Πόσο πάει η γαρίδα; Ποια γαρίδα όμως; Του Αμβρακικού ή η απλή η κόκκινη; Και πόσο πήγαινε πέρσι τέτοια μέρα; Φεύγει όμως η γαρίδα, έτσι; Αμ το χταπόδι; Χαμός με το χταπόδι. Χιλιάδες τόνοι στους πάγκους. Πού στο καλό βρέθηκαν τόσα φρέσκα χταπόδια στις ελληνικές θάλασσες; Και καλά, κάθε σπίτι τρώει και από τρία χταπόδια και πουλιούνται σαν ζεστά κουλούρια; Αφήστε τα μύδια, τα στρείδια και τις πετροσωλήνες. Κόλαση με τα θαλασσινά. Πανάκριβα, αλλά δεν έμεινε λέπι στα ψαράδικα. Πώς διάολο γίνεται;
Καλά, η λαγάνα ήταν από μόνη της μια κατηγορία. Η τιμή της λαγάνας και η τιμή της λαγάνας, ω τιμή της λαγάνας. Τρομερό διαδικτυακό και τηλεοπτικό θέμα η τιμή της λαγάνας. Κάνει τρία με τριάμισι ή πέντε με πεντέμισι ευρώ το κιλό; Ποια κάνει τρία και ποια πέντε; Έχει δίκιο ο Άδωνις που λαγανοξιφουλκεί ή όχι; Και οι ΣΥΡΙΖΑίοι που ξεσάλωσαν με την τιμή της λαγάνας; Τι στο καλό, πόσες λαγάνες αγόρασε κάθε σπίτι και έγινε τόσο θέμα η τιμή της από τα –κατά τα άλλα- πετσωμένα μέσα;
Παιδιά, εδώ νομίζω ότι αλληλοδουλευόμαστε ομαδικώς. Το χταπόδι και η γαρίδα δεν είναι ούτε καύσιμο που θα το πάρεις ο κόσμος να χαλάσει, ούτε βιομηχανικό προϊόν που και να μείνει στο ράφι δεν χάνει την αξία του. Τα θαλασσινά, άπαξ και τα πήρε ο έμπορος πρέπει να τα δώσει ως το μεσημέρι. Ούτε διατηρούνται αυτά, ούτε αποθηκεύονται, ούτε στοκ μέχρι νεωτέρας γίνονται. Άρα, ακόμα κι αν το πρωί ξεκινήσει με ψηλή τιμή, αν δει ότι του μένουν την κατεβάζει ραγδαία. Εφόσον τη διατηρεί ψηλά, σημαίνει ότι πουλιούνται. Απλά είναι τα πράγματα.
Άρα, φωνάζουμε και ξαναφωνάζουμε, αλλά μετά ανοίγουμε την τσάντα μας και ρίχνουμε μέσα τις (πανάκριβες) γαρίδες Αμβρακικού. Φωνάζουμε και ξαναφωνάζουμε, αλλά το κλείνουμε το τραπέζι στο παραθαλάσσιο ουζερί κι ας είναι διπλή η τιμή του από πέρσι. Διαμαρτυρόμαστε και ξαναδιαμαρτυρόμαστε, αλλά το τριήμερό μας το κλείνουμε παρά τον άστατο καιρό και παρά την αλμυρή βενζίνη.
Ξέρω, ξέρω, μια μικρή μερίδα εύπορων δίνουν αυτή την απατηλή εικόνα. Ο πολύς κόσμος πεινάει, ο μισθός τελειώνει από τις 18 του μήνα, το λένε και τα ινστιτούτα των συνδικάτων. Ανθρωπιστική κρίση έχουμε. Σαν εκείνη που είχαμε το 1990-2005, συμπληρώνω εγώ…
Υ.Γ. Περιμένατε να γράψω για τον Πολάκη, έτσι; Να σας πω ένα μυστικό; Τον βαριέμαι θανάσιμα πια. Όταν τα ‘βαζα εγώ δημόσια και επώνυμα μαζί του το 2014, ελάχιστοι το αποτολμούσαν. Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι κι όλοι ορμάνε κατά πάνω του, εγώ ψιλοαπέχω. Αν παρά ταύτα θέλετε, γκουγκλάρετε το πρώτο μου κείμενο αντιπαράθεσης μαζί του, που είχε τίτλο «άκου Παυλή αντράκι μου». Να δείτε αν είχα προβλέψει ή όχι την πορεία του. Έτσι, για πλάκα…
