Του Γιάννη Σιδέρη
Ξαφνικά ο Νίκος Φίλης έγινε «αγαπητός» σε όλους, τον τύλιξε η αχλή μια ατμόσφαιρας, ένθεν κακείθεν, θυματοποίησης ή ηρωοποίησής του, που ενίοτε εκπηγάζει από πολιτικές σκοπιμότητες. Αποδρώντας από την συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, και επειδή ο μανιχαϊσμός του άσπρου – μαύρου, δεν είναι χαρακτηριστικό μας, επιχειρούμε μια προσέγγιση εξ αποστάσεως:
Μια διαχειριστική ατυχία της εποχής Διαμαντοπούλου σχετικά με τα βιβλία, για τα οποία ευθύνεται κάποια παρατυπία στην σύμβαση εκτύπωσης, έγινε το μέτρο σύγκρισης για την επιτυχία κάθε μετέπειτα υπουργού.
Επί Νίκου Φίλη τα βιβλία πήγαν στην ώρα τους, όμως αυτό από μόνο του δεν τον καθιστούσε οπωσδήποτε καλό υπουργό, ασχέτως αν ο ίδιος επαίρετο επανειλημμένα γι' αυτό, σχεδόν το κατέστησε εν πολλοίς μέτρο της επιτυχίας του.
Έτσι ξεχάστηκαν άλλα που εκπορεύονταν από εμμονική ιδεοληψία, όπως ας πούμε η επαναφορά των αιωνίων φοιτητών, η επαναφορά επίσης των φοιτητών στις διοικήσεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (δηλαδή η εκ νέου επέλαση των συνδικαλιστών των πολιτικών νεολαιών, που τόσο στοίχισε στο παρελθόν στα πανεπιστήμια –μια αναβίωση ΠΑΣΟΚισμού του 80). Για τότε λέμε που τα μέλη των συμβουλίων παραιτούνταν και ο Φίλης έβλεπε στις παραιτήσεις… δάκτυλο Μητσοτάκη, για τότε επίσης που έδινε την δυνατότητα σε ειδικές κατηγορίες προσωπικού να καταλαμβάνουν θέσεις διδασκόντων χωρίς αντικειμενικές διαδικασίες.
Παράλληλα ο κ. Φίλης, χωρίς καν πτυχίο, αλλά εμφορούμενος από ένθερμο «αγωνιστικό ιδεασμό», παρενέβη σε θέματα τα οποία γνώριζε αποσπασματικά, μη έχοντας την επιστημονική βαρύτητα να τα υποστηρίξει. Όπως ας πούμε, αν ήταν γενοκτονία ή εθνοκάθαρση η αιματηρή περιπέτεια ξολοθρεμού των Ποντίων. Επέμενε, υπουργός ων, επί θεμάτων που άπτονται της λεπτομερούς διερεύνησης και της απόφασης διεθνών οργανισμών, και επιστημόνων κύρους με υψηλές γνώσεις ιστορίας και διεθνούς δικαίου.
Παράλληλα ο ίδιος, δίκην κομματικού συνδικαλιστή αμφιθεάτρου (όπως και ήταν) , αποφάνθηκε περί της δράσης της εκκλησίας στην αντίσταση και τη χούντα, εντάσσοντας την ρητορική του μέσα στην ιστορική φιλολογία της αριστεράς, χωρίς και επ΄ αυτού να έχει τεκμηριωμένη γνώση – ειδικά για την αντίσταση.
Δεν ήταν δικαίωμα ενός υπουργού να αποφαίνεται επί τέτοιων καυτών θεμάτων, δίκην σχολιαστή τηλεοπτικών διαύλων (των βοθροκάναλων που θα έλεγε ο Πολάκης). Εάν το θεωρούσε αναγκαίο να διερευνηθούν αυτά, θα μπορούσε υπό την αιγίδα του υπουργείου να διοργανώσει συνέδρια. Αυτό θα ήταν δικαίωμά του και υποχρέωσή του ως υπουργός.
Ωστόσο οι όποιες ιδεοληπτικές αστοχίες Φίλη, ήταν αστοχίες και υπερβολές εντός των ορίων της συντεταγμένων θεσμικών πλαισίων. Η εκπαραθύρωσή του όχι.
Ο Φίλης δεν έκανε κάτι αριστερό με τα θρησκευτικά. Επιχείρησε να κάνει το αυτονόητο. Στοιχειώδη αστικό εκσυγχρονισμό σε μία θεσμικώς καθυστερημένη ευρωπαϊκή χώρα εν έτει 2016.
Άλλωστε εξ αυτής της πρόθεσής του υπήρξαν και θετικά επί υπουργίας του, όπως ουσιαστικές τομές στον τρόπο προσέγγισης της ιστορίας προς όφελος μαθητών και διδασκόντων (π.χ. έδωσε έμφαση στα γεγονότα της Δυτικής Ευρώπης, ενθάρρυνε την προσέγγιση της ιστορίας με κριτική ματιά, με χρήση ψηφιακών μέσων, μετέφερε διδακτά ύλη από το Γυμνάσιο στο Λύκειο κλπ).
Ούτως ή άλλως, ο τρόπος διδασκαλίας των μαθημάτων, το γνωστικό αντικείμενο των βιβλίων, αποτελούν αρμοδιότητα του αρμόδιου υπουργείου και των εντεταλμένων οργάνων της (π.χ. παιδαγωγικό ινστιτούτο). Δεν είναι δουλειά της εκκλησίας να αποφανθεί εάν το μάθημα των θρησκευτικών θα είναι κατηχητικό ή θρηκειολογικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε κατάσταση σοκ
Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη, βρίσκονται σε κατάσταση πολιτικού σοκ. Η δυσαρέσκεια χτυπάει κόκκινο, και πολλοί συγκρίνουν την υποταγή της κυβέρνησης στην εκκλησία με την αντίστοιχη περίοδο ανυπακοής του Σημίτη.
Εξ' ανάγκης αποδέχονται τα μνημονιακά μέτρα, εφόσον οι εναλλακτικές που υπόσχονταν ήταν αυταπάτες, ζώντας σε έναν διαρκή πολιτικό εφιάλτη. Με την αποπομπή Φίλη ωστόσο και την αιτία της, θεωρούν ότι γκρεμίστηκε ο κόσμος τους. Ο Φίλης, και δευτερευόντως ο Σκουρλέτης, ήταν τα τελευταία οχυρά τους. Τους θύμιζαν τις ονειρικές εποχές που θα επέλαυναν και θα έσκιζαν τα μνημόνια, και αφού αυτό δεν ήταν μπορετό να το κάνουν, τουλάχιστον κρατούσαν την σημαία του αντικληρικαλισμού, αναμένοντας παράλληλα τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας. Το είχαν τόσο σίγουρο…
Τώρα είναι αναγκασμένοι να συμβιώσουν με τα ράκη των αυταπατών τους, με την κατάρρευση και των τελευταίων τους άλλοθι. Η υπαρξιακή κρίση στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός, και θα ωθήσει αρκετούς να ακολουθήσουν πρώην συντρόφους τους, στην πολιτική αποστρατεία.
Και γι αυτό δεν φταίει η τρόικα. Φταίει η γοητεία της εξουσίας που παρέσυρε την ηγεσία τους και αποφάσισε να αναδείξει έναν ακόμη, τον τρίτο, συγκυβερνήτη: Τον κ. Ιερώνυμο!
