Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Δύο πράγματα διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις του τελευταίου διαστήματος. Πρώτον, ότι η ευθυγράμμιση του Recep Tayyip Erdogan με τους Τούρκους εθνικιστές στον απόηχο του αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2016 έχει καταστήσει την "ταπείνωση της Ελλάδας" ψηφοθηρική τακτική.
Ο Erdogan επωφελείται επιδεικνύοντας την ισχύ του απέναντι στη χώρα μας, επωφελείται όντας επιθετικότερος και δεν αποκλείεται να επωφεληθεί κι από ένα θερμό επεισόδιο μικρής έκτασης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Γιατί μπορεί. Τεστάρει μέχρι που μπορεί να φτάσει πριν να υπάρξουν πραγματικές επιπτώσεις για τον ίδιο από τους συμμάχους μας και μέχρι τώρα δεν έχει συναντήσει τα όρια.
Έχει αρθεί η δική μας κυβέρνηση στο ύψος των -επικίνδυνων- περιστάσεων; Η απάντηση είναι μάλλον όχι, και αυτό αποτελεί τη δεύτερη διαπίστωση. Μετά την απροετοίμαστη από ελληνικής πλευράς επίσκεψη του Erdogan στην Αθήνα, οι αντιδράσεις μας στην τουρκική επιθετικότητα έκτοτε, με χαρακτηριστική την ατυχέστατη "προειδοποίηση" του Νίκου Κοτζιά ότι την επόμενη φορά η αντίδραση της Ελλάδας "δεν θα είναι τόσο ειρηνική", αλείφουν βούτυρο στο ψωμί του Τούρκου προέδρου.
Στο μεταξύ, εν μέσω των διαδοχικών μίνι-κρίσεων, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποίησε ότι αυτά που κάνουν οι Τούρκοι στα Ίμια και στην Κύπρο δεν αποκλείεται αργά ή γρήγορα να τα κάνουν και στον Έβρο. Δεν θα έπρεπε να έχει καταστεί σαφές ότι απαιτείται επιπρόσθετη προσοχή σε όλα τα σύνορα της χώρας με τη γείτονα; Να έχει επικοινωνηθεί και να έχει εμπεδωθεί ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα συνηθισμένα; Μπορεί τότε οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί να μη βρίσκονταν τώρα στα χέρια των τουρκικών αρχών στην Αδριανούπολη.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com.
