Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Όταν η Frances McDormand έκλεισε τη νικητήρια ομιλία της στα φετινά Όσκαρ με δυο λέξεις - inclusion rider - πολλοί από μας χρειάστηκε να στραφούμε στο Google για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσε. Πρόκειται για μια ρήτρα που προβλέπει την πρόσληψη συντελεστών σε μια ταινία, έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία, π.χ. από πλευράς φυλετικής εκπροσώπησης ή εκπροσώπησης των διαφορετικών φύλων.
Όταν η ανισότητα είναι τόσο βαθιά ριζωμένη σ'' έναν επαγγελματικό χώρο, η λογική του "inclusion rider" λέει ότι πρέπει να εξαναγκάσει κανείς τη εξάλειψή της. Οι μόνοι ίσως παίκτες που μπορούν να υποχρεώσουν τη βιομηχανία του θεάματος σε μια τέτοια αλλαγή είναι οι ίδιοι οι αστέρες του Hollywood, αξιοποιώντας τη διαπραγματευτική τους δύναμη προς αυτή την κατεύθυνση. Ήδη αρκετοί απ' αυτούς δεσμεύθηκαν δημοσίως ότι θα υιοθετήσουν την πρακτική. Μήπως όμως έχει κι αυτή τα μειονεκτήματά της;
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Hollywood Reporter υποστηρίζει ότι πιθανώς ο χώρος τον συμβολαίων -στον οποίο εκ των πραγμάτων επικρατεί αυστηρή μυστικότητα- δεν είναι ο πιο πρόσφορος για πραγματική πρόοδο σε ζητήματα ισότητας. Ότι δηλαδή οι δεσμεύσεις ισότητας θα είναι τελικά ελάχιστα έως καθόλου αποτελεσματικές, ιδιαίτερα αν δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς πραγματεύονται, αν θα αφορούν μόνο τον αριθμό των εργαζομένων και δεν θα συνδέονται και με τις αμοιβές τους, αν δεν θα υπάρχουν κυρώσεις για τη μη τήρησή τους κ.λπ.
Ποια είναι η δική σας γνώμη; Θα χαρούμε πολύ να την ακούσουμε, εδώ.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com.
