστρέφει, μετά τη Χιλή venceremos και τη Βραζιλία» έγραψε ο πρώτος, «η ελπίδα έρχεται από τη Χιλή» η δεύτερη. Πιο συγκρατημένος ο Νίκος Παππάς διατυμπάνιζε «Νίκη της Αριστεράς στη Χιλή».
Πάντως ο Νίκος Ανδρουλάκης, του οποίου ιστορικά η κομματική κουλτούρα έχει μεγαλύτερη σχέση και ιδεολογική συνάφεια με τη Χιλή του Αλιέντε (ο οποίος Αλιέντε ήταν στο μαρτυρολόγιο του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες 70 και ) ήταν τυπικός και συγκρατημένος στο μύνυμά του.
Εδωσε συγχαρητήρια στο νέο Πρόεδρο, και ως αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ευρωπαϊκής Ενωσης - Λατινικής Αμερικής, υποσχέθηκε συμπαράσταση χωρίς να προσπαθήσει να οικειοποιηθεί το αποτέλεσμα.
Αυτά από τις εκλογές της Χιλής. Μπορεί να μας πέφτει κομμάτι μακριά η χώρα, αλλά αν είναι αναπληρώσει τις ελπίδες των συντρόφων… χαλάλι!
