Η ώρα της κρίσης για τα ηγεμονικά σχέδια της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Βόρειο Αφρική πλησιάζει, καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν επισπεύδει την έγκριση της Εθνοσυνέλευσης για την στρατιωτική συνδρομή στην κυβέρνηση της Τρίπολης, την ώρα που ο διεθνής παράγοντας αποδοκιμάζει κάθε εξωτερικοί εμπλοκή στην Λιβυκή κρίση.
Συγχρόνως όμως η Άγκυρα διαμηνύει ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί σχέδια που αποκλείουν την Τουρκία και στοχοποιεί τον αγωγό East Med, ο οποίος μετά την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου αποκτά πλέον υπόσταση.
Την επόμενη Πέμπτη στο Ζάππειο Μέγαρο οι κ. Μητσοτάκης, Αναστασιάδης και Νετανιάχου στέλνουν το μήνυμα ότι τρεις σημαντικές χώρες της περιοχής είναι αποφασισμένες να προχωρήσουν στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων τους και να χτίσουν ένα πλαίσιο ασφαλείας και σταθερότητας στον άξονα που ταυτίζεται με τα θαλάσσια σύνορα τους. Σύνορα τα οποία αμφισβητεί η Άγκυρα.
Και για το Ισραήλ η εξασφάλιση «ζωτικού χώρου» που του δίνει έξοδο προς την Μεσόγειο είναι στρατηγικής σημασίας επιλογή ,όπως φυσικά και η εναλλακτική επιλογή της εξαγωγής του φυσικού αερίου του προς την Ευρώπη, που παρακάμπτει την Τουρκία.
Ο East Med είναι σαφώς ένα πολιτικό project καθώς για την υλοποίηση του είναι κρίσιμη, μετά την υπογραφή της διακρατικής συμφωνίας, η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του και η στήριξή του από την επιχειρηματική κοινότητα.
Όμως το πρόβλημα του κ.Ερντογάν δεν είναι μόνο ο αγωγός East Med, αλλά το ασαφές και θολό τοπίο το οποίο έχει να αντιμετωπίσει πλέον στην Λιβύη.
Μόσχα, Παρίσι , Ουάσιγκτον, Ρώμη, Κάιρο, έχουν προειδοποιήσει ότι κάθε ξένη παρέμβαση στην Λιβύη είναι ανεπιθύμητη και θα οδηγήσει σε κλιμάκωση της κρίσης.
Ο κ. Ερντογάν έφαγε «πόρτα» από Αλγερία και Τυνησία, που δεν θέλουν να εμπλακούν στην Λιβυκή κρίση παίρνοντας το μέρος της Τουρκίας, χάνοντας έτσι την όποια νομιμοποίηση επιδίωκε στην τουρκική παρέμβαση στην Λιβύη.
Ο κ. Ερντογάν θεωρεί ότι όπως έπραξε με την συριακή κρίση η με την κρίση των πυραύλων S-400, θα μπορέσει και πάλι να ξεπεράσει τις ενστάσεις και αντιδράσεις και να επιβάλει την δική του επιλογή. Στη περίπτωση της Λιβύης όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Ο Τούρκος ηγέτης έχει πλέον εκτεθεί και η αξιοπιστία του στον μουσουλμανικό κόσμο κρίνεται από την αποφασιστικότητα του να παρέμβει στην Λιβύη και να τηρήσει τις υποσχέσεις του για στήριξη του καθεστώτος Αλ Σάραζ. Όμως αυτή η κίνηση θα τον φέρει σε ευθεία σύγκρουση και πιθανότατα «θερμή» τόσο με την Μόσχα αλλά κυρίως με την Αίγυπτο η οποία υποστηρίζει και πολιτικά αλλά και στρατιωτικά τις δυνάμεις του στρατηγού Χάφταρ.
Η Τουρκία θα έχει σοβαρές δυσκολίες για να διαχειριστεί ένα ακόμη πολεμικό μέτωπο, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά που η πρόσβαση του γίνεται μέσω του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας και της Αιγύπτου ενώ θα έχει ανοιχτό το όλο και πιο δύσκολο μέτωπο της Βόρειας Συρίας. Και στην Λιβύη ο κ. Ερντογάν δεν θα έχει την ανοχή του Β. Πούτιν όπως συνέβη στην Συρία.
Σε ότι αφορά τις ΗΠΑ και μόνο το γεγονός ότι ο ΥΠΕΞ Μ. Πομπέο επέλεξε να επισκεφθεί την Κύπρο στις 7 Ιανουαρίου, για να επαναβεβαιώσει την στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ -Κυπριακής Δημοκρατίας και την ίδια ημέρα ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει μια κρίσιμη και καθοριστική συνάντηση στον Λευκό Οίκο με τον Ντ. Τραμπ, στέλνουν σαφές μήνυμα στην Άγκυρα.
Η Άγκυρα παίζοντας όλα τα χαρτιά της στην Λιβύη είναι εγκλωβισμένη σε μια δύσκολη κατάσταση, όπου όμως η πρόκληση μιας θερμής κρίσης με την Ελλάδα αποτελεί ίσως την μόνη διέξοδο της. Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για την Αθήνα
Ν.Μ
