Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Δεν είναι συχνό φαινόμενο ένας πολιτικός να παραδίδει στην ουσία το θώκο του αμαχητί και να πηγαίνει σπίτι του πριν τα 50 του. Γι' αυτό, η είδηση ότι ο Ρεπουμπλικάνος επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων Paul Ryan αποσύρεται από την πολιτική, ανακοινώνοντας ότι δεν σκοπεύει να κατέβει στις ενδιάμεσες εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου είναι εντυπωσιακή. Η συμβίωση με το Λευκό Οίκο του Donald Trump έπαιξε αδιαμφισβήτητα το ρόλο της στην απόφασή του, κι ας μη το παραδέχεται, ενώ η τροχιά που έχει πάρει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα καθιστά οποιαδήποτε φωνή δεν αρέσκεται σε δεξιόστροφο λαϊκισμό, είδος υπό εξαφάνιση.
Κάποιοι πάντως υποστηρίζουν ότι οι άκαμπτες και αυστηρές δημοσιονομικά απόψεις ανθρώπων όπως ο Ryan, φέρουν μεγάλη ευθύνη για το κενό στο πολιτικό φάσμα, που έκανε δυνατή την εκλογή Trump. Η δική μου άποψη είναι λίγο διαφορετική. Ο Paul Ryan, ο οποίος κατά τη διάρκεια των προκριματικών εκλογών είχε αντιταχθεί στον Trump, κατάπιε τη γλώσσα του όταν ο τελευταίος κέρδισε το χρίσμα, εκτιμώντας ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει την ασχετοσύνη του Τrump σε θέματα πολιτικής και να προωθήσει τη δική του ατζέντα. Ο σχεδιασμός του όμως αυτός διαψεύστηκε παταγωδώς και, στη συνέχεια, είχε ως αποτέλεσμα, προσωπικότητες όπως ο ίδιος να χάσουν παντελώς τα ερείσματά τους στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Όπως λέει και ο σοφός λαός: όποιος μπλέκει με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com.
