Του Αντώνη Δαρζέντα
Την κουβέντα για τις αμβλώσεις περιεργως άνοιξε το πρωτοσέλιδο μιας αθλητικής εφημερίδας. Τίποτα βέβαια δεν είναι περίεργο στην Ελλάδα καθώς πολλές φορές το επίπεδο της συζήτησης και η αδυναμία μας να μπούμε στην ουσία ακουμπά το επίπεδο συζήτησης ενός ποδοσφαιρικου αγώνα σε καφενείο.
Το ηθικοπλαστικό εξώφυλλο λοιπόν ήρθε να ταρακουνήσει τα νερά και να ανοίξει τη συζήτηση.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα προφανή.
Πρώτον. Το ζήτημα των αμβλώσεων έχει λυθεί με νόμο σαφή, κατηγορηματικό εδώ και περίπου 40 χρόνια και εξασφαλίζει τόσο την γυναίκα και τα δικαιώματα στο σώμα της όσο και το "αγέννητο παιδί".
Δευτερον. Το νούμερο αμβλώσεων που αναγράφεται είναι εξωφρενικά μεγάλο.
Σε μια χώρα που γεννώνται περίπου 85 χιλιάδες παιδιά τα τα τελευταία έτη είναι αδύνατον και αδιανόητο να μιλάμε για 350 χιλιάδες εκτρώσεις.
Αλλά αρκετά μιλήσαμε για τα προφανή και ας μπούμε στην ουσία.
Κατ αρχάς σε όλο τον κόσμο εδώ και πενήντα με εβδομήντα χρόνια έχουμε μπει σε μια αλυσίδα πτώσης του ρυθμού πληθυσμιακής αύξησης.
Όλος ο κόσμος εξαιτίας της ανόδου του βιοτικού του επιπέδου προχωρά από την εποχή της αυξημένης γεννητικότητας και της αυξημένης παιδικής θνησιμότητας στην εποχή της μειωμένης γεννητικότητας και συνεχώς μειούμενης θνησιμότητας.
Το πρότυπο είναι σαφές, σταθερό και συμβαίνει παντού στον κόσμο και ανεξάρτητα από θρησκεία και τοπικές συνήθειες.
Ακόμα και χώρες όπως το Μπαγκλαντές όπου πριν 50 χρόνια αντιστοιχούσαν 6,7 παιδιά ανά γυναίκα σήμερα αντιστοιχούν 2,5 παιδιά ανά γυναίκα.
Το απίστευτο είναι πως η μείωση είναι τόσο εντυπωσιακή που είναι ακριβώς ίδια ανάμεσα σε χώρες που τις έκαναν με εξαναγκασμό, όπως η Κίνα και ανάμεσα σε χώρες που δεν έκαναν τίποτα και απλά άφησαν τη φυσική ροή πραγμάτων να φέρει την μείωση, όπως η Σρι Λάνκα.
Συνεπώς, ο, τι και να κάνουμε, ο, τι κίνητρο και να δώσουμε, ο, τι διχιλιαρο και να πληρώσουμε, έχουμε μπει σε μια περίοδο χωρίς επιστροφή με χαμηλές γεννήσεις που ενδεχομένως μετά βίας θα καλύπτουν την ανανέωση του πληθυσμού.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κύριος είναι πως δεν υπάρχει πια λόγος για πολλά παιδιά τα οποία χρησιμοποιούνταν σαν κοινωνική πολιτική. Γιατί πριν 100 χρόνια αυτό συνέβαινε. Τα παιδιά έτρωγαν λίγο, δούλευαν πολύ, πέθαιναν πολλά και όσα έμεναν ζωντανά, έφερναν νωρίς μεροκάματο και την δυνατότητα στους ηλικιωμένους γονείς να έχουν κάποιον να τους προσέχει καθώς δεν υπήρχαν ούτε ιδρύματα, ούτε συντάξεις.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια που οι γεννήσεις πέφτουν κατακόρυφα παντού. Το γεγονός πως οι γυναίκες πια δουλεύουν, η άνοδος του φεμινισμού, η αντισύλληψη, η αστικοποίηση.
Πέρα από όλα αυτά και τις σαφείς αιτίες το γεγονός είναι το παραπάνω.
Αλλά ας πάμε εμείς ένα βήμα παραπέρα.
Ας υποθέσουμε ότι όλα τα παιδιά που συλλαμβάνονται στη χώρα, γεννιώνται. Και όχι μόνο αυτά. Και άλλα περισσότερα. Ας υποθέσουμε πως έχουμε πχ πενταπλάσιες γεννήσεις στη χώρα. Και γιατί να είμαστε τσιγγουνηδες. Ας πούμε δεκαπλάσιες. Και ας υποθέσουμε πως όλα αυτά τα παιδιά έχουμε τρόπο να τα μεγαλώσουμε σωστά, έχουμε παιδικούς σταθμούς που μπορούν να τα αφήσουν οι γονείς τους, έχουμε σχολεία να τα σπουδάσουμε, έχουμε φροντιστήρια να τα δουλέψουμε, έχουμε χρήματα για τα Αγγλικά τους, τα Γαλλικά τους, το μπαλέτο τους, το πιάνο τους, το ποδόσφαιρο τους, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το PlayStation και το Xbox τους .
Έχουμε τρόπο να τα κάνουμε όλα να όλα, επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, φιλολόγους αλλά και καλούς τεχνίτες, υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, οικοδόμους, ηλεκτρονικους, χτιστες.
Αλλά ταυτόχρονα δεν αλλάξουμε στη χώρα τίποτα άλλο. Δηλαδή αφήσουμε την αγορά εργασίας όπως είναι τώρα.
Υπερφορολογημένη, στραγγαλισμένη, άδικη, με νέους που θα δουλεύουν με τρεις και εξήντα για να πληρώνουν προνόμια άλλων εποχών και ασφαλιστικές εισφορές για να πληρώνουν εφάπαξ άλλων γενεών. Με 40 υπογραφές για να ανοίξεις δουλειά, με προκαταβολή φόρου, με ΕΦΚΑ, με χαρτόσημα, με βεβαιώσεις γνήσιου υπογραφής, με "ελάτε αύριο κύριε, δεν είναι δική μου δουλειά".
Τι θα γινόταν λέτε;. Μα ότι ακριβώς γίνεται τώρα. Όλη η νέα γενιά τρέχει στο εξωτερικό. Γιατροί, μηχανικοί νοσοκομοι, φυσιοθεραπευτες αλλά και οικοδόμοι, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί τρέχουν στην Γερμανία της Μερκελ και την Βρετανία του Μπορις Τζόνσον.
Δηλαδή θα συνεχίσουμε να επιδοτούμε εμείς με διχίλιαρα και μετά με εκατομμύρια ευρώ την εκπαίδευση, ανθρώπων που θα στελεχώσουν τις εταιρίες του Λονδίνου, του Βερολίνου της Νέας Υόρκης και του Ντουμπάι. Η χώρα θα θρέψει θα μεγαλώσει και θα εκπαιδεύσει το καλύτερο προσωπικό άλλων χωρών και άλλων πόλεων με κοσμοπολιτισμό και πραγματικά ελεύθερη οικονομία.
Κυρίες και κύριοι. Δεν μας σκοτώνουν οι αμβλώσεις. Η χώρα μας σκοτώνει.
