του Νίκου Ζαχαριάδη
Όταν πήρα τηλέφωνο στην Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων, η κυρία που μου μίλησε, δεν χρειάστηκε πολλές εξηγήσεις. Προφανώς είχε δώσει την ίδια απάντηση πολλές φορές κατά την διάρκεια του πρωινού και η αντίδραση ήταν ακαριαία: «Η ένωσή μας, έχει αποφασίσει να μη μιλήσει σε κανέναν. Θα βγάλει μια ανακοίνωση αργότερα μέσα στην ημέρα και θα σας διανεμηθεί».
Είχε μόλις ανακοινωθεί – μετά τον σάλο που είχε προηγηθεί στα social media - η απόφαση του υπουργείου Συγκοινωνιών, να κατεβάσει την επίμαχη διαφημιστική (;) αφίσα με θέμα «Αφήστε με να ζήσω» από τους σταθμούς του metro. Μια αφίσα της γνωστής λογικής, με ένα έμβρυο στο κέντρο και διάφορα αμφιβόλου εγκυρότητας στοιχεία γύρω γύρω. Η γνωστή ενοχοποιητική επιχειρηματολογία που προσπαθεί να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα για να ξανάρθει στην ατζέντα το θέμα της απαγόρευσης των εκτρώσεων.
Γι’ αυτό και η κυρία από την Πανελλήνια Ένωση Φίλων Πολυτέκνων, ήταν υπεύθυνη (σύμφωνα με ανακοίνωση της ΣΤΑΣΥ) για την συγκεκριμένη καμπάνια, χωρίς να χάσει το καχύποπτο ύφος της, είχε προλάβει να χρωματίσει ελαφρώς την φωνή της με ένα τόνο «μάρτυρα» της ελευθερίας του λόγου. Αυτή την «πικρή» ειρωνεία που υιοθετούν συνήθως όσοι θέλουν να μιλάνε ελεύθερα για τον περιορισμό της ελευθερίας των άλλων και που κάνει θραύση στα status με κεφαλαία γράμματα στο facebook: «Δυστυχώς δεν θα μπορείτε να βλέπετε για πολύ ακόμα την αφίσα μας, όσο προλάβατε…», κατέληξε. Στο κάτω-κάτω, μπορεί να ενδιαφερόμουν να «ενισχύσω» κι εγώ την Ένωση, όπως άλλωστε με προέτρεπε το banner δεξιά στο site. Ένα banner που απεικονίζει γραφικά τις σκιές ενός μπαμπά, μιας μαμάς και επτά παιδιών να κρατιούνται χέρι-χέρι σε ένα σπίτι. Και γύρω από το σπίτι πολλά χέρια να το προστατεύουν.
Και εδώ που τα λέμε, ήταν σοφή η απόφαση της Ένωσης Φίλων Πολυτέκνων, να μην δώσει προσωπικές συνεντεύξεις. Δηλαδή να αποφύγει να απαντήσει στο προφανές ερώτημα «πού βρέθηκαν τόσα χρήματα για μια καμπάνια τέτοιου μεγέθους στο μετρό» και αν σε αυτούς που «ενισχύουν» την πολύτεκνη οικογένεια, υπάρχουν και κάποιοι που την ενισχύουν υπερβολικά γενναιόδωρα… Και εν πάσει περιπτώσει, τι δουλειά έχουν οι φίλοι των πολυτέκνων, που στο κάτω-κάτω έγιναν πολύτεκνοι από επιλογή, να ανακατεύονται με τις μήτρες αυτών που επέλεξαν να μην γίνουν πολύτεκνοι. Δεν τους φτάνουν οι φίλοι που έχουν και θέλουν κι άλλους με το ζόρι;
Τώρα βέβαια, το κατά πόσο μια αφίσα που κινείται στην επιχειρηματολογία «μανούλα άσε με να ζήσω», γεμάτη αμφισβητήσιμα στοιχεία, μπορεί να πείσει κάποια να μην ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της στην άμβλωση και να μετατραπεί σε πολύτεκνη, παραμένει συζητήσιμο. Όπως παραμένει συζητήσιμο και το κατά πόσο οι φίλοι των πολυτέκνων θα συνεχίσουν να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την ζωή αυτού του αγέννητου παιδιού, αν αυτό μεγαλώνοντας ανακαλύψει ότι είναι για παράδειγμα gay.
Όμως προφανώς ο σκοπός της καμπάνιας δεν είναι αυτός. Σκοπός της καμπάνιας είναι να μπει στην ατζέντα. Γιατί, από την στιγμή που αρχίζει να συζητιέται, έχει επιτευχθεί η πρώτη και σημαντικότερη νίκη. Οι υπέρμαχοι της απαγόρευσης των αμβλώσεων (που έντεχνα προτιμούν το αθώο επικοινωνιακά αμπαλάζ «υπέρ της ζωής»…), έχουν γίνει ισότιμοι συνομιλητές. Εκτοξεύουν τα fake στοιχεία τους στις συζητήσεις, όπως και οι εμβολιαστές. Θέτουν θέματα ηθικής σε συγκινησιακά φορτισμένους τόνους. Και σιγά-σιγά αρχίζουν να γίνονται ισότιμος πόλος ενός debate. Ενός debate που δεν υπήρχε πριν από λίγο. Όπως έγινε και με τους εμβολιαστές, τους οπαδούς της θεωρίας «μας ψεκάζουν» ή ακόμα και με τους οπαδούς της επίπεδης γης. Κάθε αγανακτισμένη κοινοποίηση της αφίσας τους σήμερα στα social media, όσο αγανακτισμένη κι αν ήταν, τους προσέφερε λίγο ακόμα κερδισμένο έδαφος προς της «κανονικότητα» και το mainstream. Μια ακόμα αύξηση των πιθανοτήτων, αύριο, κάποιος εκπρόσωπός τους να είναι καλεσμένος σε κάποια πρωινή εκπομπή… Και από ‘κει και πέρα, «αρχίζουν τα όργανα». Καλή τύχη σε όσους προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τις «κραυγές» τους λογικά.
Υ.Γ.: Όσο για το υπουργείο Συγκοινωνιών, που έσπευσε να ανταποκριθεί στο αίτημα της άμεσης δημοκρατίας του Facebook και να κατεβάσει την καμπάνια, καλή τύχη, την επόμενη φορά. Που κάποιο άλλοι θα θεωρήσουν ότι θίγονται και θα απαιτήσουν να πάρει πάλι θέση. Γιατί, όταν δεν ακολουθείς τους κανόνες αλλά το «δημόσιο αίσθημα της αγανάκτησης», χάνεις για πάντα την ουδετερότητά σου. Και στο εξής ο καθένας έχει δικαίωμα να σε εγκαλέσει ότι μεροληπτείς γιατί δεν επεμβαίνεις και για κάτι που αυτός θεωρεί ότι τον προκαλεί.
