Τα φώτα ήταν ανοιχτά σε πολλά παράθυρα του Κρεμλίνου. Λόγω απόστασης, οι περαστικοί δεν μπορούσαν να ακούσουν τον μανιασμένο θόρυβο που έκαναν οι γραφομηχανές, τις οποίες χτυπούσαν με ζήλο οι ξάγρυπνες γραμματείς της ηγεσίας του ΚΚΣΕ.
Το ημερολόγιο έγραφε 26 Φεβρουαρίου 1956 και την προηγούμενη ημέρα, ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος είχε αναγνώσει την περιβόητη ομιλία του με τίτλο «Για την προσωπολατρία και τις επιπτώσεις της» αποκλειστικά και μόνο για τους σοβιετικούς συνέδρους.
Οι καλεσμένοι, εκπρόσωποι πολλών Κ.Κ. δεν ήταν παρόντες και θα μάθαιναν πολύ αργότερα το περιεχόμενο αυτής της ομιλίας που έμελλε να προκαλέσει την πρώτη ρωγμή στο ατσαλάκωτο αφήγημα της κομμουνιστικής ουτοπίας. Τα αριθμημένα αντίγραφα αυτής της ομιλίας, στάλθηκαν με ειδικά έντυπα παράδοσης - παραλαβής στις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κόμματων των διαφόρων ενωσιακών δημοκρατιών, προκειμένου να αναλυθούν σε κλειστές συγκεντρώσεις επιλεγμένων στελεχών του κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης.
Πολλές δεκαετίες αργότερα, στις μέρες, ολοκληρώθηκε ένα ακόμη συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω αντεγκλήσεων, ειρωνειών, αλληλοϋπονόμευσης και προσωπικών επιθέσεων. Πρώην και νυν ηγέτες, αλλά και οι περί αυτών, ομάδες υποστηρικτών, έδωσαν «μάχες» κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου, όχι για το πως θα διαμορφώσουν κάποια πολιτική πρόταση, αλλά για το πως θα διασφαλίσουν την κομματική ηγεσία.
Ευτυχώς, χάρη στην απευθείας μετάδοση μέσω του Διαδικτύου, οι υπόλοιποι είχαμε την ευκαιρία να διασκεδάσουμε με τα άπειρα ευτράπελα, αλλά και ορισμένες ομιλίες συνέδρων που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα και ήταν βγαλμένες από σενάρια θερινής επιθεώρησης στο Δελφινάριο.
Ο θόρυβος πολύς, οι μάχες των συριζαϊκών τρολ στο Διαδίκτυο, απέκτησαν χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού πολέμου, οι σύνεδροι επέστρεψαν στα σπίτια τους και ο υπό προθεσμία πρόεδρος, κάλεσε τους βουλευτές του κόμματος για ποτό σε γνωστό μπαρ του κέντρου της πρωτεύουσας.
Και η πολιτική; Η πολιτική πήγε περίπατο ή μάλλον κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτή λες κι είναι η ηλικιωμένη, μακρινή θεία που κάνει διαρκώς ενοχλητικές ερωτήσεις και φέρνει σε δύσκολη θέση τους λοιπούς συγγενείς κατά τη διάρκεια κηδείας ή μνημοσύνου.
Το ερώτημα που αναζητάει απάντηση είναι απλό: πώς μετά από τα γουχαΐσματα, τις ύβρεις, τις επιδεικτικές αποχωρήσεις την ώρα που μιλούσαν οι μη αρεστοί σε κάποιους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν το ψυχικό σθένος να συνεργαστούν μεταξύ τους.
Προφανώς, το ψυχολογικό χάσμα ανάμεσα στην παλαιά και τη νέα φρουρά, είναι αδύνατο να καλυφθεί, όσο μερεμέτια κι αν κάνουν τα κομματικά συνεργεία ευκαιριακής επικοινωνίας. Εξάλλου, η πλευρά του νέου προέδρου έχει οπαδούς που διακρίνονται για τον ζήλο του νεοφώτιστου, επιδεικνύοντας υπερβάλλουσα σκληρότητα έναντι των σημερινών αντιπάλων και χθεσινών συντρόφων.
Βλέποντας τα όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς: πόσο ισχυρός ήταν ο παροξυσμός της ελληνικής κοινωνίας το 2015, όταν δια τη ψήφου ανέθεσε σε αυτούς τη διακυβέρνηση της χώρας και παραλίγο θα οδηγήσουν το λαβωμένο καράβι στα βράχια;
Μαζική τύφλωση χτύπησε τότε την κοινωνία, η οποία πίστεψε πως «με ένα νόμο και ένα άρθρο θα γίνουν όλα όπως πριν». Και βρέθηκαν αυτοί οι τυχοδιώκτες, με πλήρη άγνοια των κανόνων και των πολιτικών στη διεθνή σκηνή να απειλούν δημόσια πως «θα βαράνε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές».
Βαρύ το τίμημα που πλήρωσε και θα πληρώνει για πολύ ακόμη η ελληνική κοινωνία λόγω του 4ου μνημονίου που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ για να παραμείνει λίγους ακόμη μήνες στην εξουσία, ικανοποιώντας αιτήματα και χάρες του εκλογικού του ακροατηρίου και των σκοτεινών του διασυνδέσεων.
Αυτές τις μέρες, παρακολουθήσαμε τις εργασίες του αποκαλούμενου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η αρχή του τέλους, ενός τέλους που θα είναι αργό, βασανιστικό, εξευτελιστικό. Γιατί όπως έστρωσαν, έτσι θα κοιμηθούν.
