Δεν μπορώ άλλο την γκρίνια τους. Την καρμιριά τους, την διαρκή τους άρνηση και μουρμούρα. Φυσικά, και η κυβέρνηση δεν τα κάνει όλα σωστά, ασφαλώς και υπάρχουν παραλείψεις και αστοχίες και (καμιά φορά) ανοησίες στην καθημερινή της πολιτική, πλην αυτό ο αντιδραστικό και επίμονο μουρ-μουρ-μουρ σύσσωμης της αντιπολίτευσης καταντά ανυπόφορο. Μην σας πω και γελοίο.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο νιώθουν υποχρεωμένοι να μιλήσουν για όλα, μα όλα όσα κάνει ή εξαγγέλλει η κυβέρνηση. Θα πάθουν τίποτα δηλαδή, αν αφήσουν ασχολίαστο κάποιο μέτρο ή απόφαση, από τα εκατοντάδες που σκάνε στην πιάτσα κάθε μέρα; Διότι όταν μιλάς για τα πάντα και κάθε στιγμή, δίχως μάλιστα να έχεις επεξεργασμένη αντιπρόταση, στο τέλος πετάς και καμιά ανοησία που γυρίζει και σε βαράει στο κεφάλι σαν μπούμερανγκ.
Για παράδειγμα, τι τους έπιασε και άνοιξαν μέτωπο με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας των ανηλίκων; Είχαν καμιά ανάγκη να το κάνουν; Μια επιτροπή επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων έφτιαξε η κυβέρνηση, αυτή πρότεινε κάποιες δράσεις με βάση την βιβλιογραφία, την ελληνική εμπειρία και τα διεθνή δεδομένα, που τις κατέθεσε ως πρόταση για υλοποίηση. Η κυβέρνηση τις υιοθέτησε, τι άλλο να έκανε εξάλλου; Εκτός κι αν επέλεγε την πλήρη αδράνεια.
Και όρμησαν όλοι, κόμματα, φορείς, ομοσπονδίες, συνδικάτα, ενώσεις, όποιος μιλά και γράφει σε τούτο τον τόπο, να τον φάνε τον Μητσοτάκη επειδή εξήγγειλε αυτά τα μέτρα. Αίσχος ο ένας, απαράδεκτα ο άλλος, ελλιπέστατα ο τρίτος, αυταρχικά ο τέταρτος, αντιδραστικά ο πέμπτος, επαναλαμβανόμενα ο έκτος, και πάει λέγοντας. «Όχι» από δω, «όχι» από κει, «όχι» από παραπέρα. Και δίχως την παραμικρή αντιπρόταση. Σκέτα «όχι».
Για ένα θέμα που και η κουτσή Μαρία καταλαβαίνει ότι είναι πολύπλοκο, δύσκολο, μπερδεμένο, πολυπαραγοντικό, αλλά και κοινός τόπος όλου του ανεπτυγμένου κόσμου. Όλοι έχουν παιδιά ή εγγόνια ή ανίψια ή γειτονάκια, όλοι είναι θεατές ή παθόντες του προβλήματος και όλοι έχουν επίγνωση ότι δεν υπάρχει μαγικό ραβδί για να το λύσει μέσα σε μια νύχτα. Αλλά από την άλλη, όλοι λένε ότι «κάτι πρέπει να γίνει».
Ε, ειδικά σ’ αυτό το ζήτημα, γιατί αντέδρασαν οι αντιπολιτευόμενοι με τόση σφοδρότητα; Γιατί εκστόμισαν τόσες σαχλαμάρες, πασπαλισμένες με ιδεολογικό –δήθεν- άρωμα περί σχολικού γκέτο και αναμορφωτηρίων; Τι βλακείες είναι αυτές; Με τι προσόντα παριστάνουν τους παιδαγωγικούς ινστρούχτορες, σαν να έχουν συνδιοικήσει το «Σάμερχιλ» παρέα με τον συγχωρεμένο τον Αλεξάντερ Νηλ. (Οι παλιότερο ξέρουν τι είναι αυτό, οι νεότεροι ας γκουγκλάρουν).
Ήταν ανάγκη δηλαδή να την πέσουν στον Μητσοτάκη και γι αυτό; Τόσα άλλα έχουν, που σηκώνουν κριτική και αντιπαράθεση. Γιατί να εμπλακούν σε πολεμική και για ένα θέμα στο οποίο είναι καταφανώς άσχετοι; Έτσι, για να κοκορευτούν ότι κάνουν σκληρή αντιπολίτευση εφ’ όλης της ύλης με το «καθεστώς» του Κούλη; Να την βράσω την αντιπολίτευση τους, αν είναι τέτοια.
Οπότε μόλις μπήκαν στην ουσία, άρχισαν τις ασυναρτησίες. Απαράδεκτη η κοινωνική εργασία (ενώ η αποβολή την οποία αντικαθιστά είναι υπέροχη). Αναμορφωτήριο το τεχνικό γυμνάσιο (ενώ τα παιδιά που εγκαταλείπουν το κανονικό σχολείο και εντάσσονται σε συμμορίες του δρόμου, μπαίνουν σε σωστότερο δρόμο). Αφαιρείται το δικαίωμα των παιδιών στην μόρφωση (ενώ όταν είναι μέσα και κάνουν bullying τραβώντας βίντεο, μορφώνονται).
Τι να πει κανείς. Μιζέρια, μουρμούρα, αντίδραση, σαχλαμάρα… το τετράπτυχο της αντιπολίτευσης μας, πολιτικής και κοινωνικής. Αμ έτσι δεν θα κάνουν δουλειά… μια ζωή στα χαμηλά θα ταλαιπωρούνται. Και θα μας ταλαιπωρούν.
